Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 39

Jólablað Æskunnar 1955
Samtalsleikur.
Námsgreinir meiasl á.
(Hvert barn kemur fraxn fyrir
sína námsgrein og á að tákna hana.
Biiningar eiga að vera alveg óbreytt-
ir, en rétt er að hafa merki eða ein-
kenni. Þau gætu verið t. d. renn-
ingur úr hæfilega stífum pappa,
sveigður í hring um höfuðið, og
límt á hann nafn námsgreinarinn-
ar, stafirnir klipptir úr mislitum
gljápappír. Börnin koma inn á
sviðið tvö og tvö saman, en fremst
fer Leikfimi. Séu einhver hljóðfæri
fyrir hendi, er það góður skemmt-
unarauki, en trumba einhvers kon-
ar er alveg nauðsynleg. Þau ganga
í takt og tralla lagið við eftirfar-
andi vísur. Þegar þau eru komin
inn og búin að raða sér, syngja
þau:)
Skólans lífvörð skaltu sjá
skunda fram og trumbu slá,
ekki feiminn, eða gleynxinn,
tra-ra-ram, ti’a-la-la-lá.
Við erurn furðu fríður her
íram við sækjum eins og her.
Stöðugl saman starf og gaman
standa við að hjálpa þér.
Tökunx lagið, tra-la-lam,
tra-la, la-la, liærra og fram
látum gleði ljúfu gleði
lýsa veginn hærra og fram.
LEIKFIMIN (kemur skálmandi
og stanzar framan við hópinn og
ögn til hliðar): Viðbúin — standið
rétt! Réttu svolítið betur úr hlykkj-
unum, Reikningur. Þú þarft ekki
cndilega að verxx eins og 3 í laginu.
Og Landafræði litla, þú þarft nú
ekki að sperra vömbina svona
mikið fram, greyið mitt. — Svona,
já, þetta er gott. — Ósköp ert þú
fýld á svipinn, Saga min. Ertu
alltaf að hugsa um óþurrkana síð-
astliðið sumar? Lofaðu olckur hcld-
ur að sjá eitt sólskinsbros, svona
já. Þelta lílcar mér. (Snijr sér að
áheyrendum.) Já, hm-hm, á-áheyr-
endur góðir, hér sjáið þið okkur
nú, alla mestu vinnuþjarkana í
skólanum. Auðvitað finnst hverj-
um um sig, að liann sé langmestur
og merkilegastur, en það er nú
sama, hvað lengi er jagazt og rifizt
um það, ég skipa fyrir. (Snýr sér
aftur að félögum sínum.) Standið
rétt, sagði ég. Ekki að vera skæld
og skökk eins og illa troðnir hey-
pokar! Ég skal sýna ykkur, að ég
er húsbóndinn hérna! Eiginlega er
hálfgerð skömm að því, að ekki
hafa allir mætt, en hvað um það,
við skulum vera hnarreist og i góðu
skapi. — Nú skulum við segja fólk-
inu, hvaða gagn við gerum, og hver
gerir sjálfur grein fyrir sér. Landa-
fræði, þú byrjar.
LANDAFRÆÐI (stigur citt skref
fram): Já, ég heiti nú Landafræði.
Ef ég væri ekki, þá mundu krakk-
arnir ekkert vita um útlöndin og
ísland ekki heldur. Það er ég, sem
kenni þeim, að Rússland og Banda-
ríkin eru stór og voldug ríki, ekki
bara svona smálönd eins og okkar,
heldur afar stór og voldug. Og
Atlantshafið er sjór og Hekla er
eldfjall og Grímsnesið er sveit, en
ekki bara vanalegt nes, og Sofía er
höfuðborg suður í heimi. Einhver
var að segja mér, að stúlkur hétu
stundum Soffíur, en það er varla,
að ég trúi því. En ykkur er óhætt
að trúa mér. Ég fer ekki með
fleipur, enda er ég heimsfræg og
á heima alls slaðar í heiminum.
(Iiörfar til baka.)
LEIKFIMI: Já, þið heyrið, að
það eru ekki neinir aumingja
gjöf, sem ég skyldi færa þér.“ Hann leit upp og
augu lians flutu í tárum. Hann tók upp úr vasa
sínum lítið spjald og gekk með það inn gólfið.
Margrét flýtti sér að leggja Elsu litlu í stólinn og
gelck á móti honum og tók við spjaldinu, sem liann
rétti lienni.
„Það á ég blessuðum saldeysingjanum, henni
dóttur oklcar að þakka, að ég er ekki fullur eins
°g svín núna niðri i kránni,“ sagði liann titrandi
röddu.
Margrét las spjaldið með tárvotum augum og
hendur liennar slculfu. Á því stóð með skýrum
stöfum: I. 0. G.T.
„Ó, hjartans elsku maðurinn minn,“ sagði móð-
irin, frá sér numin af gleði. „Stúkuskírteini.“ Hún
varpaði sér i faðm manns síns og svalaði gleði
sinni í tárum. — „Já,“ sagði hann, „i morgun, er
augu mín o]inuðust, sór ég að hragða aldrei framar
afengi og ég fór til formanns stúkunnar og fékk
þetta skírteini lijá lionum. Maðurinn, sem talaði
við mig i morgun, sagðist einnig geta útvegað mér
vinnu hér í bænum, strax eftir liátíðarnar. Og liann
horgaði mér tvö hundruð lcrónur fyrirfram, svo
við þurfum ekki að óttast sultinn.“
Þegar móðirin gat loks mælt fyrir gleðitárum,
lijúfraði liún sig upp að lionum og sagði: „Elsku
maðurinn minn, þetta er sú fegursta og dýrmæt-
asta jólagjöf, sem við höfum fengið. Og hún er
okkur dýrmætari en allir fjársjóðir heimsins.“
í fyrsta sinn í tvö ár kysstust þau nú og grétu af
gleði. Móðirin flýtti sér að vekja Elsu og segja
lienni gleðitíðindin. Og það er ekki liægt að lýsa
þeirri gleði, þeim fögnuði, sem ríkti á heimilinu
þelta kvöld. Og allt var það jólagjöfinni lians pahha
að þakka.
Jólatréð var sótt og ljós kveikt á því. Elsa lilla
fékk að ldæðast í nýja kjólinn sinn rauða og pabhi
lienar lék við hana. Þegar hún svo fór að liátta,
gleymdi hún ekki að þakka guði fgrir, að hann
hafði bænheyrt hana.
139