Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 32

Jólablað Æskunnar 1955
Einars frænda.
Margrét Jónsdóttir þýddi úr norsku.
jólagjöf
— Ertu nú alveg viss um, að þú vaknir í tæka
tíð í fyrramálið, Ted? Hvernig fer, ef við sofum
yfir okkur? Hefði Maja verið heima, væri öllu óhætt.
— Bull! Þessi vekj araklukka gæti vakið heila
hersveit. Það er ekki svo litill í lienni glymjandinn.
Ég lief stillt hana á liálf sjö, til þess að vera ör-
uggur. Ilerra minn trúr, hvað ég hlakka til!
Lilja, syslir Teódórs, lokaði ferðatöskunni svo
að small í .
— Já, ég get víst ekki sofnað fyrir tilhlökkun,
sagði hún.
— Það er dásamlegt, að við skulum fá að fara
— og að mamma er orðin svona hress og lieil-
hrigð. Það eina, sem er leiðinlegt, er, að pabbi
skuli vera svo óralangt í burtu.
— Já, en hann kemur heim með vorinu, og
þá er hann búinn að lofa því, að ég skuli fá að
sigla með lionum suður fyrir land.
Teódór lxljóp upp stigann, einn, tveir, þrír! Hann
þurfti að ná í skíðin sín. Systkinin liöfðu heyrt, að
þarna uppi í Guðbrandsdal væri afbragðs sldða-
færi. Þau böfðu nefnilega fengið bréf frá móður
sinni í morgun. Hún dvaldi hjá vinkonu sinni i
Guðbrandsdal, hafði verið veik i haust sem leið,
og læknirinn hafði ráðlagt lienni að leita til fjalla
og anda að sér hreina, tæra háfjallaloftinu. Nú
var hún búin að vera að heiman í heilan mánuð.
Ted og Lilja liöfðu verið ein í húsinu ásamt Maju,
gömlu, góðu vinnukonunni, sem liafði verið hjá
foreldrum þeirra í full fimmtán ár, alla ævi syst-
kinanna og meira til.
Þau höfðu búið sig undir að lialda jólin, án
pabba og mörnrnu, aðeins með Maju. Hún var
ágæt. Allt i lagi með Maju — en þetta var samt
undarlegt og' óviðfelldið. Það liafði svo sem borið
við oftar en einu sinni, að pabbi þeirra var fjar-
verandi á jólunum, því að hann sigldi um öll
lieimsins liöf. En mamma! Nei, slíkt og þvilíkt
hafði aldrei komið fyrir áður.
En skyndilega liafði allt breytzt. Þau áttu að fá
að ferðast, fara til hennar og dveljast um jólin
uppi í sveit á fallega bóndabænum, Álfhólum í
Guðbrandsdal. Það var sannarlega ekki að furða,
þó að þau væru í sjöunda himni og réðu sér varla
fyrir tilhlökkun.
Teódór og Lilja voru alein í húsinu. Maja hafði
farið niður í þorpið þenna morgun lil systur sinnar,
er bjó þar. Hún ætlaði að hjálpa henni við jóla-
baksturinn.
132
Ted hafði ldaupið til liennar undir eins og þau
systkinin fengu bréfið frá móður sinni.
— Þú þarft ekki að koma heim í kvöld þess
vegna, Maja, sagði hann. — Við getum vel bjargað
okkur sjálf og búið olckur út. Við skiljum úlidyra-
lykilinn eftir lijá frú Andersen. Þú sækir hann
svo bara þangað.
Maja, gamla trúlynda Maja var ekki vel ánægð
með þetta, en Ted fullvissaði liana um, að öllu
væri óliætt, þeim þætli aðeins miklu meira gaman
að úthúa sig svona upp á sitt eindæmi.
Undir kvöldið tók að snjóa, leit út fyrir hvít jól,
nógan jólasnjó. Lilja bjó til kakó, sem þau ætluðu
svo að hita upp á aðfangadagsmorguninn, smurði
brauð i nesti og hafði allt tilbúið. Ferðin með
járnbrautarlestinni tók 4 tíma, svo að búast mátti
við, að þau yrðu svöng á leiðinni og vafasamt,
að þau befðu tíma til að borða um morguninn,
áður en þau legðu af stað — eða að þau hefðu
lyst á því.
Ótal margt þurfti að alliuga og undirbúa, en
loks ldukkan að ganga ellefu var allt til reiðu, og
þau fóru í háttinn.
Teódór setti vekjaraklukkuna á fjöl fast við
höfðalagið sitt. Þá lilaut hann að vakna við gaura-
ganginn í henni. Það vantaði nú ekki annað en að
þau svæfu yfir sig. Þokkaleg tilhugsun það, eða
hitt þó heldur!
Brátt lieyrði Teódór, að Lilja systir hans var
sofnuð. Hún var meira að segja farin að hrjóta.
Sjálfur lá hann lengi vakandi. Hann heyrði klukk-
una slá ellefu, liálf tólf og lólf.
Nú var Þorláksmessukvöld. Jólin voru eigin-
lega komin. Hann dauðlangaði til að vekja Lilju
og tala um þetta við hana, en það var víst ekki
gustuk. Ilenni veilti ekki af að sofa, eins og liún
hafði baslað við ferðaundirbúninginn allan síðari
liluta dagsins.
Allt í einu lirökk Teódór við. Það var líkast
því að eldingu slægi niður í huga hans: Einar
frændi! Gamli frændi, sem þau liöfðu alveg
gleymt.
Mamma hafði þó ámálgað það við þau, að gleyma
ekki jólagjöfinni handa Einari frænda, og gæta
þess, að hann lengi hana á Þorláksmessu eins og
venjulega. Hún hafði meira að segja látið pening-
ana í umslag og lagt það í efstu kommúðuslcúffuna,
fimmtíu króna seðil, svo átti liann að fá stóra
jólaköku og körfu með eplum og appelsínum.