Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 42

ingarskyni. Ég er búinn að ganga
fjallið hérna svo oft og lengi. Ég veit
að það er gott og mikið veiðiland hjá
Sigurði bónda á Hjalla, svo ég var að
kalsa það við hann þegar ég kom
þangað um daginn að fá að veiða í
fjallinu þar í nokkra daga. Hann tók
því mjög vel og sagði að ég væri vel-
kominn þangað þegar ég vildi.“
„Já, þetta er ágætisfólk, og,“ bætti
hann við kíminn, „ekki spillir hún
Sigrún dóttir þeirra. Það er ekki í kot
vísað þar sem þau eru,“ og gaut aug-
unum á son sinn og sá ekki betur en
drengurinn roðnaði, eða var það bara
ímvndun?
Teitur hafði tekið ákvörðun. Hann
ætlaði að tala við Júlíus smið á Eyri og
reyna að komast að hjá honum eftir
áramótin.
„Nú, þú kominn í kaupstað, karl-
inn,“ sagði sá gamli þegar Teitur vatt
sér allt í einu inn á verkstæðið hjá
honum.
„O. ég hef nú komið í kaupstað
fyrr,“ ansaði Teitur kotroskinn og leit
ekkert undan þó þessi svipmikli og
hranalegi byggingameistari hvessti á
hann augun.
„í þetta sinn er ég kominn til að
finna þig, enda höfum við áður sést og
talast við.“
„Og hvað er þér svo á höndum,
drengur minn?“ Júlíus var nú ekki
lengur hranalegur. Teitur horfði beint
í augu hans og sagði:
„Mig langar til að læra húsasmíði.
Vilt þú kenna mér iðnina?“
„Nú, það var bara ekkert annað. Þú
mátt eiga það að þú gengur hreint til
verks. Er þér alvara? Langar þig til að
læra þessa iðn?“
„Ég væri ekki að falast eftir þessu ef
ég meinti ekkert með því, og ég get
byrjað strax upp úr áramótunum.“
„Hefurðu nokkurn tíma reynt að
smíða um dagana?“
„Ætli það hafi ekki komið á mig
það sem hefur þurft að banga heima
til viðhalds á koppum og kirnum og
amboðum, enda hefur mig einlægt
langað til að verða smiður.“
„Það er góðra gjalda vert þegar
ungir menn vita hvað þeir vilja. En
það má heldur ekki flana að neinu.
Komdu heim til mín í kvöld, við
skulum súpa úr kaffibolla og ræða
málið í næði.“
Þegar Teitur á Hóli flutti foreldrum
sínum þau tíðindi að hann væri ráð-
inn sem iðnnemi hjá Júlíusi smið
sagði móðir hans:
„Það er gott að þú ferð ekki lengra,
góði minn. Þú ert þá kannski ekki
horfinn okkur fyrir fullt og allt, eins
og hin systkinin.“
„Engin hætta, mamma. Það er ekki
svo langt hérna út á Eyri. Þetta er ekki
steinsnar. Nú eru bílar líka farnir að
ganga á milli og þeir eru fljótir í för-
um.
Móðir hans horfði á hann með
samblandi af kvíða og feiginleik í
svipnum.
„Og hvenáer á svo að hefja námið?“
„Það verður ekki fyrr en eftir nýár-
ið. Ég sagði Júlíusi að ég færi ekki að
heiman fyrr en rjúpnaveiðitíminn
væri liðinn, en hann stendur yfir fram
undir jól, og á jólunum vil ég vera
heima hjá ykkur.“
„Blessaður drengurinn. Hafðu sæll
sagt þessi orð.“
Miður október og fyrsti snjórinn fall-
inn. Sigurður bóndi á Hjalla er að
sinna störfum sínum úti á hlaði, setja
tað í poka og bera það inn til konu
sinnar, sækja vatn, fara út í hlöðu og
fylla nokkra poka af töðu og bera þá
inn í fjósið. Einlægt nóg að gera fyrir
bóndann og í mörgu að snúast. Hann
lítur upp sem snöggvast til að rétta úr
bakinu eftir allt bogrið og burðinn.
Nú. einhver að koma utan dalinn,
ekki ber á öðru. Hver skyldi það nú
vera? Það kemur í ljós bráðlega. Eitt-
hvað fannst honum hann kannast við
nranninn þegar hann kom nær. Var
það sem honum sýndist? Það hýrnaði
yfir Hjallabóndanum og hann gekk til
móts við gestinn og rétti honum
höndina glaður í bragði.
„Er það sem mér sýnist? Teitur á
Hóli í eigin persónu. Komdu ævinlega
blessaður og velkominn.“
Sigurður á Hjalla var þekktur fyrir
gestrisni og glaðværð og lá aldrei bet-
ur á honum en þegar gest bar að garði,
einkum ef um góðkunningja og ná-
granna var að ræða eins og fólkið á
Hóli.
Hann tók þéttingsfast í hönd Teits,
og hristi hana æðistund.
„Nú göngum við I bæinn og tökum
hús á kvenfólkinu og reynum að hafa
eitthvað gott af því. Þær hanga inni,
mæðgur. eins og hlandkönnur og
hafast ekkert að. Það verður að láta
þær fá eitthvað að gera. Þetta aðgerð-
arleysi fer alveg með þær.“ Svona lét
hann dæluna ganga meðan þeir
fálmuðu sig inn bæjargöngin og alla
leið inn í eldhús.
„Stúlkur, stúlkur, sjáiði hvað ég
fann. Kem ég kannski ekki færandi
hendi? Enginn annar en Teitur á Hóli
eins og þið sjáið.“
„Nú, það munar ekkert um það.
Komdu sæll og blessaður og vertu
velkominn,“ sagði Friðný húsfreyja
og heilsaði gesti sínum glöð í bragði.
Sigurður bóndi: „Sigga, hvað
gengur eiginlega að þér? Ætlarðu ekki
að heilsa gestinum?“ og bætti svo við
með smitandi hláturroku: „Já, nú
kemur til Teits og Siggu að takast í
hendur.“
Þau hlógu öll að glaðværð og gam-
ansemi Sigurðar bónda og unga fólkið
heilsaðist óþvingað og brosandi. Teit-
ur sleppti ekki hendi Sigrúnar alveg
strax og hún lét sér það vel líka.
„Jæja, skepnurnar mínar, takið þið
nú til höndunum og komið með eitt-
hvað gott handa gestinum. Honum
veitir ekki af hressingu þreyttur af
göngu eins og hann er, búinn að
þramma þetta allan daginn undir
þungri byrði, og allt í fangið. Og þú,
Teitur, fáðu þér sæti og láttu líða úr
þér meðan þær mæðgur taka til kaff-
ið. Þú getur logið einhverju í mig á
meðan.“
Sigurður settist á stólinn andspæn-
is Teiti. Hann var einn af þeim sem
aldrei gat setið kyrr stundinni lengur,
en reri fram í gráðið, strauk höndun-
um eftir lærunum endilöngum og
klappaði á hnjákollana.
„Það var þetta sem ég var að tala
um við þig um daginn þegar ég kom
286 Heimaerbezl