Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 31

Jólablað Æskunnar 1955
V/fnin þrjú. Ævintýri frá Möltu.
Einu sinni var konungur á eynni Möltu. Hann átíi
sér eina dóttur, gáfaða mjög og glæsilega ásýndum.
Hún var orðin gjafvaxta — og giftast vildi hún
Sjarna, en hún krafðist þess, að eiginmaður sinn
yrði sér jafntiginn og stæði sér á sporði í gáfum
°g lærdómi. Þess vegna átti hver og einn biðill, sem
til hennar kom, að liafa með sér þrjú vitni, er gætu
sannað lienni með vitnisburði sínum, að biðillinn
væri jafnoki hennar bæði að ættgöfgi og vits-
inunum.
Margir konungasynir komu og hiðluðu til lcóngs-
dótturinnar á Möltu. Hún bar þessa spurningu upp
við þá alla:
— Ert þú jafningi minn og mér jafn snjall?
—■ Það skyldi maður ætla, svöruðu þeir.
— Hvaða vitni liefur þú? spurði kóngsdóttir.
■— Föður og móður, svöruðu piltarnir.
—• Hvert er þriðja vitnið? spurði kóngsdóttir.
Þá vandaðist málið. Sumir leiddu barnfóstrur
sínar fram, aðrir kennara sína eða ætlingja. En
kóngsdóttir vildi eklci taka þessi vitni gild. Hún
sngði, að það gætu verið falsvitni, sem þeir hefðu
^nútað — og kóngssynirnir urðu frá að hverfa,
hryggir og reiðir.
Þarna í horg kóngsins bjó skransali noklcur.
Hann átti son, fríðan og föngulegan, slóttugan sem
ref og nægjusaman eins og smáfugl.
Hann geldc til kóngshallar, þvi að hann hafði
fengið þá flugu í kollinn, að liann ætti að kvænast
dóttur kóngsins.
Er hann kom inn í liallarsalinn, hneigði hann
sig djúpt fyrir kónginum, en aðeins lítið eitt fyrir
dóttur hans.
— Hvaða náungi ert þú? spurði kóngsdóttir, —
þú hefðir nú getað verið ofurlítið betur til fara,
þegar þú gengur á konungs fund.
— Fötin mín slitnu og hættu hafa kostað meira
en allir þínir eðalsteinar og skartgripir til samans,
því að ég lief sjálfur unnið fyrir þeim, en þú hefur
aldrei hreyft minnsta fingur, til þess að fá allt
skartið, svaraði sveinninn.
Humm, sagði kóngsdóttir.
En hvers vegna lmeigðir þú þig dýpra fyrir
kónginum heldur en mér? Veiztu elcki, að ég er
dóttir hans?
— Sá, sem fer í kvonbænir, ætti ekki að kyssa
skó konuefnisins á augabragði.
'— Hvað er að heyra, mælti kóngsdóttir. Ætlar
l)ú að gerast svo djarfur að biðja mín, sjálfrar
kóngsdótturinnar?
Hver getur þettat
—- Já, svaraði pilturinn. — Það kemur ekki mál-
inu við. Ég er sonur skransalans.
—- Þykist þú vera jafningi minn? Hvar eru vitnin
þín þrjú?
— Vitnin mín eru: Sólin, loftið og jörðin.
— Hvernig má það vera? spurði kóngsdóttir.
— Líttu á slcuggann þinn, svaraði sveinninn.
—• Hann er álíka dökkur og skugginn minn. Værir
þú mér fremri, hlyti skuggi þinn að hafa annan
fegurri og bjartari lit. Þetta er vitnisburður sólar-
innar.
Kóngsdóttir gat ekki borið á móti þessu.
— Nú skulum við stíga upp á sinn stólinn hvort,
liélt sonur skransalans áfram. Svona! Síðan liopp-
um við niður.
Þau gerðu þetta. En kóngsdóttirin var óvön slíku
lioppi og datt og meiddi sig á fæti.
— Æ, æ! veinaði hún.
— Þetta er vitnisburður loftsins, sagði pilturinn.
— Ef þú værir mér fremri, þá hefðir þú svifið í
loflinu létt eins og fugl eða fiðrildi.
— En svo er þá jörðin eftir, sagði lcóngsdóttir.
— Ég kom inn í kirkjugarð fyrir skömmu, svar-
aði sonur skransalans. — Þar sá ég grafarana vera
að ryðja gamla gröf. Enginn fékk séð það á beina-
ruslinu, hvort það var kóngsdóttir eða ruslkaup-
maður, sem þar liafði verið lagður, endur fyrir
löngu. Þetta er vitnisburður jarðar.
Kóngsdóttir sat þögul langa liríð. Síðan mælti
hún:
Vitni þín eru heiðarleg og sönn. Þú ert vitrari
en ég. Þig vil ég eiga fyrir eiginmann.
Þetta varð. Sonur skransalans varð kóngur, er
fram liðu stundir, og liann og drottning lians ríktu
hæði vel og lengi. Úti er ævintýri.
Margrét Jónsdóttir
þýddi úr ensku.
m