Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 41

Hann var farið að langa til að hleypa
heimdraganum, komast eitthvað í
burtu, orðinn seytján ára, bráðum
átján. Það var svo einkennilegt að
þessi löngun kom yfir hann þegar
minnst vonum varði. Hann var allt í
einu haldinn einhverju eirðarleysi
sem hann skildi ekki. Hann vissi það
eitt að hann vildi komast að heiman,
rífa sig lausan, ekki hjakka alltaf í
sama farinu. Það leið á sumarið og nú
var komið fram í ágúst og farið að
rökkva á kvöldin og þetta var að verða
óþolandi. Honum fannst þetta því
óskiljanlegra sem hann vissi betur að
hann var efni í karlmenni, var bæði
stór og sterkur og hafði aldrei verið
hræddur við að taka ákvörðun, jafn-
vel djarfa og tvísýna. Dytti honum
eitthvað það í hug sem krafðist áræðni
og kjarks var hann manna vísastur til
að framkvæma það fljótt og hiklaust
eins og átti eftir að sýna sig nokkuð
svo eftirminnilega.
Best að lofa sumrinu að líða, nógur
tími til ákvarðanatöku um framtíðina.
Eldri systkini hans voru öll flogin úr
hreiðrinu. Þau voru ekki náttúruð
fyrir búskap og höfðu brotið sér braut
og komust vel af á fjarlægum stöðum.
og því skyldi hann þá ekki líka gera
slíkt hið sama, taka mal sinn og prik
og fara eigin leiðir.
Hann ákvað að færa þetta í tal við
foreldra sína við tækifæri. Best að
bíða með það fram yfir sláturtíð þegar
færi að hægjast um og sumar- og
haustönnum lyki.
Þau sitja inni á palli að loknum
kvöldskatti, foreldrar hans og hann
þegar hann upphefst allt í einu úr eins
manns hljóði:
„Ég ætla að fara að heiman.“
„Þú líka?“ Þetta kom eins og snöggt
sársaukavein áður en hún vissi af.
„Hvenær, hvert og hvað að gera?“
spurði faðir hans með raunsæi í
röddinni.
„Ég veit vel hvað ég vil ef þú skyldir
efast um það.“
„Það er vel, drengur minn.“
„Og hvað er það svo sem þú vilt,
góði minn?“ spurði móðir hans með
áhyggjusvip.
„Ég ætla að læra húsasmíði. Það
verður áreiðanlega nóg að gera í þeirri
iðn í framtíðinni. Nú eru allir hættir
að byggja úr torfi og grjóti, jafnvel til
sveita. Nú er það sementið og timbrið,
enda nýjustu húsakynnin ólík gömlu
torfbæjunum, eða hvað finnst ykk-
ur?“
„Hvenær hefurðu hugsað þér að
fara?“ spurði móðir hans með eftir-
væntingu í röddinni. eins og hún ótt-
aðist að reiðarslagið riði yfir þegar í
stað.
„Það er óráðið ennþá,“ ansaði
Teitur. „Fyrst er að komast einhvers
staðar að í læri. Ég heyrði einhvern
ávæning að því hérna um daginn að
Júlíus Pálsson á Eyri ætlaði sér að
taka lærling. Mér var að detta í hug að
tala við hann og vita svona rétt af
hvaða átt stæði í bælið hans. Það væri
ekki amalegt að komast að hjá karl-
inum seinna í vetur ef um semdist.“
Mömmu hans létti. Það var þó al-
tént sá fresturinn. Hún stóð upp og
gekk til dyra.
„Hrædd er ég um að eitthvað verði
tómlegt hérna á Hóli eftir að þú ert
farinn,“ sagði hún á leið til dyra og var
að flýta sér.
Teitur varð niðurlútur, eins og
þegar hann var lítill, og hafði gert
eitthvað af sér. Hann skildi mömmu
sína vel, það hafði alltaf ríkt svo mikill
og góður skilningur á milli þeirra
mæðginanna.
„Þú ert frjáls ferða þinna. drengur
minn, og gerir eins og þér sýnist. Ekki
leggjum við bönd á þig, foreldrarnir.
Ég treysti því bara að þú takir þessa
ákvörðun að vel yfirlögðu ráði.“
„Vertu óhræddur, pabbi. Ég er bú-
inn að ganga með smiðinn í maganum
nógu lengi til að vita hvað ég er að
gera. Ég fer sjaldan svo í kaupstað að
ég líti ekki inn á verkstæðið hjá Júlí-
usi. Það er alltaf jafngaman að koma
þangað og við erum þegar orðnir
málkunnugir. Ég er að hugsa um að
skreppa út á Eyri í vikunni og tala við
karlinn og reyna að komast að hjá
honum eftir áramótin. Ég vil ekki
byrja námið meðan rjúpnaveiðin
stendur yfir.“
„Ég skil. Þú hefur lengi verið iðinn
við að fækka þeim, greyjunum.“
„Svo var mér að detta í hug að það
væri kannski ekki svo vitlaust að
skipta um veiðistað, svona í tilbreyt-
Heimaerbezl 285