Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 46

og tók í hönd hennar eins og hann
ætlaði að draga hana til sín alla, en
hún sá við honum og dró að sér
höndina mjúklega en ákveðið.
..Mál að vakna. Maturinn bíður í
eldhúsinu,“ sagði hún glaðlega en
svolítið móð, orðin rjóð í kinnum. Svo
flýtti hún sér fram.
Teitur sat eftir með sárt ennið og
óró í hverri taug. Hann þráði Sigrúnu
ákaft, en hún gaf ekki færi á sér, hlé-
dræg og feimin að eðlisfari og skildi
ekki sjálfa sig meir en svo núna upp á
síðkastið, hvernig svo sem á því stóð.
Teitur kemur fram í eldhúsið. Mat-
ur á borðum og nestispakkinn á sínum
stað, en engin Sigrún. Teitur varð fyrir
vonbrigðum. Var hún að flýja hann?
Var henni þá alveg sama um hann?
Það hvarflaði ekki að honum að
kannski væri hún að flýja sjálfa sig og
veikleika sinn.
Teiti fannst sem Sigrún hefði breyst
upp á síðkastið. Hún var ekki eins
glaðleg í viðmóti og áður, eitthvað
eins og fjarlægari, öryggisleysi í fasi,
spurn í uppliti hennar.
Um þetta var Teitur að hugsa þegar
hann gekk fram fjallshlíðina með
byssu í hendi og nestispakka Sigrúnar
hangandi utan á sér og skotbeltið
spennt um sig miðjan. Þetta var síðasti
dagurinn hans á Hjalla, og hann var
búinn að segja fólkinu að hann færi
heim á morgun.
„Þá er það búið, og maður situr
einn innanum kvenfólkið og enginn
lengur til að klæmast við. Það er ekki
lítið sem á mann er lagt.“
„Það væri mátulegt á þig að við
Sigga færum báðar með Teiti og
skildum þig einan eftir innanum roll-
ur og beljur. þá hefðirðu félagsskap
við þitt hæfi.“
Sigrún tók ekki þátt í gamanmál-
um, heldur grúfði sig yfir saumadótið
sitt og lét sem hún vissi ekki af öðru.
Teitur sá að hún leit öðru hverju upp
en hann hafði það á tilfinningunni að
hún sæi ekki það sem hún horfði á
heldur eitthvað allt annað, óralangt í
burtu.
Gagnslaust að sökkva sér niður í
svona hugsanir. Teitur herti gönguna.
Hann ætlaði að nota vel síðasta dag-
inn í Hjalla, ef veður leyfði. Það var
farið að hvessa og gekk á með éljum
og veðurhljóð í fjallinu. Best að fara
ekki langt ef hann skyldi ganga í stór-
hríð. Það er óþarfi að láta fólkið
undrast um s.ig. Teitur færði sig neðar
í fjallið, betra að hafa vaðið fyrir
neðan sig. Það var líka kyrrara og
snjóléttara hér niðri, og það vissi
rjúpan líka, enda hafði hann ekki
gengið lengi þegar hann var búinn að
fá nokkrar rjúpur í viðbót. Hann hélt
sig á svipuðum slóðum fram eftir
deginum og varð var, þótt ekki væri
veiðin mikil.
Það var farið að ganga á með hríð-
arbyljum, en dúraði á milli, og Teitur
kominn á heimleið. Eitt sinn, þegar
slotaði milli bylja sá Teitur hóp af
gæsum framundan. Hann hafði snör
handtök og tvær lágu. Ekki amalegt
að enda daginn með slíkum feng.
Hann afhlóð byssu sína og tók stefnu
á Hjalla. Þegar hann kom í hlað var
skollin á iðulaus stórhríð.
Sigurður stóð úti og fagnaði gesti
sínum.
„Þitt var vitið meira að hætta veiði í
tíma og ná heim.“ Svo kom hann auga
á veiðina, og þann viðauka sem fylgdi
rjúpunum. Hann varð fyrst orðlaus,
aldrei slíku vanur. Svo rauk hann að
bæjardyrunum og kallaði inn:
„Stúlkur, stúlkur, komiðið og sjáið,
strax.“
Þær störðu orðlausar á veiðina.
„Þarna sérðu, þær verða orðlausar
eins og ég, og hélt ég þó að nokkuð
þyrfti til að gera kvenfólk klumsa.“
Teitur spretti af sér veiðinni, tók
gæsirnar og fékk mæðgunum þær.
„Þetta er handa ykkur fyrir alla
þjónustuna til borðs og sængur, en þið
verðið að gefa honum Sigurði að
smakka líka, ef hann verður þægur og
góður.“
„O, það gæti allt eins farið svo að
þær sprengdu sig á ofáti en ég lægi
hungurmorða hérna í hlaðvarpan-
um.“
„Þú skalt líka fá að smakka, Siggi
minn, ef þú verður góða barnið og
hengir upp rjúpurnar hans Teits.“
„Satt var orðið. Svo er ekki seinna
vænna að hafa sig inn og slá upp
kveðjuhófinu, ef þú ætlar að rjúka
strax í fyrramálið.“
Teitur sat fram eftir kvöldi í dýr-
legum fagnaði, þar sem tjaldað var
öllu því besta sem Friðný húsfreyja
gat töfrað fram úr búrkistu og skáp.
Aldrei fann Teitur betur en í kvöld
hvílík aufúsa Hjallafólkinu var að
komu hans, og það gladdi hann, en
samt fannst honum eins og einhver
skuggi lægi yfir sálinni og meinaði
gleðinni aðgang að hjarta hans, þrátt
fyrir gamanmál og glens Sigurðar
bónda, það tók einhvern veginn ekki
heima hjá honum núna. Honum var
vel ljóst hvað olli ógleði hans. Hann
gat einfaldlega ekki hugsað þá hugsun
til enda að skilja svo við Sigrúnu að
vita ekkert um tilfinningar hennar.
Seint um kvöldið var staðið upp frá
borðum. Sigurður bóndi kvaðst ætla
að taka á sig náðir. „En í fyrramálið
vek ég þig. Ég er að hugsa um að
skjóta undir þig truntu og ríða með
þér út í Hól og hitta vini mína þar. Þá
fyrst hef ég rekið hafurinn úr túninu,
og þú ferð ekki með allt vitið úr bæn-
um.“
Friðný leit upp við þessi orð bónda
síns, einkennileg á svipinn eins og hún
vildi segja eitthvað. Hún renndi aug-
unum til unga fólksins en lét ósagt.
„Þú ætlar ekki að gera það enda-
sleppt við mig, en þetta er óþarfi, ég
hef gengið annað eins um dagana.“
„En rjúpurnar, maður. Það kynni
nú að síga í að bera það allt saman alla
leið út í Hól.“
„Ég tek ekki nema helminginn í
minn hlut af því sem ég skýt í þínu
landi.“
„Illa þekkir þú mig. Teitur góður, ef
þú heldur að ég fari að gera mér það
að féþúfu þótt þú skjótir nokkrar
rjúpur meðan þú dvelur hér, okkur
öllum til skemmtunar, að minnsta
kosti kvenfólkinu,“ og rak upp hlát-
urroku.
„Þá gef ég Sigrúnu þinn hlut. Hún á
það margfaldlega skilið. svo mikið er
hún búin að snúast kringum mig síðan
ég kom hingað, og ekki orð um það
meir. Nú fer ég fram. Ég þarf að
hreinsa byssuna mína og smyrja lás-
inn í henni eftir alla notkunina und-
anfarið.“
Þau buðu honum góða nótt.
290 Heima er bezl