Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 14

Jólablað Æskunnar 1955
Dátt við dansinn stígum —.
— Eruð þið pabbi og mamma? spyr Óli og
liorfir með trúnaðartrausti á manninn og lconuna,
sem lionum lízt undur vel á.
Þau líta bvort á annað og brosa svo fallega.
—- Við vorum reyndar að svipast um eftir
gamalli fiðlu, en ekki dreng, segir maðurinn.
—- Sjáðu, bvað bann hefur falleg augu, og munn-
urinn er eins og á engilmynd eftir Rafael, segir
konan.
— Hvernig stendur á þvi, að þú liggur hérna,
drengur minn? spyr maðurinn.
— Ég fór af barnalieimilinu til þess að leita að
pabba og mömmu, og svo komst ég hingað inn og
bef verið að hlusta á hljóðfærin. Þau spila svo
fallega.
— Spila hljóðfærin? Þetta er undarlegt tal, segir
konan.
114
— Þekkirðu ekki pabba þinn og mömmu? spyr
maðurinn.
— Nei, ég hef aldrei séð þau, og forslöðukonan
segir, að ég sé munaðarlaus.
-—- Við verðum að taka drenginn heim með okk-
ur í nótt fyrir það fyrsta, segir lconan.
— Það var undarleg tilviljun, að við skyldum
rekast hingað inn á eftir hljómleikunum, segir
maðurinn. Annars liefði vesalings drengurinn
legið liérna í alla nótt, kaldur og svangur.
Svo reisa þau Óla á fætur og leiða bann út á milli
sin. Maðurinn tekur með sér gömlu fiðluna, og er
þó með annan fiðlukassa undir hendinni.
Það bíður bíll eflir þeim fyrir utan dyrnar, og
maðurinn elcur af stað.
— Ég vissi alltaf, að þið munduð koma í græn-
um bíl, segir ÓIi, og konan horfir á liann stein-
bissa.
— Ég veit líka, að þið búið i fallegu liúsi með
stórum blómagarði allt í kring, segir Óli.
—■ Garðurinn getur nú varla kallazt stór, en
búsið er ágætt, segir konan brosandi.
Svo er numið staðar hjá livítu húsi, og Óli er
leiddur upp tröppur og inn í fallega stofu. Þar er
stórt hljóðfæri og mikið af bókum.
— Gelur þetta bljóðfæri spilað sjálft, eins og
öll hin? spyr Óli.
— Það lield ég hreint frá, segir lconan, en ég
skal spila fyrir þig, þegar þú ert búinn að sofa
og livila þig.
— Viltu þá vera mamma mín og lofa mér að
vera alltaf lijá þér? spyr Óli.
Konan horfir á Óla litla tárvotum augum.
— Ég er lirædd um, að þér leiðist að vera einn
heima á kvöldin, þegar við erum að spila í leik-
húsinu.
— Nei, nei, mér leiðist ekki neitt. Ég get lesið
allar bækurnar, og svo er ég viss um, að hljóð-
færin spila fyrir mig, þegar ég er einn. .
■—- Þetta cr yndislegur drengur, segir konan.
Hún hjálpar honum til þess að þvo sér og finnur
handa honum mjólk og brauð og býr svo um hann
á beklc í stofunni.
— Góða nótt, mamma og pabbi, segir Óli litli.
ITann getur varla haldið opnum augunum fyrir
syfju.
Konan lýtur niður að lionum og kyssir hann á
ennið.
— Við látum hann ekki frá okkur, ef hann er mun-
aðarlaus, segir hún og snýr sér að manni sínum.
— Nei, það gerum við ekki, ef enginn gerir tillcall
til hans, segir hann, og þau horfa bæði brosandi á
Óla litla, sem sefur nú sætt og vært.