Æskan - 01.11.1951, Blaðsíða 36

Jólablað Æskunnar 1951
Roskin kona, mjög feit og gildvaxin
var úti me'ð kjölturakkann sinn. Þau
Jmrftu bæði að viðra sig og fá ferskt
loft. Seppi varð svo fjörugur og hress,
að hann sleit sig lausan og hljóp og
hringsnerist i hundakúnstum og kát-
ínu. Konan varð dauðhrædd um, að
liún mundi tapa honum og kallaði á
strák, sem stóð skammt frá og horfði
á seppa:
— Heyrðu, drengur minn, ég skal
gefa þér krónu ef þú hleypur fyrir
mig eftir hundinum!
— Þakka yður fyrir frú, en ég held,
að ég hafi miklu meira gaman af að
sjá yður sjálfa hlaupa eftir honum!
☆
Jónsi litli, sex ára stubhur, var hróð-
ugur mjög.
— Mamma mín, sagði liann, ég þótt-
isl vera póstur og lét bréf í hvern
einasta bréfakassa í öllum húsunum í
allri götunni.
— Hvaða rugl er i þér blessað barn,
segir móðir hans. Iivar fékkstu öll
þessi bréf?
— Bréfin, sagði Jónsi litli, þau fann
ég í kommóðuskúffunni þinni. Það var
\afið rauðu bandi utan urn þau.
☆
Skoti (við Ástralíumann): Mér er
sagt, að það sé álitlegur hópur af
Skotum i Ástralíu nú orðið.
Ástralíumaðurinn: Jú, það er tals-
vcrt slangur af þeim, en versta plágan
í Ástralíu er nú samt sem áður kan-
inurnar.
☆
Fjögra ára snáði er í lieimspekileg-
um hugleiðingum og segir við mömmu
sína:
— Mamma, þegar ég er orðinn guð,
þá ætla ég að sitja uppi í himninum
og renna niður spotta og veiða marga
stráka og draga þá svo upp og gera
þá að englum og leika mér að þeim.
☆
Kennari (við dreng á fermingar-
aldri): „Hvað færðu mikið i vexti af
10 krónum, ef þú lætur þær liggja i
banka í þrjú ár gegn 4Vti% vöxtum á
ári hverju?"
Nemandinn hugsar sig um.
Kennarinn: „Hvers vegna reiknarðu
ekki drengur?“
Nemandinn: „Ég lield bara, að það
borgi sig ekki að vera að reikna út
annað eins smáskítti og þetta.“
☆
Maðurinn: Ég lief ekkert sofið. Kött-
urinn var að skrölta uppi á lofti 1
alla nótt. Ég þyrfti að fá einhvcrjar
pillur.
Konan: Handa þér eða kettinum?
☆
Dóri: Blessaður, hafðu ekki orð á
því, sem ég var að segja þér. Það er
leyndarmál, sem ég hef lofað að þegja
yfir.
Siggi: Mikil ósköp, ég skal vera eins
þagmælskur og þú.
☆
Kennarinn : Hver var í vondu skapi,
þegar glataði sonurinn kom heim?
Palli: Alikálfurinn.
En allt í einu kemur einn hinna viðstöddu til
skjalanna, grípur um þá hönd drengsins, er á vesk-
inu hélt og spyr kaupmann allsnúðugt, hvort hann
sé svo ónærgætinn, að greiða drengnum slíka smá-
muni fyrir svo verðmæta aðstoð.
Kaupmaður varð hvumsa við og hugsaði sig um
og fannst manninum ekki koma málið beinlínis við.
En „slettirekan“ beið ekki boðanna, hrifsaði vesk-
ið af litla sundkappanum og kastaði því út í fljótið
aftur, svo að það sökk samstundis.
Kaupmaðurinn féll í stafi af hryggð og gremju
yfir þessu fólskuverki. En þá sneri maðurinn sér að
kaupmanni og spurði hann, hve mikið hann vildi
borga drengnum, ef hann væri fáanlegur til þess
að leggja líf sitt i hættu á nýjan leik og ná i veskið.
Kaupmaður kvaðst skyldi borga það sómasam-
lega. En maðurinn brást illur við og kvaðst verða
að fara fram á skýr svör fyrir drengsins hönd.
„Og úr því þú kallar 5 krónur „ríkulega“ borg-
136
un, þá er víst næsta erfitt að vita hvað þú kallar
„sómasamlegt endurgjald“,“ sagði maðurinn. „Þess
vegna sting ég upp á, að við bindum það fastmæl-
um, að þú greiðir drengnum tíunda part af fjár-
hæðinni.“
Kaupmanni fannst þetta allþungur kostur, nöldr-
aði sitt af hverju um ósanngirni, og samþykkti svo
uppástunguna.
Að þvi búnu henti litli sundkappinn sér út í fljót-
ið og gerði margar vasklegar tilraunir til að ná vesk-
inu af árbotninum tafarlaust og tókst það.
Að því húnu hélt flokkurinn þangað, sem sund-
kappinn álii heima, og þar borgaði kaupmaðurinn
bláfátækum foreldrum hans eitt þúsund krónur i
blautum bankaseðlum —, en því má ekki gleyma,
að það var „slettirekunni“ að þakka.