Heima er bezt - 01.11.1973, Síða 22

ófeitis vesöld aftur. Hugði hann snjallast að bíða ekki
þar til máttur þyrri, en halda til átthaganna strax og
náttaði.
Um kvöldið þegar lúnir menn lögðust til náða, bað
Fúsi vinnufélaga sína þess að mega sofa utastur í tjaldi.
Því skeð gæti að hann þyrfti að ganga þarfinda sinna
um nóttina, og gerði þá síður ónæði ef hann lægi við
tjalddyr. Var það auðsótt mál, og lögðust menn niður
og sofnuðu brátt. Þreyttir af erfiði dagsins. Tjalddyrn-
ar stóðu opnar, því hlýtt var í veðri og dalalæða lagðist
yfir heiðina þegar náttaði.
Fúsi lá með höfuðið á poka sínum og hafði á sér
andvara. Þegar allir voru sofnaðir í tjaldinu, reis hann
upp og smaug út. Brá hann poka sínum á öxlina, setti
fætur undir sig og hljóp allt hvað hann mátti útí þok-
una, á burtu frá tjöldunum. Þá var ekki komin brú á
Ölfusá, en ferja í Laugardælum. Hafði Fúsi áhyggjur
af því, að líklega kæmist hann ekki yfir ána fyrri en
að morgni, þegar fólk kæmi á fætur. Ur þessu rættist
þó betur en á horfðist, því þegar hann kom að ferju-
staðnum, flaut þar bátur í lendingu, með tveim mönn-
um sem ætluðu að fara að sundleggja hest, sem ekki
vildi ganga útí ána og þeir höfðu strítt við um stund.
Þóttust þeir himin höndum tekið, þegar Fúsi kom að
ferjunni og báðu hann að hjálpa sér. Hesturinn var
kargur, en Fúsi hratt honum í ána. Komst Fúsi svo uppí
bátinn, en blotnaði nokkuð að neðan, en um það var
ekki að fást, þar sem svo mikið lá við að komast yfir.
Ferjumaður sagði í spaugi við Fúsa, að ferjutollur félli
niður þegar menn blotnuðu í fæturna, og gæti hann
því ekki krafið hann neins. Þóttu Fúsa þetta góð tíð-
indi, (sem hann minntist æ síðan) þakkaði hann inni-
lega fyrir sig, drap titlinga og stikaði austur Flóa. Kom
hann að Skeiðháholti um fótaferð. Hafði þá farið 50—
60 km leið, á 5—6 klst. Tafist við ferju og borið pjönk-
ur sínar, sem naumast hafa verið miklar.
Hreppstjóri var þá og lengi síðan, Jón Jónsson bóndi
Skeiðháholti. Ekkert atyrti hann Fúsa fyrir strokið, en
brosti í kampinn, og sendi til séra Stefáns á Ólafsvöll-
um, til að segja honum tíðindin.
Jón var á margan hátt fjölhæfur gáfumaður. En tal-
inn blendinn, beggja handa járn og ekki allur þar sem
hann var séður. En víst er um það, að hann vildi bet-
ur þeim sem minna máttu sín, en algengt var hjá ráða-
mönnum á þeim tíma.
Og hreppstjórinn brosti. Var það nokkuð til að gleðj-
ast yfir, að þrællinn skyldi hlaupa frá sumarvinnunni,
heim í sína framfærslu-sveit? Ekki var nóg með það, að
hreppurinn missti af verkkaupinu, heldur þurfti líka að
undirhalda þennan mathák æfilangt, og útlit fyrir að
þar tæki ekkert úr. Nei, þetta gat eklci verið broslegt
á nokkurn hátt. Þar hlaut annað að koma til.
Vafalaust hefur séra Stefán átt upptökin að því að
senda Fúsa í vegavinnu. En Jón snúist þar öndverður
gegn. Þeir voru sjaldan sammála þessir karlar. Báðir
yfirmáta ráðríkir og vægast sagt, engin vingan í milli.
í þetta skipti hefur klerkur borið hreppstjóra ráðum,
haft betur, og því varð Jóni skemmt þegar Fúsi reyndist
svo vistarstuttur sem raun varð á. Og þá er ekki nema
mannlegt að hælast svolítið um með sjálfum sér, og
láta prest vita hvernig komið var.
Fúsi hlaut góðar viðtökur í Skeiðháholti. Fékk hann
á kné sér fimm marka ask með skyri, sem hann renndi
úr í snatri, því hann var bæði þyrstur og svangur.
Borðaði svo vel á eftir og hvíldi sig litla stund. Að því
búnu lét Jón hann fara að slá úti á túni. Fúsi var lítill
sláttumaður, klaufskur og beit illa, enda óvanur því
verki. En ekki mun orfið hafa verið látið í höndur
hans í þetta sinn að ástæðulausu.
Um hádegi kom séra Stefán flengríðandi og þétt-
kenndur að Skeiðháholti. Talaði hann heldur ómjúk-
lega við hreppstjóra, og stikaði síðan gustmikill út á
tún til Fúsa, sem stóð við óslægjuna og nagaði af þúfu
með bitlausum ljá. Heyrði hann þusið í presti þar sem
hann kom æðandi útá túnið. Skammaði hann Fúsa fyrir
aumingjaskap og brotthlaup úr vinnunni. Sagði hann
það stóran ábyrgðarhluta að fá svona afglapa orf og ljá
í hendur, og ætlaði hann nú að taka það af honum.
Binda hann síðan og flytja í vinnuna aftur útá Hellis-
heiði.
Fúsa leist illa á þessa tölu og varð bæði hræddur og
reiður. Honum varð það fyrir, að bregða orfinu á loft
og snúast gegn presti. Mundaði ljáinn til höggs, leit
ómjúklega til prests og sagði. — Reyndu það ef þú þor-
ir. Stefán hörfaði undan og fór þegjandi heim til bæjar.
Tók hest sinn og reið heim við svo búið.
Skömmu síðar kom Jón brosandi útá tún til Fúsa.
Sagði honum mál að fara heim og leggja sig, því nú
mundi öllu óhætt.
Þegar Fúsi var að því spurður, hvort hann hefði
virkilega ætlað að reka Ijáinn í prestinn, játaði hann
því og bætti svo við. — Af því að farið var að þykkna
í mér. Og svo, eftir dálitla þögn. — Verst að ég tók
ekki skófluna, hún var ný.
Framhald.
BRÉFASKIPTI
Emelia Þórðardóttir, Djúpavík, Ámeshreppi, Strandasýslu, óskar
eftir að skrifast á við strák á aldrinum 18—20 ára.
Soffía Sigriður Sigbjörnsdóttir, Tjarnarbraut 3, Egilsstöðum, S,-
Múl., óskar eftir bréfaskiptum við stráka á aldrinum 14—16 ára.
Mynd fylgi fyrsta bréfi.
Fríða Eyjólfsdóttir, Krossnesi, Árneshreppi, Strandasýslu, óskar
eftir að skrifast á við strák á aldrinum 16—18 ára.
Ólöf Brynja Jónsdóttir, Munaðarnesi, Árneshreppi, Strandasýslu,
óskar eftir að skrifast á við strák á aldrinum 16—18 ára.
Höskuldur Heiðar Bjamason, Gjögri, Ámeshreppi, Strandasýslu,
óskar eftir að skrifast á við stelpu á aldrinum 16—18 ára.
Bergvin Scevar Guðmundsson, Munaðarnesi, Árneshreppi, Stranda-
sýslu, óskar eftir að skrifast á við stelpu á aldrinum 16—18 ára.
398 Heima er bezt