Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 49

ARINBJÖRN ÁRNASON
Undir álagadómi
III HLUTI
Vill hann nú kanna málið og tekur í taum hestsins og
ætlar að sveigja Sörla út af götunni en við það missir kiár-
inn fótanna og hrasar á nefið, en við það verður Þorbirni á
að líta niður um leið og hesturinn reisir sig við á ný. en þá
bregður svo við að kýrin er hvergi sjáanleg.
Við þetta atvik rifjast það upp fyrir Þorbirni að einhvern
tíma þegar hann var lítill þá hafi móðir hans sagt honum
sögu um kálf, sem hafi fundist, í tíð afa hans og ömmu og
enginn kannast við, var hann tekinn, alinn upp og varð síðar
sá mikli gripur sem allar beztu kýr þar í sveit væru komnar
út af.
□
Þorbjörn hirti ekki meira um það, sem fyrir hann hafði
komið. Heldur gaf Sörla lausan tauminn og gæðingurinn,
sem neytti þess færis sem gafst við slakt taumhaldið, greip
töltið fram göturnar svo að moldin þyrlaðist upp og varð
eins og veggur að baki þeirra.
Við leitið hjá Bríkarhól, kemur á móti þeim kona ríðandi
á jörpum hesti. Þorbjörn þekkti strax, að þar var á ferð
Sigríður kona Björns í Skógum. Hafði hún farið inn að
Hvammi um daginn, en var nú á heimleið.
Er fundum þeirra bar saman, ætluðu þau í fyrstu að
talast við á hestbaki. en Sörli gamli vildi ekki samþykkja
stansið. heldur snarsnerist. bruddi járnmélin og ýmist frís-
aði eða krafsaði, uns þar kom að Þorbjörn sté af baki.
Hann hjálpaði einnig Sigríði úr söðli sínum.
Sigríður kvaðst vera með skilaboð frá bónda sínum um
forföll í fjallleitirnar, sem ákveðið var að leggja af stað í
eftir tvo daga. Björn hafði undanfarin haust, sem nú verið
fjallkóngur. en nú sagður veikur og ekki geta farið og því
boðað forföll.
Þorbjörn andvarpaði, þegar hann heyrði skilaboðin.
Hann hafði ekki ætlað sér í göngurnar þetta haustið. Enda
heimilisástæður hans ekki þannig, þar sem Þuríður hafði
svo oft verið ónóg sjálfri sér, ekki síst nú upp á síðkastið.
Ennfremur bar hann ekki það hugarþel til Björns í Skóg-
um, að hann fýsti að fara í hans stað. En fjallkóng gat hann
ekki ráðið svo fyrirvaralaust.
Einnig flaug í huga hans, að ef til vill væri ekki allt með
felldu, hvað Birni viðkæmi og veikindum hans.
Gat það ekki eins verið, að Björn hefði hugmynd um
heimilisástæður hans og veikindi Þuríðar og vildi með
þessu gera honum erfitt fyrir, og forföll hans ekki þau sem
sagt væri. Hann trúði því samt naumast, að Sigríður væri í
vitorði um það. Hann þekkti hana kannske betur en aðrir
vissu eða hefðu hugmynd um frá æskudögum þeirra.
— Þau voru eitt sinn saman á vorprófi. Þá varð milli
þeirra eitthvað það, sem aldrei hafði með öllu fallið í
gleymsku. Ár og aldur þeirra ófu utan um það dulinn hjúp,
þótt fjarlægð og aðstæður hnykluðu ívaf þeirra minninga,
ekki síst eftir að hún var orðin húsfreyja að Skógum.
Og nú stóð hún fyrir framan hann, konan, sem fyrst hafði
lyft honum úr grasi í æsku og leik, er morgunn ungs manns
var að rísa og verða til. Minningarnar skipta litum.
Nú stóð hún fyrir framan hann, rjóð og hraustleg. Ferskt
svipmót hennar bar gleðibros, er lyfti þykkum kinnum
hennar í hnykla, spékopparnir voru þeir sömu, brjóstin há
og hvelfd, reiðtreyjan féll vel að mittinu og allur klæðnað-
urinn bauð af sér góðan þokka.
Er Þorbjörn stóð þarna og horfði í augu Sigríðar, blá og
kvik og hlustaði á létt og fjörlegt tal hennar, þá bærðust
innra með honum ýmsar kenndir. Augnablikið var að
verða honum yfirsterkara. Hann fann hjá sér löngun til
þess að þrífa þessa voldugu konu sér í fang og bjóða byrg-
inn stolti hennar og metnaði. Ef til vill sá hún inn á sál hans
í leiftursýn þá baráttu, sem þár var háð.
Ef til vill gerði það hana sterkari og meira ögrandi and-
spænis honum og lamaði djörfung hans. En samtímis kom
mynd Þuríðar í hugskot hans og gaf sjálfsvirðingu hans
styrk, leysti hann. Hann ræddi heyskaparlok, veður og
gangnaútlit. Hann tjáði henni, að hann sjálfur mundi taka
að sér fjallskilastjórn, og sýndi um leið á sér fararsnið, með
því að leggja taum á háls Sörla. Sigríður, sem vildi halda
hlut sínum. bað hann að herða gjörð á söðli sínum. Við
þessa töf kom svolítið fát á Þorbjörn og hann lyfti ósjálfrátt
söðullafinu við hlið Sigríðar án þess að ná til gjarðarinnar.
Sigríður tók sjálfsagt eftir þessu, því að nú sagði hún með
þeirri reisn, sem hann þekkti svo vel:
„Auðvitað teymir þú klárinn að bakþúfu fyrir mig.“
Við þetta ávarp varð Þorbjörn hálfkindarlegur og fannst
hann hafa tapað í taflinu.
Meðan Sigríður snaraði sér í söðulinn, greip hann í söð-
ulsveifina, en þó eins og ósjálfrátt. Hún rétti honum hönd-
ina, um leið og hún sagði: „Vertu blessaður og sæll. Þor-
björn.“ Og var síðan komin á harðasprett út allar götur.
Heimaerbezt 293