Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 11

56. árgangur.
o
Reykjavík, nóv.—des. 1955. o 11.—12. tölublað.
Séra Siguráur Einarsson:
Sumarið með allri gleði sinni og fegurð er löngu
liðið. Blóm og grös eru löngu sölnuð, fuglarnir
farnir. Himinninn er ekki lengur blár og heiður,
næturnar ekki bjartar. Það er vetur í landinu, og
við minnumst sumarsins með angurværð og
sölcnuði.
En einmitt þegar allt var að verða svo ógnar-
lega leiðinlegt, og börnin gátu ekki lengur leikið
sér úti, eða gengið að útistörfum með fullorðna
fólkinu á bænum, þá kom skólinn til sögunnar.
Og skelfing var maður orðinn leiður á honum í
fgrravor og lifandi, undur feginn að sleppa úr
honum. En nú var það í raun og veru hreinasta
happ, að skólinn átti að byrja. Þá vissum við þó,
hvað við áttum að gera við okkur, og gera við
tímann. Og gömlu námsbækurnar voru teknar
upp. Þær voru orðnar dálítið þreytandi í vor, en
vú voru þær eins og gamlir, góðir kunningjar.
Það bar ekki á öðru! Það var bara gaman að lesa
i þeim. Þessu liefði maður varla trúað. Og gaman
að vera aflur með skólasystkinunum. Nýir leikir
og ný slörf. Og svona líður tíminn, og dagarnir
verða stgttri og styttri. Og skólaveran fer að verða
dálítið tilbregtingalaus. Nú væri gaman, ef eitt-
hvað stórfenglegt kæmi fgrir!
Og svo kemur það.
Það lcemur fgrir á hverju einasla ári. Jólin koma.
Jólin fara að koma! Það hefur einhver orð á því
í bekknum. Kannski úti á leikvelli. Það er orðið
stutt til jóla! Já, viti menn, það er orðið stutt til
jóla! Og nú byrjum við að lilakka til jólanna. Það
verður bjartara yfir dögunum og samverunni.
Jótahugsunin nær tökum á skólanum, kennaranum,
börnunum. Hún grípur líka um sig á heimilunum.
J ólaundirbúningurinn byrjar, jólaeftirvæntingin.
Þetta er dásamlegur tími, og við förum að telja dag-
ana til jólanna. Og nú fara dagarnir að verða dá-
Utið hrekkjóttir. Þeir eru svo lengi að líða. Miklu
lengur en venjulegir dagar. Einkum þeir síðustu
fyi'ir jólin. Þeir geta verið alveg afleitir með það.
Og svo er það, að jólin eru komin! Þ>au eru reynd-
ar komin þrátt fyrir allt! Við erum komin í spari-
fötin, kannsld nýju fötin. Það er búið að lweikja
á öllum blessuðum Ijósunum, og einhvers staðar á
góðum stað geymir mamma alla jólabögglana. Hún
á mjög annríkt —, því að hún á líka að sjá um mat-
inn, sjá um allt og gleyma engu. Og hún hefur áreið-
anlega engu gleymt. En nú væri gustuk að hjálpa
henni, hver sem betur getur, hjálpa henni með
yngri börnin, og snúast fyrir hana og þvo upp, og
óhreinka sig ekki! Annars verða þetta engin jól
hjá mömmu, og hún verður aðeins enn þá þreyttari
en hina dagana.
En eitt má ekki gleymast.
Og það er ekki mamma ein, sem á að muna það,
eins og svo margt annað. Við eigum að muna það
öll. Ekkert okkar má gleyma því.
Jólin koma með boðskap til okkar allra — boð-
skap um jólabarnið Jesúm Krist; guðs son. Þegar
hann fæddist í heiminn á hinum fyrstu jólum,
sungu englar guðs:
Dýrð sé Guði í upphæðum og friður á jörðu með
þeim mönnum, sem hann hefur velþóknun á. —
Það var hann, sem sagði: Leyfið börnunum til mín
að koma. Og nú skulum við koma til hans, og læra
söguna um hann á jólunum, og læra um hann í
111