Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 25

Hvernig komast hestar í sjálfheldu
í hömrum Krossárgils?

•vi’
ur, en nú var gamanið tekið að grána,
að ekki væri meira sagt. Fyrir hafði
komið, að hestar höfðu horfið ferða-
mönnum á öræfum og ekki aftur
fundist, hdr mátti ekki svo fara. Ég
hafði eggjað Mikael til þessarar ferð-
ar, hann hafði Brún að láni frá kunn-
ingja sínum, báðum mundi þeim
finnast missir hans stórt áfall. Jarpur
var eftirlæti eiganda síns og átti sá fátt
annað sér til eftirlætis. Flann hafði léð
mér Jarp af góðum hug og mér
óverðskuldað. Óbærileg var mér sú
tilhugsun að geta ekki fært honum
hann heilan aftur. Mér hafði og verið
trúað fyrir Gráblesa og nú var ég bú-
inn að ríða honum einhesta skætings-
reið í fleiri klukkutíma og óvíst hvað
eftir kæmi.
Þetta sálarástand mitt varaði þó
ekki lengi sem betur fór, því að bili
sálarstyrkur manna, eru þeir ólíklegir til
sigurvinninga. Ég leit mér til hægri og
þar reið Jónas á Grána Mikaels, hin-
um ágætasta ferðahesti og með Mósa í
taumi, ódrepandi að þoli og seiglu.
Jónas var minn besti félagi frá æsku-
árunum, nú vorum við nálega þrítugir
og marga „hildi höfðum við háð“
saman jafnvel hér á þessum slóðum,
betri liðsmann gat ég ekki fengið. Svo
hafði ég minn trausta og fótfráa Grá-
blesa, nei ég trúði ekki öðru en okkur
tækist að finna klárana, þótt það
e.t.v. tæki okkur nokkuð langan tíma
og mikla reið.
Þegar við höfðum skammt riðið
suðaustur með Krossárgili hurfu
okkur slóðir, en sem við vorum að
svipast eftir þeim blöstu hestarnir
skyndilega við okkur, í hömrum hin-
um megin í gilinu. Þeirri sjón held ég
að ég gleymi aldrei. Við ætluðum alls
ekki að trúa okkar eigin augum. báðir
hefðum við verið reiðubúnir til að
leggja eið út á að engum hesti væri
fært þarna yfir gilið. En hér var ekki
tími til heilabrota eða undrunaróra.
Ekki var um að villast, þarna stóðu
hestarnir, komnir í algera sjálfheldu
og ógöngur.
Við riðum sem skjótlegast niður
Krossárgil. Hestarnir
klifruðu í sjálfheldu í
klettunum hægra megin
á mvndinni.
fyrir mynni gilsins suður yfir Krossá
og upp með gilinu hinum megin
þangað sem klárarnir stóðu og biðu
björgunarinnar. Það var augljóst að
þótt við værum búnir að sjá hestana
og gætum gengið að þeim vísum, var
engan veginn allur sigur unninn.
Þegar við komum niður á stallinn,
sem þeir stóðu á kom Brúnn strax til
okkar, var hann þó styggur venjulega,
en honum var auðsjáanlega brugðið,
því hann skalf eins og hrísla í vindi. Á
Jarpi var lítið að sjá, hann skimaði þó
í kringum sig og bretti eyrun. Óskað-
aðir virtust okkur að þeir mættu heita,
þó var Jarpur fleiðraður neðan á
kjálkanum og dálítil skeina var fram-
an á leggnum á öðrum afturfæti á
Brún.
Stallurinn var svo breiður, að þeir
gátu snúið sér við á honum. á að giska
10-12 metra langur. Beggja vegna við
hann voru standberg á gilbrúninni, en
upp af honum var snarbrött urð og
norðan hans var einnig brött urðar-
skriða. Við sáum brátt að upp af
stallinum yrðum við að koma þeim,
en slíkt var þó ekki álitlegt. Það tókst
þó með því að við gátum rutt til
nokkrum björgum, en ófagur var sá
vegur, og ekki fýsir mig að fara álíka
með hesta aftur. Ekki mundu allir
hestar hafa fengist til að brölta slíkt og
ekki allir hestar komist það, en sem
sagt, upp komust þeir og við urðum
meira en lítið fegnir þegar þeir stóðu
þar við hlið hinna kláranna, sem þar
biðu bundnir saman. og ég held að
þeir Jarpur og Brúnn hafi orðið fegnir
líka.
Mjög var nú á morguninn liðið,
ekki man ég hvað klukkan var. en við
vorum að giska á að Mikael myndi
vera kominn til byggða. Veður var
orðið hið fegursta, sólskin og hiti,
þótti okkur því ærið súrt að snúa nú
aftur heim. En þótt að Mikael og far-
angurinn hefði verið þar komnir gat
verið óráðlegt að halda ferðinni
áfram, því að óvíst var hvort hestarnir
væru með öllu óskemmdir eftir ævin-
týri sitt í gilinu, þó að ekki yrði það á
þeim séð hið ytra. Við riðum norður í
Mathvamm og áðum þar. Bæði við og
klárarnir voru orðnir þurfandi fyrir
næringu og nú fyrst gáfum við okkur
tíma til að fara í þurra sokka, eftir
sullið í fljótinu. Við áðum í klukku-
tíma í Mathvamminum og lögðurn
svo á þá Jarp og Brún og norður Haf-
ursstaðaeyrarnar riðum við geyst. því
að báðir voru þeir allsendis fjörtryllt-
ir, svo við þóttumst sjá að þeir hefðu
ekkert illt. að ráði a.m.k., haft af sínu
brölti og klettapríli í Krossárgilinu, og
geta má þess að aldrei varð þess vart
síðar. Engin fleiri ævintýri gerðust í
ferð okkar, við Mikael vorum um
kyrrt á Bjarnarstöðum næsta dag og
riðum svo daginn eftir til Eyjafjarðar,
við vorum báðir bundnir við störf og
höfðum takmarkað frí.
Lengi á eftir vildi ég sem minnst á
þessa ferð minnast, — ekki þó fyrir
hve hún var mikil fýluför, en það var
hún vissulega, — heldur hins að mér
fannst ég þarna komast í kynni við
annarlega og óheillavænleg fyrirbæri,
vera kann að það sé hugarburður
einn. Ég er enginn hjátrúarmaður, af-
neita ekki „spíritisma“, hann kalla ég
ekki hjátrú. Ég hefi getað rakið flest
það sem fyrir mig hefur borið til eðli-
legra orsaka. en þetta gönuskeið hest-
anna á Bárðardalsöræfum hefi ég al-
drei getað skilgreint.
Heima er bezl 269