Heima er bezt - 01.04.1995, Síða 31

bað hann mig að kveðja ástvinu
mína um nokkurt skeið. Hann skýrði
fyrir mér, að bæði mundum við
styrkjast, ef ég yfirgæfi hana
nokkurn tíma eða þann tíma sem ég
yrði að dveljast á því skeiði, sem
hann talaði um.
Einnig væri það henni gagnlegt, ef
hún reyndi ekki að skrifa næstu þrjá
mánuði, þar eð miðilshæfni hennar
hefði verið ofnotuð og hvíldi hún
hana ekki mundi hún bíða tjón. Allan
þann tíma væri mér nauyðsynlegt að
læra, jafnvel einföldustu atriði, sem
kunna þyrfti til þess að hafa stjórn á
þeim.
Aumingja ég, hversu erfitt var ekki
þetta loforð okkur báðum, en hún
gekk á undan með góðu fordæmi, og
ég neyddist til þess að fylgja því. Ef
hún vildi vera sterk og þolinmóð, bar
mér einnig að vera það. Því gaf ég
hátíðlegt loforð um, að ef sá góði
Guð, sem ég hafði gleymt svo lengi,
vildi minnast mín og fyrirgefa mér
syndir mínar, væri ég fús að verja
öllu lífi mínu og þreki til þess að
bæta fyrir það ranglæti, sem ég hafði
framið.
Þannig atvikaðist það að ég yfirgaf
um tíma hið órólega jarðsvið vegna
andaheimsins, sem ég hafði kynnst
svo lítið, en þar biðu mín miklar
þjáningar og reynsla.
Þegar ég hélt úr stofunni ásamt
hinum nýja leiðsögumanni mínum,
sneri ég mér að ástvinu minni og
veifaði hendi í kveðjuskyni og bað
þess um leið að Guð og þeir góðu
englar, sem ég þorði varla að biðja
um neitt mér til handa, vildu blessa
og varðveita hana stöðuglega.
Það síðasta sem ég sá voru hin
blíðu, mildu augu hennar, sem
fylgdu mér með svo mikilli ástúð og
von, að það átti eftir að veita mér
styrk margar erfiðar stundir á veg-
ferð minni.
4. kafli
í andaheimum eru margir furðu-
legir staðir, dásamlegar sýnir ber þar
fyrir augu, og þar eru mörg félaga-
samtök til hjálpar iðrandi sálum.
Þetta visthæli var þó furðulegast
allra þeirra. Því var stjórnað af
„Bræðralagi vonarinnar."
I því sálarástandi, sem ég var þá í,
var mér ókleift að gera mér grein
fyrir hverju það líktist. Ég var þá lrk-
astur bæði heyrnarlausri, blindri og
mállausri veru.
Þegar ég var með öðrum, gat ég
varla séð þá eða heyrt til þeirra eða
gert þeim mig skiljanlegan. Þó ég
gæti séð ögn, var það líkast því að ég
dveldi í dimmum sal með daufu rat-
ljósi.
A jarðsviðinu hafði það verið
öðruvísi, því að þó allt þar væri hulið
móðu, gat ég þó bæði heyrt og
skynjað umhverfið.
En þegar ég fluttist á þetta svið, ör-
skammt ofar jörðinni, fann ég áþreif-
anlega skort minn á andlegum
þroska nema þeim allra grófasta og
efniskenndasta.
Þetta skeið í myrkri var mér svo
þungbært, að jafnvel nú vil ég helst
ekki minnast þess, svo mjög hafði ég
elskað sól og birtu í jarðlífinu. Ég
var frá sólarlandi, þar sem litskrúð
náttúrunnar var fjölskrúðugt, him-
inninn heiður og blár, gróður í um-
hverfi stórfenglegur og ég hafði elsk-
að sólskinið, hlýindin og hvers konar
samræmi náttúrunnar.
En hér, líkt og alls staðar eftir
dauða minn, hafði ég aðeins fundið
myrkur og kulda. Skelfilegt ógnar-
myrkur umvafði mig sem næturhjúp-
ur, sem ég gat með engu móti losnað
við.
Þetta skelfilega myrkur þjakaði sál
mína meira en nokkuð annað.
Ég hafði verið hreykinn og hroka-
fullur í jarðlífinu. Ég var afkomandi
ættar, sem vissi ekki hvað það var að
beygja sig fyrir öðrum. I æðum mín-
um rann blóð hrokafullra aðals-
manna og í móðurætt var ég skyldur
voldugustu mönnum jarðarinnar,
sem höfðu með drottnunargirni
stjórnað konungsríkjum að eigin
geðþótta. En nú var aumasti og fá-
tækasti ölmusumaður á götum fæð-
ingarbæjar míns hamingjusamari en
ég, því að hann hafði sólskinið og
hressandi andrúmsloft, en ég var sem
aumasti fangi í klefa.
Hefði ég ekki átt vonarstjömu, lífs-
engil minn og þá von, sem hún hafði
veitt mér með ást sinni, hefði ég
sokkið niður í sinnuleysi örvænting-
ar.
En þegar ég hugleiddi, að hún biði
mín lífið á enda, eins og hún hafði
heitið mér, og þegar ég endurvakti í
huga mér blítt, viðkvæmt bros henn-
ar, fékk ég endurnýjað þrek og dug,
og ég reyndi að gefast ekki upp,
heldur sýna styrk og þolinmæði.
Ég þurfti hjálp allra, því að nú
hófst tími þjáninga og baráttu, sem
ég get varla gert nokkrum skiljan-
legt. Ég gat naumast greint staðinn,
sem ég var nú á, hann líktist stóru
fangelsi, dimmu og óljósu að lögun.
Síðar sá ég að það var stór grágrýt-
isbygging, eins greinileg fyrir augum
mér og jarðneskt grágrýti, með
mörgum löngum göngum, nokkrum
rúmgóðum sölum, en þó að mestu
fullt af smáklefum, illa upplýstum og
búnum fátæklegum húsmunum.
Sérhver sál hafði aðeins það sem
hún hafði áunnið sér í jarðlífinu, og
sumir höfðu aðeins rúmflet, þar sem
þeir gátu legið og þjáðst. Allir þjáð-
ust á þessum stað. Hann var líkur
sorgarranni, og þó var hann einnig
hús vonarinnar.
Sérhver hafði þó stigið upp á
lægsta þrep vonarstigans, sem mundi
með tíð og tíma færa hann nær
himnaríki.
í litla herberginu mínu var aðeins
flet, borð og einn stóll.
Ég notaði tímann í klefanum til
hvíldar og umhugsunar og fór þess á
milli um með þeim, sem höfðu öðl-
ast krafta til þess að hlýða á fyrir-
lestra, sem haldnir voru í stórum sal.
Slíkir fyrirlestrar voru mjög áhrifa-
ríkir. A líkingamáli voru skýrð afbrot
hvers og eins, svo að öllum var ljóst
með hverjum hætti þeir höfðu brotið
af sér.
Mikil áhersla var lögð á að gera
okkur ljóst frá sjónarhóli hlutlauss
aðila afleiðingar gjörða okkar og
Heima er bezt 139