Heima er bezt - 01.07.1986, Qupperneq 43

hérna að fá að ganga til rjúpna í fjall-
inu hjá þér í nokkra daga.“
„Já, ég hélt að það hefði verið út-
rætt mál. Auðvitað verður þú hér eins
lengi og þú vilt. Okkar er ánægjan.
Hún Sigrún býr um þig í gestastof-
unni hérna frammi, það á að geta
farið vel um þig þar, og ég hef lagt svo
fyrir að hún gefi þér eitthvað í svang-
inn á morgnana og taki til nesti handa
þér. Þú lætur hana svo vita hvað
snemma þú vilt byrja hernaðinn.“
Teiti hló hugur í brjósti við þessi
síðustu orð Sigurðar, en sagði fyrir
siðasakir:
„Verst að gera allt þetta ónæði og
láta rífa fólk upp úr rúmi fyrir allar
aldir.“
„Iss, minnstu ekki á það. Ég hef
alltaf verið svefnlétt, svo fleygi ég mér
á eftir og er strax sofnuð.“
„Já og sennilega farin að skera
hrúta áður en höfuðið nær koddan-
um.“
„Það gera nú aðrir í hennar stað hér
á heimilinu, og draga ekki af sér við
þá iðju.“
Teitur skemmti sér konunglega, og
innan skamms lagði ilminn af nýlög-
uðu kaffi fyrir vit hans og lummu-
hlaðinn hækkaði stöðugt undir hönd-
um húsfreyju.
„Þetta er nú bara til að svala sárasta
þorstanum eftir allt göngulagið í
dag,“ sagði húsmóðirin og bar á
borðið. Sigrún kom með kaffið og
lagði aðra hönd á öxl Teits meðan hún
renndi kaffinu í bollann.
„Gjörðu svo vel,“ sagði hún alúð-
lega og ýtti svo könnunni til pabba
síns.
„Það er sosum ekki verið að hella í
hjá sumum þó hellt sé í hjá sumum,“
og leit til dóttur sinnar, sem eldroðn-
aði.
„Tarna var skrýtin ræða. Ég held að
þú ættir að bjóða þig fram til þings
fyrir næstu kosningar. Það yrði áreið-
anlega tekið eftir þér. Annars ertu
enginn gestur hér á heimilinu og okk-
ur er ekkert nýnæmi að sjá þig hér í
eldhúsinu hjá okkur. Og varla hefði
barnið lært mannasiði hefði mín ekki
notið við,“ sagði Friðný húsfreyja og
tók málstað dóttur sinnar.
Það átti við Sigurð að geta komið
kerlu sinni til að hreyta úr sér.
„Það er í lagi á henni þverrifan
núna, eins og þú heyrir. En ekki dugir
að sitja auðum höndum og nú segjum
við lummunum stríð á hendur og
höldum áfram uns ekki stendur steinn
yfir steini af staflanum,“ og hló svo
sást ofan í kok.
„Ekki læt ég segja mér það tvisvar,
því nú er ég kaffi þurfi,“ og var nú
ekki lengur feiminn eða hikandi.
„Láttu þá sjá og notaðu þér lumm-
urnar meðan þær eru heitar. En,
meðal annarra orða, hefur þú engar
fréttir að segja mér af ykkur í neðra?
Hvað um sjálfan þig?“
„Það er þá helst af mér að segja að
ég er að fara að heiman, fer upp úr
áramótunum.“
Fólkið leit upp og það sló þögn á
alla. Sigurður hætti að klappa sér á
lær og opnaði munninn án þess að
segja orð. Sigrún leit á hann stórum
spyrjandi augum eins og henni hefði
misheyrst.
„Fara, hvenær, hvert? Fyrirgefðu,“
sagði hún svo og sá eftir framhleypn-
inni og roðnaði upp í hársrætur.
„Ég fer nú ekki ýkjalangt. hérna út
á Eyri.“
„En úr sveitinni," sagði Sigurður
með vott af vandlætingu. „Það endar
með því að sveitirnar tæmast og allir
flytja á mölina nema ég og mín kyn-
slóð, sem verður ekki óskemmtilegt
sýnishorn af því mannlífi sem einu
sinni var lifað í þessu landi. Svo kem-
ur fína fólkið úr kaupstöðunum að
skoða í frístundum sínum, líkt og ís-
lenskir ferðamenn í útlöndum, sem
fara í dýragarða að sjá apaketti og
önnur skrýtin kvikindi,“ og gat nú
ekki stillt sig um að reka upp hlátur-
roku. Sigurður gat aldrei verið alvar-
legur lengi í einu.
Teitur sagði nú fólkinu frá erindi
sínu til bæjarins.
„Nýir tímar kalla á ný verkefni og
húsasmiðir munu varla þurfa að sitja
auðum höndum í framtíðinni. Tími
torfbæjanna er liðinn og fólk til sjávar
og sveita vill fá timbur og steinsteypu í
staðinn fyrir torf og grjót. Það verður
annað yfirbragð á sveitum landsins
þegar hver jörð er orðin vel hýst og
fólk býr við nútíma þægindi, vatns-
veitu, rafmagn, síma.“
Teitur var ekki vanur að setja á
langar tölur en honum hitnaði í hamsi
þegar hann hugsaði til framtíðarinnar
og allra þeirra möguleika, sem hún
bar í sér til betra mannlífs í þessu
landi.
Sigrún horfði á hann, heit í augum
og ljómaði, og pabbi hennar hlustaði
á gestinn. og ekki án velþóknunar.
„Mér þykir þú taka upp í þig,
drengur minn, en þetta er nú kannski
ekki svo vitlaust sem þú segir.“
„Það er hárrétt hjá honum.“ Friðný
gat ekki orða bundist. „Það er alltof
sjaldgæft að fyrirhitta unga menn sem
hafa sjálfstæða skoðun á hlutunum og
þora að fylgja henni eftir.“
„Það leynir sér ekki að þú hefur
kvensniftirnar hérna á Hjalla á þínu
bandi. Ég ætla samt að biðja þig að
snúa ekki höfðinu á þeim alveg í
hálfhring, því þótt þetta séu vand-
ræðagripir, er betra að hafa þær en
ekkert.“ Hláturroka.
„Að heyra hvernig moldin rýkur í
logninu,“ sagði Friðný í tón sem gaf til
kynna að hún nennti ekki að vera að
munnhöggvast þetta við karlinn.
„Meira kaffi og lummur," sagði
bóndi.
„Nei, meira get ég nú ekki í bili,“
ansaði Teitur og dæsti af vellíðan.
„Hann verður nú líklega að hafa
pláss fyrir kvöldmatinn þegar þar að
kemur,“ sagði Sigrún og horfði á föð-
ursinn með réttlæti í augnaráðinu.
„Þarna heyrirðu, hún tímir ekki að
gefa þér meiri lummur,“ sagði Sig-
urður og leit hneykslaður á dóttur
sína.
„En að þú skulir ekki skammast þín
fyrir að tala svona um barnið. Hana,
reyndu að koma þér að verki og gera
eitthvað til gagns, nógu er að sinna
bæði úti og inni.“
„Satt segir þú, kona. Teitur, þú
kemur með.“
Um kvöldið áður en gengið var til
náða sagði Friðný dóttur sinni að
fylgja Teiti fram og vísa honum til
sængur. Þau gengu fram göngin, Sig-
rún á undan með lampa í hendinni.
„Hér er nú stofan sem þér er ætlað
Heima er bezt 287