Heima er bezt - 01.11.1973, Page 35

ÞORBJÖRG FRÁ BREKKUM
TRYGGÐAPANTUR
1. HLUTI
1. KAFLI
OFT SKIPAST VEÐUR í LOFTI
Septembermánuður beið í þögulli kyrrð við þröskuld litla
sveitaþorpsins, Lágeyrar, svo sem við aðra íslandsbyggð.
Sumarið var tekið að afklæðast iðgrænum búningi sín-
um og hinn fölbleiki burtfararklæðnaður þess að taka við.
Krónur blómanna svignuðu dálítið niður, eins og fyndu
þau til sársauka yfir óskeikulleika tímans. Þau höfðu
löngu glatað sinni ósnortnu, fersku fegurð og djúpu ang-
an, sem þau höfðu átt í svo ríkum mæh, þar sem þau
höfðu risið hnarreist meðal grænna grasa á hátindi ævi
sinnar.
Litla sveitaþorpið, Lágeyri, lætur htið yfir sér skammt
frá fjalli nokkru, sem nefnist Eyrarheiði. Getur þar að
hta hátt upp í brekku fjahsins klettabelti allskuggalegt,
næstum hrohvekjandi til að sjá. Þó er það nokkurn veg-
inn hættulaust mönnum, hafi þeir sjálfir rænu á að gæta
sín. Þar eru djúpir hellar, sem seUast langt inn í bergið,
en mynni þeirra eru nær því ósýnileg, fyrr en að þeim
er komið.
Austurhlið þorpsins liggur að víðáttumiklu landi, svo
til jafnsléttu. Þar hefur hin landsfræga bændamenning
haslað sér völl, svo að um munar. Þar sem áður voru
brunasár moldar og sanda, er nú uppgrætt land, tún
bændanna. Með nýtízku vélakosti velta þeir iðgrænni
töðu inn í reisulegar heyhlöður. Nú eru þarna nýtízku
bæir, sem hafa komið í stað gamaUa, veðurbarinna torf-
bæja á löngu hðnum dögum. Nú eru þar rafmagnsljós, en
ekki vesæll grútarlampi til að lýsa upp náttmyrkrið á
löngum vetrarkvöldum.
Sunnan við þorpið eru sérkennilegir eyrahryggir, sem
liggja í bugðum og beygjum eins og til skrauts, vaxnir
lyngi og mosa. Lengra til suðurs tekur við stórgrýtt
hraun, sem nær alla leið niður að dúnmjúkum fjörusandi,
er öldur hafsins sleikja með freiðandi hvítlöðri, af mis-
munandi snerpu, en alltaf af sömu tryggð. í vestri eru
bændabýli, flest uppi við afhðandi fjallahring, sem að
lokum hnígur inn í blámóðu fjarskans.
Þennan morgun var ung stúlka að rísa úr rekkju í einu
íbúðarhúsi Lágeyrar. Þegar hún hafði lokið við að klæða
sig og snyrta, gekk hún út að glugganum og dró tjöldin
frá. Síðan beindi hún bláum augumun út yfir þorpið,
eftirvæntingafuh og rannsakandi. Þetta var líka fyrsti
morgunn hennar á þessum stað.
Hún sá þétta röð skipulegra íbúðarhúsa, sem vöktu
fremur htla athygh hennar. Hins vegar sýndi hún bama-
skóla staðarins því meiri áhuga. Hún var líka nýja
kennslukonan, sem mundi verja þar fjölmörgum kennslu-
stundum á komandi vetri. Skóhnn var fremur nýtízku-
legur að byggingarformi og allur hinn snyrtilegasti á að
líta. Það gladdi hana, ljóshærðu, bláeygu stúlkuna við
gluggann. En samt gat það ekki komið í veg fyrir sakn-
aðarkenndina, þegar henni var hugsað til gömlu skóla-
félagaxma, sem hún hafði þolað súrt og sætt með á hðnum
vetrum. Nú stóð hún við gluggann í ókunnu sveitaþorpi,
svo undarlega einmana, langt fjarri ættingjum og vinum.
Það var fáránlegt, fjarstæðukennt, en hræðilega raun-
verulegt.
Hún strauk annarri hendi yfir enni sér eins og til að
fullvissa sjálfa sig um veruleikann, er við henni blasti.
Fyrir fáum mánuðum hefði hún talið útilokað að gerast
kennari úti á landsbyggðinni. En nú var hún þar niður
komin, af eigin ósk, eigin þrákelkni, gegn vilja foreldr-
anna. Og enginn mátti vita og allra sízt þau, hvers vegna
hún hafði sótt mál sitt svo fast. Það leið skuggi yfir dimm-
blá augu stúlkunnar og viðkvæmnislegar varir hennar
herptust saman, þegar henni var hugsað til undangeng-
inna mánaða. Þeir höfðu reynzt henni þögult andstreymi
á bak við glaðlegt yfirborð, til þess að villa öðrum sýn.
Hún brosti biturt. Engan mátti gruna, að hana langaði
ekki vitund burt frá Reykjavík. Hún stundi við. Það var
svo auðvirðilegt að látast. En samt þegar hún minntist
ástæðunnar fyrir því, vissi hún, að henni hefði verið
ómögulegt að breyta öðruvísi. Ástæðan var alltof skamm-
arleg til þess, að hún gæti sagt foreldrum sínum frá henni,
eða yfirleitt nokkrum manni. Þess vegna sló hún um sig
þagnarmúr.
Oft, svo margoft, hafði hún spurt sjálfa sig í þögulli
Heima er bezt 411