Heima er bezt - 01.11.1973, Qupperneq 14

gætuin við alls ekki flutt þeim, er veittu okkur af vin-
semd og reisn, bæði gisting og góða fyrirgreiðslu, á
þessari löngu leið. Þetta vildi ég aðeins segja þér, áður
en við kveðumst.“
Við þessi orð varð engin breyting sýnileg á frúnni.
Þó virtist hún taka vel eftir þeim. Hún stóð jafn keik,
hélt höndum saman yfir mittið, sem þó var erfitt að
greina og horfði einbeitt og óbifanleg á Munda bróður.
Þó virtist mér meiri roði færast fram í kinnarnar. En
hún segir ekki orð. Allt í einu gengur hún ákveðið fram
að dyrunum, svo vel mátti ná til hennar, horfir á okkur
til skiftis og segir svo. Og mér fannst röddin titra ofur-
lítið.
„Af heilum hug vildi ég óska þess, að svo reynist sem
þið segir. Gjörið svo vel og gangið í bæinn.“ Og enn
fannst mér röddin skipandi.
„Þakka þér kærlega fyrir. Ég vissi strax og ég sá þig,
að þú ættir bæði heitt hjarta og höfðingslund,“ mælti
Mundi bróðir.
Hún virtist ætla að segja eitthvað, því varirnar
hreyfðust, en — hún hætti við það. Ég sá ekki betur en
kinnar hennar, og raunar allt andlitið, yrði dökkrautt.
Þá víkur hún sér til hliðar, frá dyrunum og segir hressi-
lega og í nýrri tóntegund: „Þið segist koma frá Silfra-
stöðum og hafið líklega hvergi stanzað á leiðinni?“
„Nei. Okkur fannst ekki taka því. Við höfum farið
hægt, enda búnir að vera lengi. En segðu okkur eitt.
Hvað heitir þessi bær?“
„Hann heitir Varmavatnshólar. En nú veit ég, að
ykkur er mál á einhverri hressingu.“ Höfðingslundin
hafði nú tekið við allri stjórn.
í baðstofunni, sem var býsna rúmgóð, var allt í röð
og reglu. Þar voru þrjú rúm. Á einu þeirra, gegnt dyr-
unum, þegar inn var gengið, sat stúlka, með reifabarn í
fanginu og lét vel að því. Hún brosti þegar við heils-
uðum henni, en ég heyrði varla hvað hún sagði. Hún
var á að gizka tvítug, barnsleg og blíð. Við fyrstu sýn
fannst mér hún verða að gegna sama hlutverki á heimil-
inu, og háseti, sem yrði að hlýða skipstjóra sínum skil-
yrðislaust. Það, sem ég heyrði og sá um kvöldið, sann-
færði mig um að svona væri það líka. En gamla konan
bætti alltaf við sig, eftir því, sem hún sagði fleira og ég
veitti henni betri eftirtekt. Eftir litla stund hafði hún
borið fyrir okkur brennheitt kaffi. Svo fór hún að ham-
ast við að búa út matinn. Samt spurði hún að ýmsu og
fór jafnvel að tala um stjórnmál. Og þar sem annars-
staðar virtist mér hún hafa ákveðnar og óhagganlegar
skoðanir.
Skömmu eftir að við höfðum drukkið kaffið, kom
inn hvatlegur maður, bæði þveginn og greiddur. Hann
var dökkur á brún og brá, djarflegur og virtist laus við
minnimáttarkennd, fremur laglegur, og bar glöggan
svip gömlu konunnar, bæði í andlitsfalli og allri fram-
komu. Mér fannst eins og að birti yfir svip stúlkunnar,
sem sat á rúminu, þegar hann kom inn á gólfið, enda
leit hann til hennar um leið. Hann heilsaði okkur alúð-
lega og reyndum við að endurgjalda það. Svo sezt hann
á stól milli okkar og rúmsins er stúlkan sat á. Og án
þess að hafa nokkurn formála lét hann undrun sína í
ljósi yfir þessu ferðalagi okkar, svona snemma vors,
meðan flestar ár gætu verið hættulegar, ýmist undir ís
eða að ryðja sig. Það leyndi sér ekki, að gamla konan,
móðir hans, hafði sagt honum það, sem hún vissi um
þessa landshornamenn. En á tali hans var ekki hægt að
merkja, að hann hefði á nokkurn hátt beyg af komu
okkar.
Meðan við borðuðum kjarnamat, kjöt, brauð, reykt-
an magál, skyrhræru, slátur, súrsuð svið o. fl., sat hús-
móðirin lengst af inni, hlustaði á og lagði sjálf orð í
belg, án þess að hika nokkuð eða hafa í frammi vanga-
veltur, fremur en í bæjardyrunum. Lífið hafði áreiðan-
lega kennt henni, að annað hvort var að standa fast í
báða fætur, og beita harðneskju, eða eiga á hættu að
detta og þá var eins víst, að ekki yrði upp risið.
Það var líkt á komið með mig og stúlkuna með barn-
ið. Ég þurfti varla að segja orð, og hún þó enn færri.
En vel virtist hún fylgjast með því, sem sagt var, því
oft brosti hún. Ef til vill átti það sá, er næstur henni
sat. Þó fannst mér að þessi nýbreytni, að hafa svona
óvenju orðhvata og snaggaralega flækinga, innan veggja,
verkaði á hana á svipaðan hátt og væri hún komin í
leikhús, þar sem fáklæddar meyjar og syngjandi sveinar
væru að sýna stökkræl.
Framhald í næsta blaði.
BRÉFASKIPTI
Jöhanna Birna Sighjörnsdáttir, Tjarnarbraut 3, Egilsstöðum, S.-
Múl., óskar eftir bréfaskiptum við pilta á aldrinum 12—14 ára.
Mynd fylgi fyrsta bréfi.
Gisli Ágústsson, Steinstúni, Árneshreppi, Strandasýslu, óskar eftir
að skrifast á við stelpu á aldrinum 14—16 ára.
Helga Sigurðardóttir, Sleytustöðum, Skagafirði, óskar eftir að skrif-
ast á við stráka á aldrinum 16—18 ára. Mynd óskast með fyrsta
bréfi.
Gunnhildur Björnsdóttir, Hólum, Hjaltadal, Skagafirði, óskar
eftir bréfaskriftum við stráka á aldrinum 16—18 ára. Mynd fylgi
fyrsta bréfi.
Björn Traustason, Laugarbakka, Miðfirði, V.-Hún., óskar eftir
bréfaskiptum við stúlku á aldrinum 10—12 ára. Mynd fylgi fyrsta
bréfi.
Bryndis Egilsson, Tjarnarbraut 11, Egilsstöðum, S.-Múl., óskar
eftr bréfaskiptum við pilta á aldrinum 12—14 ára. Mynd fylgi
fyrsta bréfi.
Guðmunda Mariasdóttir, Felli, Árneshreppi, Strandasýslu, óskar
eftir að skrifast á við strák á aldrinum 18—20 ára.
Lára Þorbjörg Vilbergsdóttir, Laufskógum 5, Egilsstöðum, S.-Múl.,
óskar eftir bréfaskiptum við stúlkur á aldrinum 10—11 ára.
Margrét K. Sigbjörnsdóttir, Tjamarbraut 3, Egilsstöðum, S.-Múl.,
óskar eftir bréfaskiptum við stelpur á aldrinum 10—12 ára.
390 Heima er bezt