Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 23

SCOTLAND YARD
— Já, ég veit að ég ætti að óska þess að honum yrði
refsað — og þó — hin hræðilegu réttarhöld — kaldur
fangaklefinn — og að síðuistu aftakan. — Ég er hrædd um
að ég sé alltaf á máli hinna seku. Auðvitað finnst yður
það hræðileg skoðun.
— Mér finnst hún bera betra vitni um gott hjarta en
heila, svaraði hann brosandi.
— Brezk réttvísi er köld og miskunnarlaus. Þegar ég
heyri talað um menn sem berjast fyrir því að réttvísinni
sé fullnægt, eins og það er orðað, þá kemur mér ætíð í
hug að þeir geri það annaðhvort af fordild eða í launa-
skyni.
Hann h'ló: — Það er gott að allir hafa ekki sama hugs-
unarhátt og þér.
— Þegar ég var barn, var mér kennt að hefndin væri
Drottins en ekki mannanna, og ég hefi þá trú að það sé
hiarðari refsing að láta afbrotamanninn ganga með sam-
vizkubit sitt, heldur en að hegna honum.
—1 Þér segið þetta af því að þér hafið aldrei þekkt
neinn verulegan glæpamann, svaraði hann, slíkir menn
hafa enga samvizku.
— Ég trúi því ekki. Ég ei- viss um að ég mundi alltaf
frekar skjóta skjólshúsi yfir afbrotamann, heldur en að
framselja hann.
— Það væru svik við réttvísina, svaraði hann, en ég
dáist að mildi yðar.
— En eruð þér henni ekki saimþykkur?
— Það verður hver og einn að sigla eftir sínu leiðar-
ljósi, svaraði hann, alvarlegar en hann hafði ætlað.
Hún rétti honum hönd sína: — Ef yður er sama, ætla
ég að kveðja yður nú. Bíllinn er ferðbúinn handa yður
og ég vona að Við sjáumst aftur undir gleðilegri ástæðum,
sagði hún og brosti raunalega.
Hiann stóð í sömu sporum unz hún var horfin sýnum.
— Hvflíkur asni get ég verið að ræða svona málefni
við hana eins og á stendur, sagði hann við sjálfan sig.
— Jæja, nú atf stað til Lundúna. Þú hefir engan tíma til
að vera viðkvæmur karl rninn.
4. kafli
Framhaldssaga
eftir
J. W. BROWN
7. HLUTI
segi ég yður aðeins hið bráðnauðsynlegasta. Ég
á yfir höfði mér, einn iaf slóttugustu þorpurum,
sem þessi kynslóð hefir alið. Líf mitt er í bráðri
hættu, sé ekki þegar vonlaust um það. — Ég hefi
engan tíma til skýringar.
Farið nákvæmlega eftir þessum fyrirmælum
mínum:
Finnið son minn, sem hvarf fyrir nokkrum ár-
um. Seinaist fréttist til hans í Monte Video. Segið
honum að leita í staðnum, þar sem ég faldi erfða-
skrá mína í viðurvist hans, því þar muni hann
finna öll nauðsynleg sönnunargögn til þess að
mikill glæpamaður hljóti réttláta refsingu. — Ég
get ekki skýrt þetta ýtarlegar.
Ég skrifa yður, því ég veit að þér hafið staðið
vel í stöðu yðar og eruð samvizkusamur. — Boyce
er auli og Sylvester Collins með skoðanakerfi sín
er gagnslaus í þessu máli. Leitið ekki hans ráða.
— Verði ég dauður, þegar þetta berst yður í
hendur, þá farið eftir fyrirmælum mínum. Ef
ekkert skeður, treysti ég drengskap yðar til þess
að eyðileggja þetta bréf. Ég mun þá kalla yður á
fund minn. Ég er mjög þreyttur. — Yðar einl.
James Watson.
BRÉFIÐ SEM VANTAÐI
Sinclair sat við skrifborð sitt með hnyklaðar augnabrúnir.
Á borðinu fyrir framan hann lá bréf. Hann las það yfiir í
þriðja sinn og bölvaði í hljóði. Síðan tók hann urnslag
bréfsins og athugaði það vandlega. — Þetta var morgun-
inn eftir morðdaginn. Bréfið vtar svohljóðandi:
89 Leveson Square, London W.
Kæri herra Sinolair. — Meðan ég er að skrifa
þessar línur, efast ég alvarlega um að bréf þetta
berist yður nokkurntíma í hendur. Þess vegna
Sinclair sat lengi hugsandi yfir þessu bréfi. Það rótaði
upp allskonar getgátum. — Hann var hreinskilinn mað'ur.
Hvers vegna gat Sir James ekki skrifað blátt áfram og
nefnt nafn þorparans til þess að fyrirbyggja fre'kari
hættu? Hvað átti þessi launung að þýða? Hvað hafði
Skeð í hinni skuggalegu lesstofu síðari hluta gærdagsins?
— Fjandinn hafi allair þessar getgátur. Bara þetta hefði
verið almennilegt morð með nógum blóðsúthelhngum og
gnægð atf grunsemdum eins og í leynilögreglusögum. Nei,
hann ætlaði ekki að segja Collins frá þessu. Hann hafði
hvort sem er eitthvað bak við eyrað. Hér var þó eitt atriði
orðið ljóst: Þetta var bréfið, sem Sir James hafði skrifað
Heima er bezt 99