Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 17

Jólablað Æskunnar 1955
Sagan af
Einu sinni var karl og kerling í koti sínu. Þau
áttu einn son, sem Sigurður hét. Hann var svo
latur, að liann nennti ekkert að gera, enda var
hann kallaður Sigurður lati. Eitt sinn segir kerling
við strák, að þetta iðjulej^si dugi honum ekki. Hann
verði að fara að leita sér atvinnu sjálfur. Sigurður
tekur þessu vel. Fær kerling honum öxi, alla kol-
ryðgaða, og segir, að þegar hann fari að höggva
nieð henni, þá mundi hún híta á allt, sem fyrir
yrði.
Sigurður kveður nú í kotinu og heldur af stað og
gengur lengi, lengi, þangað til hann kemur i kóngs-
og sælgæti, svo að hún getur boðið gestinum upp
á góðgerðir, sem hann þiggur með sýnilegri ánægju.
— Ilvernig datt þér í hug að gera þetta, því að
ég þykist vita, að þú hafir átt upptökin, segir Anna.
Valdi brosir íbygginn.
— Sjáðu til, segir hann. Ég hef víst ekki verið
mjög þægilegur við þig. Fyrst í stað fannst mér
oeyðarlegt að læra hjá stúlku. Ég hélt, að þú gætir
ekki vitað eins mikið og karlmaður. Þess vegna
hef ég verið að spyrja þig um hitt og þetta.
— Ég skil ekki, hvað þetta kemur myndinni við,
segir Anna.
— Þú svaraðir mér alltaf vingjarnlega, um hvað
sem ég spurði, og bentir mér á bækur til að lesa,
og ég hef aldrei lært eins mikið og í vetur. Það
finnst pabba líka.
— Og þú ert þá ekki lengur óánægður yfir að
læra hiá mér, segir Anna fagnandi.
— Nei, alls ekki. Ég vildi ekki skipta, þó að ég
setti kost á þvi.
Það kemur sér vel fyrir Önnu, að Valdi stendur
llPP til þess að skoða bækurnar hennar, svo að
liann sér ekki, að hún tekur upp vasaklútinn og
þurrkar sér um augun.
Kirkjuklukkurnar hringja inn hátíðina. .Tólin eru
komin.
Valdi tekur viðbragð.
— Nú verð ég að fara, segir hann.
Anna fvlgir honum til dyranna og kveður hann
með Iiiartans þökk.
Það er snjóföl á jörðu og stjörnubjart. Skínandi
jólaveður.
Anna horfir á eftir Valda þar sem hann hleypur
leiðar sinnar, án þess að vita, hvað gjöf hans var
stór.
lata. (Ævintýri.)
ríki. Biður hann kóng veturvistar, og leyfir kóngur
honum það með þvi móti, að hann hirði fyrir sig
svínin. Tekur Sigurður vel í það. Kóngur segist
liafa átt þrjá syni og hafi þeir gætt svínanna, en
þeir Iiafi allir horfið, hver sín jól.
Tekur Sigurður nú til svinagæzlunnar og ferst
hún vel. Því tekur hann eftir, að nálægt svína-
haganum eru afar háir ldettar, og fer að hugsa
um, að gaman væri að vita, hvað væri uppi á þess-
um klettum. En liann sá engin ráð til að komast
fyrir það. Dettur honum þá í hug öxin, sem móðir
hans hafði gefið honum. Einn dag tekur hann sig
til og fer að reyna að höggva spor í klettana. 1
fyrsta höggi verður öxin spegilfögur, og vinnur hún
klettinn eins og í vatn væri brugðið. Heggur nú
Sigurður tröppur í ldettana og hættir elcki við fyrr
en hann kemst upp. Uppi á klettunum var fagurt
og víðáttumikið land, og gengur Sigurður lengi,
lengi eftir þvi, þangað til hann mætir tröllkarli.
— Sæll vertu nú, Sigurður lati, segir karl.
— Sæll vertu, karl minn, segir Sigurður.
— Viltu koma i glimu? spyr karl.
— Já, segir Sigurður. Taka þeir síðan saman og
glima lengi. Var karl sterkari, en Sigurður liðugri,
og eftir langa mæðu gat Sigurður fellt tröllkarlinn
og lét þá kné fylgia kviði og drap hann. Síðan
leitaði liann á karli til þess að vita, hvort liann
fyndi ekki neitt fémætt, en fann ekkert nema
koparlvkil, sem hékk i bandi um hálsinn á karl-
inum. Tók hann Ivkilinn og stakk í vasa sinn og
hélt við það niður ldettana og til svínanna og heim
í kóngsrikið um kvöldið. Engum sagði hann frá
þessu.
Næsta dag fór hann aftur upn á kleltana og
gekk nú enn lenura en daginn áður. Kernur þá
stór skessa á móti honum. Ávarpar hún Sigurð og
segir:
— Sæll vertu, Sigurður lati. Illa gerðir þú, er hú
hanaðir hónda minum i gær, enda skaltu nú líka
siálfan big fvrir hitta. Og um leið ræðst hun á
Smnrð. TTrðu har allharðar svintingar, og átti Sig-
urður fnllt í fanui með að verjast skessunni. Eftir
langa viðunpiun gat hann þó unnið á henni. Fór
hann há að leita á henni og fann silfnrlvkil. sem
ske««an har i silfnrfe«ti um hálsinn. Tók Sigurður
IvkPmn oi> gevmdi. Siðan hélt liann til svína sinna
og heim í kóngsriki um kvöldið.
Þriðja daginn fer hann enn upp á ldettana og
gengur nú lengst. Mætir hann þá stelpu, heldur
117