Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 13

Jólablað Æskunnar 1955
Hann finnur á sér, að þeir búa yfir einhverjum
dásemdum, sem liann megnar ekki að framkalla.
Hann er lílca svo liræðilega þreyttur og svangur.
Það er sjálfsagt búið að borða kvöldmatinn og
allir farnir að sofa á barnaheimilinu. Það gerir
eldcert til. Ilann ætlar að lialda áfram að leita að
pabba og mömmu, þegar liann er búinn að livíla
sig. Hann liefur lcomið auga á liálmlirúgu og gamalt
teppi í einu liorninu á lierberginu. Hann fer þang-
að og leggst niður í liálminn og breiðir teppið
yfir sig. Svo liggur hann graflcyrr og rennir aug-
unum yfir liljóðfærin, eitt af öðru. Iiann finnur
eldci eins milcið lil svengdar núna, en liann er
ósltöp syfjaður og þreyttur.
En livað er, sem lionum lieyrist? Hver getur
verið að tala inni i lierberginu? Hann liefur elcld
orðið var við, að neinn lcæmi inn. Þetta er þó í
mcira lagi undarlegt. Hljóðfærin eru farin að tala
saman.
— Ég má sannarlega rnuna fífil minn fegri, segir
píanóið. Hér stend ég, rylcfallið, daginn út og
daginn inn, engum lil gagns eða yndis. Sú var tíðin,
að sniJlingar fóru um mig höndum, og tónarnir
mínir lcomu tárunum fram í ótal mörg augu. Og
enn geymi ég óma frá liðnum ævidögum og rifja
þá upp mér til afþreyingar.
Svo Itemur yndislegt lag, sem Óli liefur aldrei
heyrt áður, en það minnir liann á sólslcin og blóm
og fuglasöng.
— Ég á alls eldci lieima hérna, segir gömul fiðla.
Mér var hent liingað inn af vangá, og ég lilýt að
verða telcin fljótlega aftur.
— Það segjum við öll, gellur i mjóróma flautu.
— Já, en það víst, hvað mig snertir, segir fiðlan.
Ég veit, að gamlar fiðlur eru beztar, svo að það
er engin ástæða til að láta mig lcúra hérna innan
um allt þetta slcran. Ég þarfnast elclci nema smá
viðgerðar til þess að vera fulllcomin eins og áður.
Húsbóndi minn seldi mig, af því að hann var fá-
tælcur og veilcur. Sá, sem lceypti mig, kunni elcki
með mig að fara, og svo lenti ég á liralcningi og
bilaði að lokum.
— Við höfum heyrt þetta allt áður, oft og mörg-
um sinnum, segir stóri lúðurinn með drynjandi
röddu. Það talar enginn um, þó að ég megi hirast
hér. Það hefur þó verið blásið í mig á stórhátíðum
og til þess að fagna þjóðhöfðingjum. Viljið þið
heyra, hvað ég lcann? — og lúðurinn leikur fjörugt
göngulag.
— Æ, þessi hávaði fer í taugarnar á mér, segir
fiðlan, og ég skil elclci í öðru en allir liafi meiri
ánægju af að heyra eitlhvað, sem ég get rifjað upp.
Hlustið þið nú á.
♦*«♦*♦♦*♦♦.*..♦$♦.£♦♦$♦**♦♦.*♦♦*♦♦$♦♦$♦♦$♦♦$♦♦$♦♦$•♦$♦♦$♦ ♦$**$**$«*$*«$*«§o§*«$**$*«$**$**$*«$*«2*«$«*$**$**$**§*«§**$» ♦$♦♦$*♦£♦♦$•
Svona gerir anrnia/
*J« ****£«*J*«J* •$•♦$•♦$♦♦$♦♦$•♦$♦♦$♦♦*♦•$•♦$♦♦$♦•*♦♦£♦♦£••£♦♦$♦ ♦£««■*■♦♦$♦♦$♦♦$••$♦ •£••$• •£♦♦$♦♦$♦♦$•<
►*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*« ♦*♦ *^« ♦*♦
Og svo strýlcst fiðluboginn um strengina og leilcur
yndislegt vöggulag.
— Ég á lílca minningar, segir flautan, og lagið
hennar minnir á söng næturgalans.
— Ég minnist, ég minnist . .. segja öll liljóð-
færin, hvert í lcapp við annað, og minningarnar
lcoma fram í brotum úr lögum og tónverkum, sem
þau spila, fyrst bvert í sínu lagi og seinast öll sam-
an, svo að úr þvi verður voldug hljómkviða.
Óli litli hrekkur upp úr fasta svefni við umgang
og hávært mannamál.
— Þetta hlýtur að vera gamla fiðlan. Hvernig
liefur hún getað lent inn í þessa ruslalcompu? er
sagt með lcarlmannsrödd.
— Það er óslciljanlegt. En sjáðu. Það liggur sof-
andi drengur þarna úti í horni.
Nú er það kona, sem talar.
— Hann er elclci sofandi. Sérðu elclci, að hann
er með opin augun.
113