Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 47

„Mamma. ég ætla að þvo upp leir-
inn. Maður á það þá ekki eftir í
fyrramáiið, svo kem ég,“ sagði Sigrún
hljómlausri röddu.
Teitur tók til starfa, vafði klút utanum
endann á krassanum og renndi hon-
um í gegnum byssuhlaupið aftur og
aftur, bar svo hlaupið upp að ljósinu
og kíkti með öðru auganu í gegnum til
að gá hvort það væri orðið hreint.
Hann hætti ekki fyrr en það var orðið
spegilfagurt að innan. Þá sneri hann
sér að lásnum og lét drjúpa smurn-
ingsoiíu í hann og hreinsaði bæði bóg
og gikk uns allt var orðið hreint og
liðugt eins og nýtt.
Teiti var þungt niðri fyrir. Átti
kvöldið að enda svo að þau Sigrún
gætu ekki boðið hvort öðru góða nótt,
í einrúmi.
„Ég get ekki farið frá henni, vil það
ekki, geri það ekki.“
Sem fyrr var sagt, var Teitur maður,
sem ekki var hræddur við að taka
ákvörðun, jafnvel hættulega. Hann
ætlaði sjálfur að hafa hönd í bagga
með örlögum sínum og framtíð. Hann
ætlaði ekki að gjalda við þögn, þegar
lífið kallaði á'hann.
Sigrún var ein í eldhúsinu við upp-
vaskið eftir að foreldrar hennar voru
háttuð. Henni sóttist verkið seint,
gekk illa að festa hugann við það. Það
var aðeins eitt. sem komst að í huga
hennar: Teitur var að fara og þau
höfðu ekki ennþá talast við í trúnaði,
né sagt þau orð, sem svifu þó á vörum
j þeirra, og það var allt henni að kenna.
| Hún hafði aldrei gefið honum færi á
í að tjá sig, ávallt slitið þráðinn þegar
| hann var kominn að því að segja
| lausnarorðið. Teitur hafði líka ekki
J verið neitt glaður í kvöld fremur en
hún, rétt eins og sjálf ógæfan vofði
yfir þeim báðum.
Allt í einu kvað við skothvellur.
hávær og voðalegur. Sigrún varð
stjörf, og gat hvorki hrært legg né lið
fyrst í stað. Svo kom hún til sjálfrar sín
! og flaug fram dimm göngin og inn til
Teits. Hann lá ofan á rúminu í öllum
fötum, og það rauk úr byssuhlaupinu
við fætur hans.
„Teitur, Teitur. Guð almáttugur.
hvað hefur komið fyrir?“ æpti hún í
fullkomnu stjórnleysi. Hún henti sér
vfir hann og faðmaði hann að sér með
tárum og þakti andlit hans með koss-
um sínum.
„Ó, Teitur. Elsku, elsku Teitur
minn. Þú mátt ekki deyja frá mér.“
En Teitur var ekkert á því að deyja,
ekki núna. Hann reis upp og tók
stúlkuna í faðm sinn. í þessu komu
foreldrar hennar inn úr dvrunum og
Sigurður spurði hvað eiginlega hefði
komið fvrir? En unga fólkið mátti ekki
vera að því að svara, ekki alveg strax.
Friðný hugsaði með sjálfri sér að
hún hefði lengi séð að hverju fór með
unga fólkið. og bætti við í huganum,
dálítið hreykin: „Hann Teitur deyr
ekki ráðalaus.“ Hún var alltaf jafn
heilbrigð og allsgáð á hverju sem
gekk.
Sigurður bóndi stiklaði hálf vand-
ræðalegur um gólfið, uns hann upp-
hófst svo segjandi:
„Það verður að athuga þetta. Það
blæðir úr fætinum á þér, maður.“
„Já, það hefur víst hlaupið í löppina
á mér skotið. Ég hélt satt að segja að
það ætti ekki eftir að koma fyrir mig
að gleyma skoti í byssunni. Ég var í
mesta sakleysi að smyrja lásinn þegar
þetta skeði."
„Honum lætur ekki að ljúga, bless-
uðum drengnum," sagði Friðný við
sjálfa sig.
Sigrún spratt á fætur, kraup á gólfið
og tók skó og sokk af fætinum.
„Almáttugur, líttu á tána á þér.“
„Vertu ekki að uppnefna nranninn.
Ætli þú farir ekki nærri um hvað hann
heitir. Revndu heldurað gera eitthvað
af viti. Hana, farðu fram í eldhús og
sjóddu vatn og komdu með hreinar
umbúðir. Það verður að þvo sárið og
binda um það og stöðva blæðinguna
fyrir nóttina. Á morgun fer ég svo og
næ í lækni.
Sigrún gerði eins og pabbi hennar
bauð. Þegar hún hafði þvegið sárið og
bundið um það með mjúkum en
ákveðnum handtökum. þrátt fyrir
reynsluleysi, lagði Teitur hönd á öxl
hennar og sagði:
„Ég held að þú hafir læknishendur.
Sigga mín. Nú líður mér betur.“
„Ég vona að henni sé ekki alls
varnað, stúlkukindinni, þó aldrei hún
sé nema dóttir mín, enda á hún ekki
langt að sækja læknisvitið. Það vill nú
svo til að hún hefur það úr föðurætt-
inni. Afi minn og nafni var kunnur
hómopati á sinni tíð og var vel þekkt-
ur út fyrir sýslumörkin fyrir lækningar
sínar. Hann stóð í sambandi við
hómópata í Englandi og fékk hjá
þeim meðul við mörgum sjúkdómum.
Nú, ég veit ekki betur en faðir minn
tæki við af honum og þótti farsæll í
starfi, einkum var til þess tekið hvað
hann var laginn við að lækna innan-
tökur í krökkum og broddskitu í
lömbum.“
„Siggi minn, nú skulum við koma
og hátta aftur. Það er ekki oft sem ég
býð þér tvisvar upp í til mín sama
kvöldið. Ég sé ekki betur en Teitur sé í
góðum höndum.“
Þau buðu góða nótt og fóru.
Sigrún færði Teit úr fötunum og
háttaði hann ofan í rúmið og settist
framaná hjá honum. Hún þæfði sæng
og kodda og hlúði að honum eins og
vön hjúkrunarkona. Það eru viss verk,
sem konur þurfa ekki að læra. Þær
hafa alltaf kunnað þau, það er þeim
meðfætt.
„Sigga, Sigga mín. Farðu ekki alveg
strax frá mér, mér þykir svo vænt um
Þ>g“
„Þú varst nú búinn að segja það
áður í kvöld, og það á nokkuð eftir-
minnilegan hátt. Svona hefur áreið-
anlega enginn maður beðið sér stúlku
áður á íslandi, enda varstu nærri bú-
inn að hræða úr mér líftóruna, svo
það var auðveldur eftirleikurinn að fá
fávísa stúlkukind til að segja já.“
„Þú varst nú svolítið lík honum
pabba þínum núna.“
Hann tók hana til sín og sam-
komulagið var endanlega innsiglað.
Þau voru bæði átján ára.
Daginn eftir kom læknirinn. Þegar
hann hafði skoðað sjúklinginn vand-
lega og svipbrigðalaust æðistund,
kom niðurstaðan: „Mér þykir leitt að
segja það. en það verður víst ekki
Framhald á bls. 298.
Heimaerbezt 291