Heima er bezt - 01.11.1973, Page 25

margvíslegir. Gulvíðirinn var kominn í haustskartið en
hvönnin aftur á móti hvanngræn, eins og þar stendur.
I bakgrunn var dökkt hraunið og blár himinn spegl-
aðist í tærum lindum.
Skammt frá rústunum er dálítil tjörn og hafði ein-
hver orð á því, að þetta væri sundlaug Fjalla-Eyvindar.
Það er alls ekki fráleitt, því sagan segir Eyvind snyrti-
menni.
Já, góðir hálsar. Það er dálítið undarlegt að staldra
við á þessum stað og styðja hönd á hraungrýti það, er
löngu liðnar hendur hafa hlaðið. Hvernig skyldi eigandi
þeirra handa hafa litið út, hvað hugsaði hann, hvað þráði
hann og vonaði, hvernig skyldi umhverfið hafa litið út
þá, veðrið?
En það fengust engin svör. Hinir hrjúfu, illa löguðu
steinar þöglir en lindirnar ljóðuðu án afláts — en við
skildum það ekki.
Sagt er, að víðsýnt sé úr Hvannalindum en því mið-
ur urðum við af þeirri víðsýni sökum sandkófs. Þó var
bjart í heiði og bezta veður að öðru leyti.
Á rölti okkar um svæðið, sáum við vörðu á melöldu.
Datt okkur í hug, að hún væri einhver minnisvarði um
Stjörnu. Það mun ekki vera, heldur líklega bautasteinn
þriggja kinda, er fundust dauðar í læk í Lindunum og
er sagt nánar frá því í ferðaþætti úr Krepputungu,
skráðum af Ásgerði Jónsdóttur. Birtist hann í 29. tbl.
Sunnudagsblaðs Tímans 1963.
Ekki urðum við vör dýra í Lindunum, ekki einu sinni
skordýra. Við sáum þó merki dýralífs, því glöggir
menn þóttust kenna þar saur rjúpna og melrakka.
Um Lindakeili, fjöll í Danmörku o. fl. fjöll.
Um 1700 kvöddum við Lindirnar og héldum áleiðis til
Kverkfjalla. Við stönzuðum þó við Lindakeili, lítið og
lekkert fjall eða fell vestast í Lindunum, Keilirinn er,
cins og nafnið bendir til, mjög formfögur keila, sem rís
eins og viti upp úr sléttunni. Hann er mjög mikið
augnayndi og viss er ég um, að Danir væru hreyknir að
eiga hann að. En þótt hann sé ekki hár í loftinu (talinn
um 30 m yfir umhverfi sitt), þá er hann Dönum ekki
falur og þeir verða bara að sætta sig áfram við sitt
Himnafjall.
Uppi á Lindakeili er svo lítil vörðukarta. í henni er
glerkrús með bréfmiðum. Það er „gestabók“ Keilisins.
Þar kenndi margra grasa, bæði nafna og pappíra. M. a.
hafði verið skrifað aftan á víxiltilkynningu frá Útvegs-
banka íslands. Var hún frá árinu 1963. Sá víxill er ör-
ugglega fallinn en trúlega hefur hann verið greiddur í
tæka tíð. í allri nafnakássunni, rakst ég á nafn hins
þekkta kvikmyndatökumanns, Ósvaldar Knudsen.
Eftir að við höfðum klórað nöfn okkar á pappíra
þessa, en það gekk ekki vel vegna stormsins, þá þyrl-
uðumst við ofan af Keilinum og fukum inn í bílana,
sem stefndu brátt í Kverkhnjúkaskarð.
Leiðin suður með Kverkfjallarana að vestan var ögn
viðburðasnauð, vegur furðu góður og vel stikaður.
Hefur það verið feiki mikið verk að negla alla þá tré-
staura í fósturjörðina. Gróður er nánast enginn og svar-
grár litur ráðandi í umhverfi. Á einum stað ókum við
rauða mela. Lífguðu þeir ögn umhverfið, ásamt rauð-
skellóttu felli. Eg kallaði það Rauðku. Annars má vel
vera, að nafn hafi það, þótt kort okkar sýndi ekki.
Svo fór að sjást til Kverkfjalla. Þau stungu sér upp úr
jökulbreiðunni, sveipuð blárri móðu en þó sást tigin-
mannlegt yfirbragð þeirra og reisn. Þau minntu mig
töluvert á Dyrfjöll, þó tel ég þau síðarnefndu svipmeiri,
þótt lægri séu yfir sjó. Kverkfjöll, aftur á móti, eru
með hæstu fjöllum landsins, hæst 1920 m. í Kverkfjöll-
um er eitt mésta hverasvæði landsins. Svo segir Steindór
Steindórsson í „Landið þitt“:
„Þar er einn mesti gufuhver landsins“. Og þetta:
„Aðalhverasvæðið er í þröngum dal eða sprungu, sem
gengur inn í vesturhlíð fjallanna. Litaskraut er þar með
fádæmum. Er dalurinn allur rjúkandi og mun vera eitt
hið stærsta háhitasvæði landsins, 10 km2“.
Af þessu má ráða, að það er ómaksins vert að klífa
Kverkfjöll, þótt það færist fyrir hjá okkur að þessu
sinni. Er ekki að undra, þótt skáli hafi risið við rætur
þessara merkilegu fjalla.
Og kl. 1845 ókum við í hlað Sigurðarskála undir
\ irkisfelli í Krepputungu. Það var logn þarna undir
fjöllunum en til norðurs sáust enn sandmekkir. En sólin
skein gegnum mistrið rauðbleikri ásýnd og gerði um-
hverfið einkennilega fagurt, gullið, ómennskt.
Skálinn — Sigurðarskáli — er mjög þekkileg og vönd-
uð bygging. Er hann kenndur við Sigurð Egilsson frá
Laxamýri kunnan ferðamann og ferðamálafrömuð.
Ferðafélögin á Egilsstöðum, Húsavík og Vopnafirði
hafa reist skálann, eins og áður er drepið á. Þarna er
gistirúm fyrir 26 manns í kojum á neðri hæð og stærðar
svefnpokapláss í rishæð. Innréttingar og skipulag allt og
frágangur er til fyrirmyndar og ber höfundum sínum
fagurt vitni. Þeim mönnum, er leggja á sig tíma, fé og
fyrirhöfn við gerð slíkra öræfaskála, er seint fullþakk-
að, enda ætlast þeir sjálfsagt ekki til þess. Það minnsta,
sem ferðalangar geta því gert er að ganga vel um hús
þessi og fara í öllu eftir leiðbeiningum þeim, er þar
hanga uppi. Gestabók er að sjálfsögðu í skálanum. Er
hún mjög snoturleg og um leið fróðleg. Fremst í henni
er mynd af Sigurði Egilssyni. Þá er einnig myndir af
fólki þvi, er lagði hönd að gerð skálans. Þar er og góður
pistill um tildrög og byggignu hans. Á neðri hæð eru
2 myndir innrammaðar. Onnur er málverk frá Egils-
stöðum eftir Steinþór Eiríksson þann haga mann en hin
er ljósmynd frá hinni fornfrægu Húsavík. Vopnfirð-
inga vantar því að koma upp mynd af sínu ágæta plássi
en mér finnst fara vel á að hafa þessar myndir þarna.
Er við höfðum skoðað skálann og borið inn föggur
okkar, hituðum við kaffi. Við ætluðum að láta það duga
í bráð, elda frekar síðar, því við vildum nota það sem
eftir tórði af sólarljósinu, til að skoða smálega næsta ná-
grenni.
Heima er bezt 401