Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 30

Jólablað Æskunnar 1955
Geri aðrir betur!
«£•«£»«£»•§•«£»•£»«£••£»«£••§««£»•£««£»•§«•£•«§»•£»«£»«£»«£•«§«•£••£••£•«£•»£( ♦’« ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦<'*♦ •*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ »*♦ »*• •*
inn horfði undrandi á þetta. „Þeir eru líklega
svangir. Þess vegna liggur svona illa á þeim,“ taut-
aði hann, „en hvers vegna í ósköpunum eru þeir að
eyða tíma i þetta? Hvers vegna skipta þeir ekki á
milli sín þvi, sem þeir liafa og fara svo af stað
til þess að afla meira. Ég verð að revna að fá þá
til að hugsa um eitthvað annað en rifrildi og
skammir. Það er hezt, að ég syngi fyrir þá.“
Svo færðist hann allur í aukana og hyrjaði að
syngja fallegu ljúfu Ijóðin sín, sem hún mamma
hans hafði kennt honum.
Og hvað skeði þá? — Allir fuglarnir hættu að
rifast, en liann sá elcki betur en að fjaðrirnar risu
á höfðinu á þeim. Þeir litu hver til annars og sögðu
reiðilega: „Hver er þessi fugl, sem vogar sér að
syngja áhyggjulaus á meðan við berjumst fyrir
brauði handa okkur. Hingað hefur hann ekkert
að gera, hann getur hypjað sig burtu. Förum og
reytum af honum fjaðrir.“
Nú varð litli fuglinn bæði hryggur og reiður.
Hann sveiflaði vængjunum og flaug af stað, en áður
en hann komst í burtu, náði einn fuglinn að kippa
fjöður úr bringunni á honum, svo að Iiann sár-
sveið. En hann skykli nú samt fara inn í þorpið til
þess að hlýða á sönginn og þá mundi hann gleyma
þessu atviki.
130
Hann sá prúðbúið fólk, sem ljómaði af ánægju
og flýtti sér eftir götunum til þess að skemmta sér
við söng og hljómlist. Hann sá hóp af kátum og
glöðum börnum í leik og hann sá ljósadýrð og
ljómandi skraut í búðargluggum.
En honum fannst sér ofaukið. „Ég er víst sá eini,
sem enginn kærir sig um,“ hugsaði liann og leit í
kringum sig. En hvað var þetta? Hinum megin við
götuna voru nokkur hörn. Unginn litli sá ekki betur
en að þau væru öll að gráta. „Hvers vegna eruð þið
að gráta,“ kvakaði hann undur milt. — „Af því
enginn kærir sig um okkur. Okkur er svo kalt,
fölin okkar eru svo léleg og við erum líka sár-
svöng. — Enginn kærir sig um okkur.“
Litli unginn horfði um stund á hörnin alvarlegur
í bragði, svo flaug hann hljóðlátur í hurt. Hann
gat eldcert gert fyrir hörnin. Nú skyldi hann fljúga
beint til skógarins. Þar hlaut þó að vera gott að
vera. Þar hafði hann séð skrautbúna fugla og ilm-
andi blómareiti. Hann flauginn í skóginn, langt inn
í skóginn, þar sem trén stóðu svo þétt, að limarnar
náðu alveg saman. Þarna var dimmt. Þarna voru
alls konar ormar, sem ekki þoldu dagsljósið, og því
síður, að sólin skini á þá. Þeir nöguðu rætur trjánna,
sem í tign sinni breiddu krónur sínar móti sólinni
og kinkuðu kolli til himins. Trén þohlu frost og
storm og gátu hrist af sér logndrífuna, en þessum
viðbjóðslegu kvikindum tókst stundum að naga
sundur rætur þeirra og fella þau.
Þarna gat litli fuglinn ekki verið og áður en
varði var hann lcominn inn í húsagarðinn, þar sem
pabbi hans og mamma höfðu kynnst í fyrsta sinn.
Þar settist hann á grein og rifjaði upp fyrir sér
það, sem hann hafði séð. Ilann fór að syngja um
það allt og líka um litla hreiðrið sitt, þar sem hann
fyrst vaknaði til lífsins, skynjaði sólina, starði út
í geiminn og upp í stjörnubjart hvelið.
Þegar hann þagnaði, heyrði hann eitthvert skrjáf
fyrir aftan sig. Ofurlítil þrastamær, sem lílca var
nýkomin úr langferð, hafði laumast þarna inn.
„En hvað þú syngur vel,“ sagði hún. „Ég lief aldrei
heyrt svona fallegan söng.“ — „Finnst þér það,“
sagði hann tómlátlega, „fuglarnir í fjörunni vildu
ekki hlusta á mig.“ — „Það er bara af því, að þú
syngur lagið öðruvísi en þeir, og þeir gáfu sér ekki
tima til að hlusta á þig, þangað til þeir skildu þig.
Ætlarðu að vera hérna lengi?“ — „Nei, ég ætla að
fara í kvöld og leita að hreiðrinu mínu, ef þú vilt
koma með mér. Þar var svo dæmalaust gott að
vera.“
Þau hófu sig til flugs.
Litli dalurinn ómaði allur af Ijúfum þrastaklið í
kvöldkyrrðinni. Bergþóra Pálsdóttir frá Veturhúsum.