Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 28

Jólablað Æskunnar 1955
Heima er bezt.
Þau reistu sér byggðir og bú þrastahjónin ungu,
sem giftu sig einn fagran vordag, þegar sólin skein
i heiði og léttur sunnanblærinn hvíslaði ljúft og
þroskandi að nývöknuðum gróðrinum, sem teygði
sig hvarvetna upp úr moldinni.
Þau liöfðu orðið eftir um haustið, þegar frændur
þeirra og félagar flugu suður um höf, til að forðast
vetrarkuldann. Þá flugu þau léttilega inn i lítinn
húsagarð, þar sem nokkur reyniviðartré og ribs-
herjarunnar voru. Þar var nægilegt lianda þeim af
ýmsu góðgæti, meira að segja hafði húsmóðurinni
sézt yfir nokkur ribsber. Þarna var líka skjól fvrir
næðingunum.
En bráðlega byrjaði að snjóa og þrestirnir litlu
gátu ekki lengur tínt herin og fræin og það, sem
til féllst í húsagarðinum. Aðeins trén stóðu upp úr,
allir runnar og blómsturbeð voru hulin í fönn.
Litlu hjónaleysin reyndu að skýla sér i trjánum,
en trén voru sjálf nakin og köld, því laufið skýldi
þeim nú ekki lengur. Snjórinn liafði líka fest sig i
greinum þeirra. Alls staðar var jafnkalt og skugga-
legt, því fjöllin sk}’,ggðu á blessaða sólina vikum
saman.
Nú gátu þau ekkert annað gert en haldið vængj-
unum fast að sér, til þess að þau frysu ekki alveg
í hel.
Þau voru hnípin og horfðu oftast niður fyrir sig,
þvi sarpurinn var svo tómur. Þau voru hætt að
syngja, af því að brjóstið var orðið svo kalt.
Einhver, sem leit út um glugga, kom auga á þau
og stráði brauðmolum og korni á fönnina. „Þetta
eru nú reyndar engir vorboðar, hara svartir þrestir,“
hugsaði liann „en þeir inega ekki deyja hérna í
húsagarðinum.“
Allt í einu heyrðu þau einhvern þyt í greinunum
fyrir ofan sig og léttur andvari lék mjúldega um
þau. Það var eins og þau vöknuðu af dvala og þau
litu í kringum sig. Þau höfðu ekki tekið eftir því,
að snjórinn var nærri horfinn og sólin var hátt á
lofti.
Loksins var byrjað að vora.
Þau lyftu vængjunum og hoppuðu upp í toppinn
á hæsta trénu. Þaðan sáu þau upp í heiðbláan
himininn og þangað sendi sólin þeim vermandi
geisla sína.
Þess vegna urðu þau ástfangin.
Nú langaði þau til að byggja sér hreiður. En
hvar átti það að vera? Það varð að athuga vel, því
hörnum sínum Urðu þau um fram allt að skapa
öryggi.
128
Þeim var litið út á sjóinn. Hann var spegilsléttur
og dró til sín geisla sólarinnar. Fjöllin lauguðu sig i
lygnunni og létt skýin, sem léku sér undir himn-
inum, líða þar um. Hvílík fegurð!
Var ekki þarna staðurinn?
En brátt sáu þau hverja háruna rísa af annarri
og elta hver aðra, eins og þær vildu færa hver aðra
í kaf. Nei, þarna var ekki liægt að hyggja hreiður.
I húsagarðinum og í þorpinu var umferðin svo
mikil, þegar voraði, að þar var ekkert næði og þeim
sjálfum gat jafnvel verið þar hætta húin, hvað þá
litlu ungunum þeirra. Þar vildu þau heldur ekki
eiga heima.
Þá var þeim litið upp til heiðarinnar og litlu
hrjóstin þeirra þöndust út af fögnuði. Nú gátu þau
ekki þagað lengur og þau hófu upp söng sinn:
„Þú frjálsi fjallanna hringur.
Þú fagra blómskrýdda hlíð.
Hver farfugl af fögnuði syngur,
er finnur hann faðmlög þín blíð.“
Þau flugu af stað, til þess að taka til starfa tafar-
laust. Sumarið er svo stutt.
I litlum dal undir bröttum hjalla, þar sem fjall-
drapinn teygði arma sína og fléttaði greinar sínar
innan um lyngið og nokkrar skógviðarliríslur
teygðu sig móti sólinni og þar sem lítill lækur seitl-
aði á aðra hliðina, en áin steyplist með lieljar-
þunga í djúpum gljúfrum á liina, fundu þau sér
stað. Þar var svo skýlt og friðsælt og þangað hrosti
sólin svo blíðlega yfir f jallið hinum megin í dalnum.
Von hráðar var hreiðrið tilhúið og þrastamamma
lagðist ánægð ofan í það. Það leið ekki á löngu, að
eggin voru orðin fjögur, og hún breiddi hlýja vængi
sína yfir þau.
Þrastapahbi flaug út á hverjum morgni, til þess
að afla fæðu handa henni. Hvernig sem viðraði,
hætti hann ekki fyrr en hann hafði fengið nefið
fullt af maðki og öðru góðgæti. Ilann tyllti sér á
tá á hreiðurbrúninni og rétti lienni matinn. Síðan
settist hann á grein skammt frá og söng fyrir hana
öll kvæðin, sem hann kunni. Einu sinni, þegar hann
kom með óvenjulega mikið i nefinu, heyrði hann
eitthvert tíst ofan i hreiðrinu hjá mömmunni. Það
lá við að hann yrði hræddur, þvi þrastapabbar
verða stundum hræddir, þegar þeir heyra í ungum
í fyrsta sinn. En þrastamamma brosti til hans og
lyfti upp öðrum vængnum. Þá sá hann, að þrír
litlir ungar voru komnir úr eggjunum og sá fjórði
var húinn að stinga nefinu út. Þá varð hann alveg
hissa og tísti ofur lágt: „Blessuð börnin.“ Nú dugði
honum elcki að fara eina ferð i matarleit, heldur
varð hann að fara margar.
Hann hafði tæplega nokkurn tima til að syngja