Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 16

Jólablað Æskunnar 1955
•$»«&♦«$•♦§•♦§♦♦$♦♦§♦♦$»•$••§»♦$*♦$♦♦£••$•♦§♦•$*«$*«$**§♦*$**$*♦§*♦$•♦§*♦$♦♦$**$♦♦$**$*♦§*♦£♦*§♦♦§♦•§♦♦§♦*§♦♦§•*§♦♦$♦♦§•*$♦*$♦♦$*
Mikið dauðans krili er þetta!
eftir, hlæjandi og pískrandi, og eru greinilegá að
búa sig undir að spyrja liana um eitthvað, sem
kemur henni í klípu. Það er sama, hvað liún les
og lærir milcið. Hún getur aldrei verið örugg með
að vita allt, sem þeim dettur í hug að spyrja
hana um.
Klukkan hallar í sex. Jólahelgin nálgast óðfluga.
Anna er komin í jólafötin, en hún finnur samt
ekki til neinnar jólagleði. Hugurinn leitar heim
til pabba og mömmu og systkinanna. Þar eru
liennar jól.
Hún er boðin í mat til frænku sinnar út í bæ,
en það er eins og hún geti varla haft sig upp í að
leggja af stað. Hún hefur samt ekki eftir neinu
að híða. Ekki á hún von á neinum jólagjöfum
nema að heiman, og þær er hún búin að fá.
„I dag er glatt í döprum lijörtum, því drottins
ljóma jól,“ er spilað á píanó einhvers staðar í
húsinu.
Tárin koma fram í augun á Önnu, og ónota
kökkur fyrir hrjóslið.
Þetta dugar ekki. Hún verður að herða sig upp.
Ekki má hún fara að skæla eins og krakki.
Dyrabjöllunni er hringt rösklega, aftur og aftur.
Það virðast allir í húsinu vera svo vant við látnir,
að enginn gefur þvi gaum. Anna hikar við, en fer
svo til dyra, þó að liún eigi ekki von á neinni
heimsókn.
Það standa tveir drengir úti fyrir dyrum.
— Hvern ætlið þið að finna? spyr Anna áður
116
en hún áttar sig á því, að þetta eru þeir Valdi og
Óli.
— Við ætluðum að finna þig, segir Valdi, og nú
sér Anna, að hann er með stóran pakka undir
hendinni.
— Gjörið þið svo vel að koma inn, segir Anna.
— Ég hef ekki tíma til þess, segir Óli. Ég á eftir
að sendast fyrir hana mömmu.
— Ég þarf ekki að sendast neitt meira, segir
Valdi og kemur inn i forstofuna, en Óli stendur
kyrr fyrir utan.
— Okkur langar til að gefa þér þessa mynd,
segir Valdi. Hún er hara frá strákunum. Við létum
stelpurnar ekkert vita af því.
— Nú verð ég að fara. Gleðileg jól, segir Óli og
réttir Önnu liöndina, og er allur á hak og burt,
áður en hún fær ráðrúm til þess að þakka honum
eins vel og hún vildi.
— Hérna áttu heima, segir Valdi og lítur í kring-
um sig, þegar þau eru komin inn í stofuna.
— Og það eru engar myndir á veggjunum lijá
mér, eins og þú sérð, segir Anna.
— Það er gaman.
Valdi hlær og hristir ljósan lokk, sem leggst fram
á liátt og fallegt ennið.
— Ég á við, að það er gaman að gefa þér fyrstu
myndina, segir hann.
Anna tekur umbúðirnar utan af mvndinni, og
Valdi hefur ekki af henni augun á meðan. Þetta
er mynd af Jesú tólf ára, — gerð eftir frægu mál-
verki.
— Mér sýndist þetta fyrst vera stúlkuandlit,
segir Valdi. Hvað svnist þér?
Jú, Anna verður að játa, að myndin gæti eins
verið af stúlku.
— Ég er með nagla í vasanum, segir Valdi.
— Nagla?
— Já, nagla til þess að hengja myndina á, segir
Valdi.
— Það var indælt, en þá vantar okkur hamar,
segir Anna.
— Ég sá stein hérna fyrir utan, sem við getum
notað, seair Valdi og hann þýtur eins og örskot út
eftir steininum.
— Þá er að velja staðinn fyrir mvndina.
— Ég vil hafa hana hérna á móti bekknum, svo
að ég sjái hana um leið og ég onna augun, segir
Anna, og nú finnst henni allt i einu, að hún muni
aldrei framar kvíða fyrir neinum degi.
Valdi rekur naglann með röskum handtökum, og
Anna heneir upp myndina, og svo setjast þau niður
og horfa á hana.
Það vill svo heppilega til, að Anna á nokkur epli