Heima er bezt - 01.07.1986, Síða 38

býlis þess er við feðgar bjuggum í. Þar
er komin Sigrún Ólafsdóttir, hús-
freyja á Gilsbakka, sem hefur tekið að
sér að gera mannamat úr því hráefni
sem heim var flutt kvöldinu áður —
kindaslátrum. Engri manneskju er
betur trúandi til að leysa það starf vel
af hendi. Hún er hörkudugleg, katt-
þrifin og kunnátta hennar í matargerð
óskeikul.
Pabbi og hún hafa verið nágrannar
í næstum þrjátíu ár og þau eiga einkar
létt með að ræða hugðarmál sín, hvort
við annað. Hún hamast í slátrunum
tvo daga og það er annan hvorn dag-
inn sem ég verð áheyrandi að því að
Hann hefur líka oft undrast yfir hve
ég er tornæmur á þessu sviði — þó að
heimur tónanna væri þá þegar eitt
mesta hugðarefni mitt. Ég spyr hann
hvort hér sé ekki um skynvillu að
ræða; hvort ekki geti skeð að árnið-
urinn skapi svona ímyndun. Hann
hlær að þeirri tilgátu minni og segir
mér að þessi söngur, sem hann hefur
oft heyrt. sé svo sérkennilegur að
honum verði vart réttilega lýst. Hann
segir lögin sungin í annarri tóntegund
en við eigum að venjast og flutt af
frábærlega fögrum röddum.
Ég er svo hissa og einnig haldinn
þeirri hugsun að hér hljóti um skyn-
villu vera að ræða að ég legg mig lítt í
framkróka að spyrja pabba um þetta
efni. Samt er það fullvissa mín að
hann hafi sagt að ætíð væri það efni,
sem hann heyrði flutt, andlegs eðlis.
Og hann tilgreinir síðasta heyrnarefni
sitt, áður en hann reis á fætur. Það var
alkunnur sálmur, í þágildandi sálma-
bók. undir fögru lagi.
Sumarið líður og haustar að og
morðverk á þeim lífverum, sem mest
var reynt að bjarga á vori eru hafin.
Þetta er aðeins venjubundinn gangur
lífsins — enn í dag. Þá er einn morgun
drepin högg á dyr Ölversgerðis, kot-
Hlustað:
Ranghalaklettar
eru í baksýn.
Húsfreyjan á Gils-
bakka fór að þeim
til að hlusta á
tónlist. Sigtryggur
er hins vegar í
landi Ystagerðis
á niyndinni.
Mynd: ÓHT.
pabbi segir henni frá dulheyrn sinni.
Ég verð yfir mig hissa, því að pabbi er
ekki vanur því að flíka dulrænni
reynslu sinni við aðra. Ég verð allur að
augum og eyrum, því að hvað skyldi
nú Sigrún á Gilsbakka segja við lok
svona sögu?
Ég veitti því athygli að Sigrún
stendur verklaus, sem er ekki hennar
venja, á meðan pabbi þvlur frásögn
sína. í fyrstu horfir hún á pabba, en
svo er því líkast að hún beini sjón út í
bláinn og það myndast bros á vörum
hennar. Mér hálfgremst við þessa
indælu konu, því að ég held að hún sé
að gera grín að pabba, með sjálfri sér,
sem er þó ólíkt henni. Það er þó
furðuleg heiðríkjubirta í svip hennar
og ég verð mér rækilega til skammar, í
eigin vitund, þegar pabbi lýkur máli
sínu og hún segir örsnöggt: „Ja,
Símon! Ég þarf nú ekki að fara nema
hérna upp undir Ranghalaklettana til
að heyra þetta.“
Til skýringar vil ég geta þess að
Ranghalaklettarnir mynda gljúfragil
að Skjóldalsánni, Örskotslengd frá
Yztagerði, sem er sunnan árinnar, og
stuttan spöl frá Gilsbakka, sem er
norðan hennar. Og nú upphófst áköf
umræða, milli pabba og Sigrúnar, um
þetta fyrirbrigði, hvar ég var ekki
hlutgengur til máls. En ég man að
Sigrún sagði við pabba að það væru
nú fleiri en þau, sem hefðu svipaða
heyrn og nefndi í því sambandi nafn
merkrar konu í Saurbæjarhreppi, sem
hún kvaðst hafa heyrt að væri þessarri
dulheyrn gædd. Þeim kom ágætlega
ásamt um fegurð þessarra hljóma.
Skrásett 1980.
Grettir heitir þessi einkennilegi steinn, skammt ofan kirkjunnar.
282 Heimaerbezt