Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 29

Jólablað Æskunnar 1955
fallegu kvæðin sín fyrr en á kvöldin, þegar ung-
arnir voru farnir að sofa. En hann var samt ánægð-
ar, því hann vissi að fjölskyldan var honum þakk-
lát og mamman hjálpaði honum lílca, þegar frá
leið.
Einn góðan veðnrdag mundu svo allir ungarnir
hoppa út úr hreiðrinu og fara að sjá fyrir sér sjálfir.
Og það vildi til einn daginn, þegar þau komu bæði
heini ánægð yfir því, hvað þeim liafði gengið vel að
aíla til hemilisins, að allir nema yngsti unginn voru
flognir í hurtu. Hann sat á hreiðurbarminum og
liorfði í kringum sig. Þrastamamma horfði hnipin
a hann. Svo strguk hún nefinu við vangann á honum
°g spurði: „Viltu ekki fá þér bita, barnið mitt?“
En hann heyrði varla hvað hún sagði og honum
fannst rödd hennar koma úr óraf jarlægð. „Mamma,“
sagði liann, „hvað er þarna fyrir ofan fjöllin og
þarna fyrir utan yztu hafshrúnina? Mig langar svo
uiikið til þess að fara og sjá það, sem þar er og til
l>ess að spegla mig í fletinum. Sjáðu livað hafið er
slétt.“
Vesalings þrastamömmu sveið fyrir brjóstið. Nú
■vissi hún, að síðasti unginn hennar mundi hráðum
fljúga frá henni. Hún vissi, að hann var eklci
ánægður fyrr en hann hafði flogið upp á liæsta
hndinn, og þaðan mundi hann fara til strandar og
hannski leggja út á hafið sjálft. Ilann mundi ekki
trúa því, sem hún segði honum af ferðum sínum,
hann varð að fara sjálfur til ]>ess að skilja það,
sem fyrir augun bæri. Áður en liún gat nokkru orði
upp komið, var hann floginn af stað. Hún horfði á
eftir honum, þar til hann hvarf lít í geiminn, bak
við fjallatindanna í suðri. Ilún hristi stélið og bað-
aði vængjunum ofurlítið, svo settist hún hljóð ofan
i hreiðrið, því hún fann, að hún var allt i einu orðin
svo þreytt.
Litli unginn var svo glaður. Brjóst hans var svo
létt og honum fannst vængirnir vera svo sterkir,
að hann gæti flogið endalaust. Hann hækkaði
osjúlfrátl flugið, og hann sá ekkert niðri á jörðinni,
uema það, sem liæst bar á og heyrði heldur eklci
nenia hæslu hljóð. Hann flaug yfir hávaxna skóga
°g sá grænar og þrótlmiklar trjákrónurnar vagga
^er í blænum. Hann flaug yfir vogskorinni strönd-
inni og sá þorpin niður við sjávarmálið undir snar-
hröttum fjallshlíðum. Hann eygði aðeins stærstu
húsin. Honum heyrðist vera leikið á mörg hljóðfæri,
°g hann heyrði, að einhverjir voru að syngja. Hann
sa skip leggja frá landi og heyrði sjómennina kalla
hátt og glaðlega liver til annars. Þess vegna hélt
hann, að allir væru glaðir.
Hann var kominn langt út á haf, þegar honurn
loksins datt í hug að snúa við. Hann var þá ofur-
— Hugann eggja bröttu sporin.
lítið farinn að mæðast. Þess vegna lækkaði hann
flugið, þvi hann hélt, að það væri ekki eins erfitt.
Þá kom hann líka auga á það, sem hann hafði ekki
séð á leiðinni út. Nú sá hann auk stóru skipanna
marga litla fiskibáta. Ilann sá öldurnar rísa hverja
af annarri og slá kinnunginn á bátnum og þrífa
veiðarfærin úr höndunum á mönnunum, sem stóðu
við borðstokkinn. Sumar voru svo djarfar, að þær
skvettu úr sér yfir þá, svo þeir fóru i kaf.
Það fór hrollur um litla ungann, og liann herti
flugið eins og hann gat, til þess að komast til
strandar. Hann ætlaði inn í eitthvert kanptúnið,
til þess að hlusta á sönginn, sem hann lieyrði, þegar
hann fór framhjá..
1 flæðarmálinu sá liann stóran fuglahóp. „Þarna
verður gaman að dvelja um stund,“ lmgsaði liann
og renndi sér á lítinn fjörustein skammt frá. En þá
sá hann, að fuglarnir voru að rífast og fljvigast á
út af einhverju æti. Þeir kroppuðu liver i annan og
reyttu fjaðrirnar hver af öðrum. Litli saklausi ung-
129