Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 21

LAUFEY SIGURÐARDÓTTIR:
SAGA ÚR SJÚKRAHÚSl
að er orðið nokkuð kngt síðan mér var sögð
þessi saga, haustnótt eina á sjúkrahúsi í Reykja-
vík. Sögukona mín, er ég nefni hér Guðrúnu,
þó hún bæri annað nafn í lifanda lífi, er lögzt
til hinztu hvíldar við hlið manns síns suður í Fossvogs-
garði. Á sumrin eru leiði þessara góðu hjóna prýdd
fögrum blómum, og um jólin, þegar garðurinn er eitt
ljóshaf, er kross með fimm ljósum á leiði þeirra.
Ég var búin að vera í sjúkrahúsinu einar 2 vikur.
Konan, sem legið hafði með mér, var útskrifuð þennan
dag, um stundarsakir. Fyrir henni var aðeins um frest
að ræða.
Ung hjúkrunarkona kom inn í stofuna með allt, er
til þurfti til undirbúnings undir komu þeirrar næstu, er
hér skyldi dvelja um lengri eða skemmri tíma í leit að
lækningu eða linun þjáninga. Hún tók rösklega til við
að þvo rúm og borð, og setja snjóhvítt lín á sængurföt-
in. Allt fórst henni vel úr hendi, enda hefur hjúkrunar-
starfið orðið ævistarf. Um eitt skeið var þó annað uppi
á teningnum. Teningar velta með ýmsu móti, og ham-
ingjuhjólið snýst og snýst, en ekki alltaf eins og óskað
er og eðlilegt má telja; við mannanna börn sjáum mjög
skammt.
Meðan hjúkrunarkonan vann verk sín vel og vand-
lega, spjallaði hún við mig.
„Þú verður líklega ein þennan sólarhring, það er ekki
von á neinni eins og stendur, en það verður ekki langt
að bíða að einhver komi til þín. — Láttu þér ekki leið-
ast,“ bætti hún við um leið og hún gekk út úr stofunni.
Mér leiddist ekki. Einveran, kyrrðin er ljúf þeim,
sem henni unna.
Snemma nætur vaknaði ég við að vökukona kom inn
í stofuna. Hún sagði mér að verið væri að koma með
sjúlding. Rúmið var hitað og undirbúin saltvatnsgjöf.
Skömmu síðar var komið með sjúkrakörfu. Veika kon-
an var að sjá nokkuð við aldur og virtist mjög þjáð.
Læknir og hjúkrunarkonur hagræddu henni og töluðu
saman í hljóði. í dyrunum sá ég bregða fyrir fullorðn-
um manni, sá ég það betur síðar, að hann var myndar-
legur og sviphreinn, tvær ungar stúlkur voru með hon-
um, önnur þeirra færði sig fljótt að rúminu og bað
leyfis að vaka hjá móður sinni. Næstu sólarhringa var
háð hörð barátta og mátti lengi ekki á milli sjá, hvort
lífskraftur frú Guðrúnar myndi sigra eða ei. Allt var
gert er í mannlegu valdi stóð til að lina þjáningar henn-
ar og efla mótstöðukraftinn. Lengst af var verið hjá
henni, fjölskyldan var mjög samtaka, veika konan var
þeim öllum svo kær, það duldist engum.
Guðrún, næst yngsta dóttirin, er bar nafn móður
sinnar, vakti um nætur og var mest hjá henni. Þær mæðg-
ur voru ólíkar í sjón og Guðrún yngri var mjög ólík
systrum sínum. — Oftast spurði veika konan eftir Gunnu
sinni, það var eins og hún fyndi bezt hvers móðir henn-
ar þarfnaðist og hvernig bezt færi um hana.
Éitt sinn minntist ég á þetta við ungu stúlkuna, hvað
þær mæðgur væru samrýmdar.
„Það hefur alltaf verið svona með okkur mömmu,
við erum svo líkar.“
„Og þó svo fjarska ólíkar, a. m. k. í sjón,“ varð mér
að orði.
„Ég er svo lík pabba í andliti.“
Því þurfti ég ekki að svara. Einhver kom inn í stof-
una og varð ég fegin, — með þeim feðginum gat ég
ekkert svipmót séð.
Dagarnir liðu og urðu að vikum. Andvökunæturnar
urðu stundum nokkuð langar. Guðrúnu var farið að
batna, það var hægur bati að vísu, en góðar vonir voru
gefnar og gleðin var mikil hjá manni hennar og börnum.
Frú Guðrún var greind kona og fróð um marga hluti,
hún var trúkona og bænrækin, þess varð ég fljótt vísari.
Við ræddum margt og samræður okkar og kynning
varð að vináttu, er entist æ síðan meðan hún lifði.
Og svo kom loks að því að ég átti að fá að fara heim.
Þetta var síðasta kvöldið okkar Guðrúnar, síðasta nótt-
in, er við gistum sömu sjúkrastofuna. Hún bað lækninn
að lofa sér heim sama dag og ég færi, en það var talið
of snemmt.
Þegar kyrrð var komin á fór Guðrún að segja frá, hún
var þá þegar búin að tala nokkuð um bernskuárin:
Þau hjón voru fædd og alin upp í einni af fegurstu
sveitum landsins, foreldrar beggja voru í góðu áliti og
efnum. Menntun fengu þau bæði eftir því, er hægt var
að veita á þeim tímum.
Strax á unglings aldri felldu þau hugi saman, það
varð ævilöng hamingja. Eftir giftinguna reistu þau bú
á góðri jörð, og bjuggu þar í 10 ár. Á þeim árum eign-
Heima er bezt 97