Heima er bezt - 01.04.1995, Síða 13

Sigurlaug
Guðmundsdóttir:
Kynlegur
kvistur
Endurminning um
gamlan nágranna
og æskuvin
Mig hefur lengi langað til að skrifa nokkrar línur um mann, sem
bjó á Vindfelli í Vopnafirði, en Vindfell er næsti bær við Ey-
vindarstaði, æskuheimili mitt. Hann hét Gísli Gíslason og var
Þingeyingur að ætt, fæddist á Höfn í Bakkafirði og ólst þar upp
en fluttist ungur að aldri til Vopnafjarðar og giftist þar vopn-
firskri konu, sem hét Elísabet Jósefsdóttir. Þá Iá jarðnæði hvergi
á lausu fyrir þau hjónin en bróðir Elísabetar átti Vindfell. Hafði
það í fyrstu verið ætlun hans að búa þar sjálfur en einhverra or-
saka vegna hætti hann við það og fluttist í kauptúnið í Vopna-
firði og bjó þar til dauðadags. Leigði hann þá mági sínum jörð-
ina. Það var lífstíðarábúð. Fluttu svo ungu hjónin þangað.
ísli var eins og ég hef sagt
Þingeyingur að ætt, að
minnsta kosti var móðir hans
þingeysk. Hún hét Guðbjörg Gísla-
dóttir, en vafi þótti leika á um fað-
ernið. Hann var af flestum talinn
vera franskur í föðurætt, og þó oft sé
lítið að marka slíkar kjaftasögur, býst
ég samt við að einhverju hafi verið
meira logið. Benti margt til þess.
Ekki var það þó eingöngu útlitið sem
benti til þess. Gísli var fríður maður,
fremur brúnn á hörundslit, með
tinnusvart hár og svartbrún augu, en
slíkt útlit hafa svo margir, sem vitað
er um að eiga alls ekki kyn að rekja
til útlendinga. Enn fremur var það að
lundarfar hans var líkt því, sem sagt
er algengt hjá suðrænum þjóðum.
Hann var mjög hrifnæmur og fljótur
að skipta um skoðun. Þó gat hann
verið tryggur vinur og svo reyndist
hann okkur. Hann var mjög barngóð-
ur, greiðugur og afar gestrisinn, í
einu orði sagt svo góður granni sem
hugsast gat.
Elísabetu konu sína missti Gísli
eftir fárra ára sambúð frá þremur
ungum dætrum þeirra. Þá tók hann
ráðskonu, sem var ættuð úr Austur-
Skaftafellssýslu. Þau eignuðust sam-
an einn dreng, en giftust aldrei. Hún
var svo hjá honum meðan hann lifði
og reyndist dætrum hans vel.
Þær dætur Gísla voru allar óvenju
gáfaðar stúlkur, og sú elsta þeirra,
Margrét, þótti bera af þeim öllum.
Hún dó úr heilabólgu 17 ára gömul.
Sagði Gísli stundum, þegar hann
minntist á Möggu sína, að þá hefði
hann misst allt er hann missti hana
og er þá mikið sagt, því að mið-
systirin, Ingunn, gekk á Kennara-
skólann, og var það haft eftir séra
Magnúsi Helgasyni, sem þá var
skólastjóri Kennaraskólans, að því-
líkan nemanda sem Ingunni hefði
hann aldrei haft. Guðbjörg, yngsta
systirin, var að vísu talin ekki alveg
jafn gáfuð og hinar systurnar, en þó
mjög vel gefin manneskja. Sonurinn
Ragnar var einnig mjög vel gefinn.
En segja mátti að sitt er hvað gæfa
og gjörvileiki um þau systkini. Ing-
unn missti heilsuna á besta aldri og
náði henni aldrei aftur, varð þó göm-
ul kona. Guðbjörg fékk berkla á ung-
um aldri og varð að vera á Vífils-
staðahælinu í mörg ár og náði aldrei
fullri heilsu, dó á miðjum aldri, og
sonurinn, Ragnar, dó úr lungna-
krabba 47 ára.
Sjálfur var Gísli afburða gáfumað-
ur og það svo, að Ingólfur Gíslason,
sem þá var héraðslæknir í Vopna-
firði, sagði að Gísli væri gáfaðasti
maður, sem hann hefði nokkurn tíma
Heimaerbezt 121