Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 45

getað sofnað þegar hún lagði sig
hugsaði hann, í staðinn fyrir að hafa
ráð Sigurðar í huga. Vonandi verður
hún ekkiandvaka.
Teitur hélt áfram göngu sinni og
hafði augun hjá sér. Það fyrsta sem
hann kom auga á var valur í vígahug.
Hann flaug hratt með snöggum
vængjaburði sem líktist mest höggum.
Svo breiddi hann allt í einu úr breið-
um vængjunum og sveif, hnitaði
hringa og stóð að lokum kyrr í loftinu
og steypti sér svo eldsnöggt niður og
hvarf fyrir leiti. Það voru fleiri á veið-
um en Teitur á Hóli. Nokkru síðar
heyrði hann vælið í valnum. Það
leyndi sér ekki að hann hafði ekki
misst marks. Þjóðtrúin segir að þegar
valurinn sé búinn að veiða rjúpuna og
kominn með gogginn inn að hjartanu,
þá finni hann að hún er systir hans og
þess vegna reki hann upp svo ámát-
legt væl sem eins geti verið sambland
af hlakkandi sigurgleði og hroll-
kenndri græðgi eða jafnvel ekkasog-
um.
Þegar komið var framyfir miðdegi
var Teitur búinn að fá álitlega kippu
af rjúpum. Hann valdi sér góðan stað í
kjarrinu til að neyta netis síns. Þegar
hann tók upp þetta góða og vel úti-
látna nesti fannst honum sem Sigrún
væri komin þar sjálf að bera það á
borð fyrir hann. Það var hennar
handbragð á þessu öllu. Hann sá hana
í huganum þegar hún fór höndum um
matinn og gekk frá þessu öllu í
snyrtilegum pakka. Hann naut hvers
bita og fannst hún vera nær sér en
nokkru sinni áður, og hann hlakkaði
til að koma heim í kvöld og sjá hana.
Bara hana eina. Kossinn frá því um
morguninn bjó ennþá í hverri hans
taug og honum varð allt í einu ljóst að
hann þráði hana, og ekkert annað.
Hann lét hugann reika og það lá við
að hann væri búinn að gleyma í hvaða
erindagjörðum hann var kominn í
þetta fjall, eða var það ekki erindið að
segja rjúpunni stríð á hendur? Hafði
hann kannski haft rjúpnaveiðina að
yfirvarpi í sumar þegar hann bað Sig-
urð bónda leyfis að ganga í fjallið og
skjóta? Hvað sem því leið var hann
búinn að gera sér grein fyrir því að
hann var ástfanginn, og það meira en
lítið. Það var svo aftur annað mál
hvað Sigrúnu leið. Að vísu hafði hún
kysst hann um morguninn, en ef hann
þekkti hana rétt, var hún ekki líkleg til
að taka flausturslegar ákvarðanir um
það sem gat varðað framtíð hennar og
lífshamingju, eða hafði hún ekki sagt
honum eftir kossinn að hún ætlaði að
fylgja honum til dyra, hann færi víst
með nógu mikið af vitinu úr bænum
með sér upp í fjall. Sá hún þá eftir öllu
saman? Teitur reif sig upp úr þessum
hugleiðingum. Hann var búinn með
nestið og best að bæta einhverju við
veiðina, þetta voru engin ósköp sem
hann var búinn að fá. Hann varð að
geta sýnt Hjallafólkinu að hann kikn-
aði ekki undir því orði sem af honum
fór sem ein allra besta skytta sýsl-
unnar. Hann vildi koma færandi
hendi heim í kvöld, og nóg var af
rjúpunni. Honum varð að von sinni
og var brátt orðinn svo klyfjaður að
hann kærði sig ekki um að þurfa að
rogast heim með þyngri byrði.
Það var byrjað að bregða birtu og
Sigurður bóndi var oft búinn að fara
út og gá hvort hann sæi ekki til ferða
Teits.
„Maðurinn hlýtur að fara að
koma.“
„O, hann skilar sér, hann Teitur,
vertu viss,“ sagði Friðný. „Hann er
ekki þesslegur að aðrir þurfi að hugsa
fyrir hann eða hafa áhyggjur af hon-
um, ungur og hraustur maðurinn.“
„Hann er nú ekki nema átján ára,“
datt upp úr Sigrúnu. Hún fór fram í
bæjardyrnar og gáði til fjalls.
„Hann er að koma, hann er að
koma,“ kallaði hún inn bæjargöngin.
Sigurður kom strax út.
„Ójá, ekki ber á öðru, og sér ekki í
hann fyrir rjúpum.“ Hann hneggjaði
ánægjulega. Teitur gekk í hlað.
„Sælt veri fólkið.“
„Naumast þú kemur klyfjaður.“
„Jesús minn, hvað þú hefur veitt
mikið,“ sagði Sigrún með aðdáun.
„Hana nú. Heitir hann nú allt í einu
Jesús,“ sagði Sigurður og lést vera
hneykslaður á málfari unga fólksins.
„Láttu ekki svona, pabbi,“ sagði
Sigrún og fór hjá sér. Sigurður horfði
með vandlætingu á Teit, benti á veið-
ina og sagði:
„Hvað hafa svo þessir vesalings
aumingjar til saka unnið?“
Teitur í sama tón: „Hvern and-
skotann þurftu þessi fífl að vera að
flækjast fyrir byssuna mína?“
Nú var Sigurði dillað. Hann rak
upp stóran hlátur og kallaði á konu
sína að koma og sjá.
„Falleg er nú veiðin, Teitur,“ sagði
Friðný.
„Þarna sérðu. Þú hefur sigrað bæði
fugl og fólk, jafnvel kerlingin horfir
aðdáunaraugum á þig, ég spyr nú ekki
að þeim sem yngri eru.“
„Pabbi,“ hrópaði Sigrún.
„Pabbi, pabbi. Það þýðir lítið að
kalla á mig. Reyndu heldur að losa
manninn við eitthvað af veiðinni.
Þetta sígur í skaltu vita.“
Sigrún fór að bera sig að losa um
rjúpurnar, feimin og klaufaleg, kunni
það ekki. Teitur kom henni til hjálpar
og losaði um kippuna með einu
handtaki svo hún datt af honum og lá
fyrir fótum þeirra á hlaðinu.
„Falleg er nú veiðin,“ sagði Sig-
urður og gat nú ekki stillt sig um að
segja orð í fullri meiningu.
„Teitur, þú kemur inn. Þér veitir
ekki af einhverri hressingu eftir dag-
inn. Þau geta tekið rjúpurnar til
handargagns, feðginin.“
„Þar sagðir þú loksins orð af viti,
kona. Sigga, við skulum fara með
rjúpurnar inn í skemmu og hengja
þær upp á afturfótunum, og láttu nú
sjá að þú getir tekið til höndunum.“
Dagarnir liðu, einn af öðrum. Sigrún
sá til þess að Teitur svæfi ekki yfir sig,
og léku bæði hlutverk sín svo vel að
hvorugt grunaði hitt um græsku.
Teitur þóttist sofa fast og Sigrún lét
sem hún tryði því og lagði sig alla
fram um að vekja nú þessa svefn-
purku. Þegar ekki dugði að hrista
hann nógu lengi og mikið, var það
þrautalendingin að strjúka fingrunum
upp á móti hári hans þykku. Þá gat
hann ekki legið lengur kyrr, hvernig
sem á því stóð. Konan ratar alltaf
réttu leiðina. Hann reis upp við dogg
Heima er bezt 289