Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 12

Jólablað Æskunnar 1955
Ragnheiður ]ónsdóttir:
I foreldraleit.
Stóra liliðið er opið, og Óli hugsar sig ekki andar-
tak um. Iiann notar tækifærið og hleypur út á
götuna og eitthvað áfram, án þes að gera sér grein
fyrir, hvert ferðinni er heitið.
Reyndar er hann lengi búinn að ætla sér að fara
út í heiminn að leita að pabha sínum og mömmu,
þvi að hann hlýtur þó að eiga foreldra eins og
önnur börn, þó að hann hafi aldrei séð þá.
Hann hefur lieyrt forstöðukonuna segja gestum,
að liann væri munaðarlaus. Iiann skilur ekki orðið,
en veit samt, að það er eitthvað leiðinlegt, af þvi
að forstöðukonan verður svo raunaleg á svipinn,
þegar hún segir það.
Það er enginn vondur við hann á barnaheimilinu,
en dagarnir eru ailir eins, og hann fær aldrei heim-
sókn eins og hin börnin og ekki neinar skemmti-
legar gjafir á jólunum eða afmælinu.
Óli litli lileypur beint af augum. Það er mjög
skuggsýnt. Gatan er svo illa upplýst og drjúgur
spölur á milli liúsanna. En langt fram undan er
glampandi birta. Það er borgin, sem stúlkurnar
tala svo mikið um. Þar hlýtur hann að finna pabba
og mömmu, og hann ætlar að biðja þau að lofa
sér að vera alltaf hjá þeim í fallegu húsi með
stórum blómagarði í kringum, eins og í mynda-
bókinni.
Æ, hann hélt að það væri ekki svona langt til
borgarinnar, og hann er svo einmana á þessum
skuggalega vegi. Hann vill samt ekki gefast upp og
snúa aftur.
Hann verður að reyna að finna pahba og
mömmu, svo að hann þurfi ekki að vera lengur
á barnaheimilinu.
Það birlir smátt og smátt og verður skemmra á
skólanum í vetur, læra orðin, sem hann sagði, og
læra um verlcin, sem hann gerði. Og læra að líkjast
lionum. Til þess eru jólin gefin okkur á hverjum
vetri. Og svo að auki allt hitt, gleðin, gjafirnar,
Ijósin. En þetta má eklci gleymast.
— Það er undurgaman á jólunum. Og enn munu
þau lcoma í vetur. Og þegar þau eru liðin, munu
þau slcína í endurminningunni með birtunni af öll-
um sinum blessuðu Ijósum, eins og jól allra ára
frá því við munum eftir olclcur fgrst.
Jólin lcoma, kæra barn!
Gleðileg jól!
milli húsanna, og allt í einu er Óli lilli kominn á
fjölfarna götu með uppljómuðum búðargluggum
til beggja lianda.
Þetta lilýtur að vera borgin. En livert á liann nú
að snúa sér, og livern á hann að spyrja um pabha
og mömmu? Það eru allir að flýta sér, og alltaf
bilar að hruna framhjá honum, flutningsbilar,
stórir fólkshilar og litlir bílar. Þessir bílar eru
allavega litir, gulir, rauðir, grænir, bláir og svartir.
Kannski á pahbi lians svona íallegan, grænan híl
og kemur hráðum í honum til þess að sækja hann.
En hvernig á pabbi hans að þekkja hann?
Óli nemur staðar og veifar ósjálfrátt hendinni,
þegar hann sér grænleitan bíl, en þeir þjóta allir
framhjá með eins miklum hraða og aðrir bílar.
ÓIi er orðinn þreyttur á að standa og bíða, og
liann röltir aftur af stað.
Hann lieldur áfram að horfa á fólkið og bílana
í þeirri von, að einhver gefi sig að honum. En það
lítur enginn við honum. Það er eins og fólkið viti
elcki, að hann er til.
Hann eigrar eftir mörgum götum, og loksins
kemur liann að afarstóru húsi með breiðum tröpp-
um, sem prúðbúið fólk gengur eftir. Dyrnar eru
opnar upp á gátt, og út um þær leggur glampandi
hirtu.
Óli horfir hugfanginn á þessa dýrð og labbar
svo upp tröppurnar á eftir fólkinu, en brestur
kjark til þess að fylgja þvi inn í birtuna. Þess í
stað læðist liann upp með húsinu og fer þar inn
um bakdyr. Hann er nú staddur i stórri forstofu
og heyrir óminn af liljóðfæraslætti einhvers staðar
úr fjarska.
Hann opnar næstu dyr með mestu varúð og
gægist inn i langan, skuggalegan gang. Hljóðfæra-
slátturinn færist nær og nær, og Óli heldur áfram
eftir ganginum, eins og dreginn af einhverju ósýni-
legu afli.
Hann sér engan mann, og enn verða fyrir honum
dyr, sem hann opnar. Nú er hann kominn inn í
dimmt herbergi, sem aðeins er lýst upp af skímu
frá götuljósi fyrir utan gluggann.
Þessi skima er þó nóg til þess, að ÓIi getur greint
það, sem inni er, og það vekur honum mikla furðu.
Á gólfi, borði og bekkjum er allt fullt af hljóð-
færum, alls konar liljóðfærum, eða brotum úr
hljóðfærum.
ÓIi kann ekki nöfn á þessu nærri öllu, en hann
gengur um og þreifar og skoðar.
Þarna er píanó, sem gefur frá sér svo undar-
legt hljóð, að hann hrekkur í kút, ]iegar hann styður
á nóturnar. Hann heldur áfram að handleika þessa
merkilegu töfragripi, sem titra við snertinguna.
112