Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 15

Jólablað Æskunnar 1955
Fyrsta myndin.
Jólaleyfið er byrjað.
Anna, yngsta kennslukonan við skólann er á
heimleið. Hún er þreytt eftir langan og strangan
vinnudag.
Börnin fengu að halda daginn hátíðlegan með
ýmis konar gleðskap, leiksýningu, söng og upp-
lestri og dansi, og Anna var lífið og sálin i þessu
öllu saman. Nú er þvi lokið.
Börnin hafa kvatt liana og óskað lienni gleði-
legra jóla. Víst er gott að fá að hvíla sig eftir allt
strilið undanfarnar vikur, en samt er Anna ekki
í neinu jólaskapi. Hún hefur stöðugar áliyggjur
af þessu ábyrgðarmikla starfi, sem hún hefur tekið
að sér. Þetta er líka fyrsti veturinn hennar við
skólann og ýmsir byrjunarörðugleikar, sem hún
hefur orðið að berjast við.
Það hefur allt gengið vel með yngri börnin.
Þau eru prúð og hlýðin og hafa tekið góðum fram-
förum. Hún getur ekki heldur kvartað yfir eldri
börnunum. Þau sýna lienni engan mótþróa og
læra yfirleitt það, sem liún setur þeim fyrir.
En samt er hún ekki fyllilega ánægð. Þetta er
úrvals bekkur, sem hún kennir i, og sérstaklega
eru nokkrir drengjanna mjög duglegir að læra, og
það eru einmitt þessir drengir, sem Anna liefur
mestar áhyggjurnar af. Þeir eru alltaf að spyrja
hana um alla heima og geima, langt út fyrir kennslu-
bækurnar, og hún hefur grun um, að það sé eklci
eingöngu af fróðleiksfýsn.
— Sjáðu, hvað liún roðnar, heyrði hún einu
sinni, að Valdi hvíslaði að Óla, og svo lilógu þeir
báðir.
Iiún veit vel, að það er barnaskapur að taka
sér þetta nærri, og eins þessi stöðuga hræðsla um
að verða spurð að einhverju, sem hún geti ekki
svarað.
Hún á enga ósk heitari en að vera vinur og félagi
allra harnanna, sem hún kennir, og þau eru stöðugt
í buga hennar.
Anna hraðar ferð sinni heim á leið. Hún býr
ein síns liðs hjá vandalausu fólki. Foreldrar hennar
og systkini eru langt í burtu í öðrum landslduta,
og hún sér sér ekki fært að komast heim til þeirra
um jólin. Eiginlega hefur henni aldrei fundizt
nein veruleg jól, síðan hún fór að heiman til náms
fyrir nokkrum árum. Núna gat liún þó glatt sig
við að kaupa jólagjafir til þess að senda fólkinu
sinu.
Hún er búin að koma þeim í póst, og þá er eigin-
lega öllum jólaundirbúningi lokið lijá henni.

Skyldi hann bita?
*■*■* ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*• ♦£♦ •*• ♦*• ♦*♦ •*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦’♦ •£♦ ♦^ ♦*♦ ♦*• •*• ♦*♦ ♦*♦ •*♦ *■*■* •£♦ ♦^♦♦^ *^* ♦*• ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦* • ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦* ♦ ♦*♦ *%•
Það er ekki langrar stundar verlc að talca til í
litlu stofunni hennar. Þar er ekkert inni nema
bekkur til að sofa á, vinnuborð og stóll og lítil
bókahilla. Engin mynd prýðir veggina, eða neitt
annað er þar inni til augnayndis. En Anna er ekki
neitt að setja það fyrir sig.
Hún ætlar sér að borga námsskuldirnar sinar
áður en hún kaupir nokkuð lianda sjálfri sér frarn
yfir brýnustu nauðsynjar.
Hún hallar sér út af á bekknum og grípur bók
til þess að lesa, en henni gengur illa að festa hugann
við lesturinn.
Andlit skólabarnanna gægjast fram af hverri
blaðsiðu, og sum eru ásakandi. Hefur hún vanrækt
eitthvað, sem henni bar að gera, eða er hún alls
ekki fær um að vera kennari?
Anna leggur frá sér bókina og lokar augunum.
En það hjálpar ekki. Valdi og Óli fylgja henni
115