Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 33

Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 33
kvöld og sezt í sitt vana-sæti við langborðið, en það er andspænis Asgerði. — Gott kvöld, svarar Ásgerður og lítur um leið á unga skipstjórann, og þau brosa hvort við öðru, áþekkt og glöð, hálffeimin börn, en aðeins eitt andartak, því Sóley hellir nú ilmandi kaffi í bolla þeirra og býður þeim að gera svo vel, og þau snúa sér þegar að kaffinu, en Sóley sezt síðan við hliðina á Ásgerði og drekkur þeim til samlætis. í fyrstu ríkir þögn yfir borðum, undur ljúf og þægi- leg þögn, og kaffið er heitt og hressandi, og þau njóta öll líðandi stundar. En skyndilega bylur ofsalegt haglél á eldhússglugganum, svo að við brothljóði liggur, og um leið herðir storminn að mun. Sóley lítur á Ásgerði með skelfingarsvip og segir ákveðin: — Þú ferð ekki ein út í þetta voðalega veður, Ásgerð- ur míri, það kemur ekki til. — Élið birtir bráðum, og þá hleyp ég heim, svarar Ásgerður og brosir. — Nei, ég sleppi þér ekki einni, segir Sóley áköf og snýr sér um leið að Tryggva skipstjóra. — Viltu gera svo vel, Tryggvi, að fylgja henni Ás- gerði heim fyrir mig? spyr hún alvarlega og horfir bænaraugum á skipstjórann. — Mér fyndist það vera mér að kenna, ef eitthvað kæmi fyrir hana á heimleið- inni. — Það er meira en velkomið, að ég fylgi Ásgerði heim, vilji hún þiggja samfylgd mína, svarar Tryggvi ofur blátt áfram og lítur til Ásgerðar, en hún horfir niður fyrir sig, og höndin, sem setur frá sér tóman kaffibollann, er óstyrk, og það fer ekki fram hjá Tryggva. — Ég þakka þér fyrir, Tryggvi, segir Sóley glöðum rómi, og leggur arminn um leið um herðar vinstúlku sinnar. — Þá er ég örugg um þig, Ásgerður mín, bætir hún við og þrýstir henni að sér. — En þetta er óþarfa fyrirhöfn, svarar Ásgerður lágt og næstum feimnislega, en hjarta hennar neitar að hreyfa frekari mótbárum, og málið er útrætt. Þau hafa nú lok- ið kaffidrykkjunni, og Ásgerður segir: — Mér dugar ekki að tefja lengur, það er orðið svo áliðið kvöldsins, ég verð að fara heim. — Ég er tilbúinn að fylgja þér, hvenær sem þú óskar þess, svarar Tryggvi og rís upp frá borðum. — Ég þakka þér fyrir, segir Ásgerður hlýlega og stendur einnig upp. — Þá er bezt að fara strax. Og á meðan Tryggvi snarast í hlífðarfötin, þakkar Ásgerður Sóleyju fyrir kaffið og kveður hana, og aldrei hefir vinátta þeirra verið innilegri en nú. Uti hefir aðeins dregið úr élinu, en þó bylur haglið enn á eldhússglugganum, og stormurinn er enn sá sami og áður. En þau tvö, sem ganga saman fram úr verbúð- inni, kvíða hvorki stormi né éljum í samfylgd hvort með öðru, þótt kynni þeirra séu ekki löng. Og síðan lokast útidyrnar að baki þeim. Sóley óttast nú ekki framar um vinstúlku sína, þótt hvasst blási, fyrst svona vel tókst til með fylgdarmanninn, því hún hefir mikið álit á Tryggva skipstjóra. Hún tekur þegar til starfa að nýju glöð og örugg og syngur við starf sitt fallega ljóðið hans Þorsteins Erlingssonar: „Lífið hún sá í ljóma þeim.... “ Tryggvi og Ásgerður nema aðeins staðar fyrir utan verbúðardyrnar og litast um, áður en þau leggja út í veðrið. Svart náttmyrkrið og hríðarbylurinn hylja alla útsýn, og götuljósin í Stóravogi eru löngu slokknuð sökum óveðursins. En skipstjórinn treystir sér vel til að rata upp að kaupmannshúsinu þótt dimmt sé. Hann lætur Ásgerði vera í hléi við sig, en veðrið er á hlið við þau, og síðan tekur hann hönd hennar og þau leið- ast af stað. En eftir fáein skref hrasar Ásgerður um eitt- hvað í myrkrinu og er nærri dottin, en Tryggvi grípur þegar utan um hana og ver hana falli, og til þess að þetta endurtaki sig ekki, sleppir hann ekki armtaki sínu af henni, heldur þrýstir henni fast upp að sér og næstum ber hana áfram. Honum hefir verið trúað fyrir henni, að fylgja henni heim, og hann ætlar að reynast þeim vanda vaxinn, hvað sem á dynur. Blóðið streymir ört í æðum Tryggva, hann hefir sjaldan ferðazt við erfiðari aðstæður, en þrátt fyrir það aldrei farið ljúfara ferðalag en þetta, og hann finnur að það verður honum ógleymanlegt. Og í skjóli skip- stjórans nýtur Ásgerður þess öryggis, sem hún hefir aldrei áður fundið, og jafnvel veðurgnýrinn verður að þýðum ómi í eyrum hennar nú, en fylgdarsveinninn að ímynd þeirrar hetju, sem hún áður hefir aðeins þekkt í fögrum ævintýrum, og nú gengur hún hvert spor studd sterkum armi hans í sælli leiðslu. Þau hafa ekki reynt að ræðast við, því stormurinn hvín svo hátt umhverfis þau, en því fleira fer um huga þeirra á þessu ferðalagi, og bæði óska þess í hjartans leynum, að vegalengdin til kaupmannshússins væri orðin helmingi lengri, þrátt fyrir allar hamfarirnar sem á dynja. En fyrr en varir eru þau komin á leiðarenda og nema staðar við útidyrnar á kaupmannshúsinu. Enn logar þar ljós í eldhússglugganum og lýsir upp gang- stéttina fyrir utan, en annars staðar sést ekki ljós í húsinu. Tryggvi sleppir nú armtakinu af Ásgerði og segir um leið: — Jæja, þá er samleið okkar á enda, Ásgerður, en ég ætla að sjá til þín inn í húsið, áður en ég sný til baka. Hún dregur af sér hanzkann og réttir honum hönd- ina: — Ég þakka þér hjartanlega fyrir fvlgdina, Tryggvi, Framhald á bls. 111 Heima er bezt 109

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.