Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 38

Jólablað Æskunnar 1955
Magnús Ásgeirsson.
Magnús Ásgeirsson skáld lézt 29. júlí síðastliðinn,
tæplega 54 ára að aldri. — Eflaust má gera ráð
fyrir, að margir eða flestir lesendur Æskunnar
séu handgengnari Ijóðum ýmissa annarra íslenzkra
skálda. Verkum hans má vel likja við perluskel-
ina. Aðeins þeir, sem leita vel, finna hana, eins
og hann segir sjálfur í lilla, fallega kvæðinu sinu,
Perlan, og oftast þarf nokkurn aldur og þroska
til að njóta fegurðar bókmenntaperlanna, sem
hann hefur gefið þjóð sinni.
Magnús lagði meiri stund á það en flest önnur
íslenzk skáld að færa úrval af Ijóðum erlendra
stórskálda i íslenzkan búning. Til þess var hann
líka flestum færari, sem við það hafa glímt. Hann
var undursamlega orðsnjall og gat leikið jafnt
með dýrustu og erfiðustu bragarhætli og ljóða-
form sem hin einföldustu. Og liann þreyttist aldrei
á að fága og bæta um verk sín, enda eru allar þýð-
ingar hans hinar ágætustu og margar óviðjafnan-
leg snilldarverk.
Á öðrum stað hér í blaðinu er birt þýðing
Magnúsar á liinu fagra lcvæði norska góðskáldsins
Olav BuII, og er hún gott dæmi um snilli hans.
Hún lá i sænum
í sinni skel,
unz leit hana einhver,
sejn leiiaði vel.
En nú hún tindrar
sem tár á hvarm
við fegurstu meyjunnar
mjallhvíta barm.
Og nú fær enginn dáð hana
nógu vel.
En — samt var hún meinsemd
í sinni skel.
Hagnús Ásgeirsson.
Ólafs. En eina hljóðið var gnauðið i veðrinu og
skruðningur, er snjórinn losnaði af þakinu. Mar-
grét fór nú að sinna um malinn, sem var orðinn
soðinn. Hún færði upp kjötbita og jós súpu á disk-
ana, kom með kartöflur og lögg af mjólk. Þær
mæðgurnar sátu þögular undir borðum, þetta var
jólamaturinn þeirra. Elsa litla borðaði vel, en
móðirin var lystarlaus eins og um morguninn.
Þegar þær liöfðu matast, hjálpuðust þær við að
þvo upp ílátin. Síðan settust þær við borðið. Elsa
litla settist í kjöltu mömmu sinnar, sem reri með
hana og fór með jólavísur, söngva og þulur. Ilún
sagði henni frá litla barninu, er fæddist i jötunni
á jólanóttinni.
Kirkjuklukkurnar voru farnar að hringja inn
jólahátíðina. Það var kominn tími til að kveilcja
á jólatrénu, sem legið liafði ónotað inni í skonsu
í tvö ár og mundi sjálfsagt fá að liggja þar áfram.
Elsa litla sofnaði í kjöltu móður sinnar. Hana
dreymdi um fagurt jólatré, sem hún, mamma
hennar og pahhi sætu umhverfis.
Yeslings móðirin, sem var orðin úrkula vonar um,
138
að maður hennar kæmi heim, þrýsti barninu að
barmi sér og grét beizklega.
Allt í einu heyrði hún fótatak fyrir utan. Það
gat ekki verið maður hennar. Hún þekkti fálmandi
fótatak lians, þegar hann kom drukkinn heim. Úti-
dyrnar voru opnaðar. Svo var gengið að eldhús-
dyrunum, dyrnar opnuðust liægt og einhver lcom
i gættina. Hún sá ekki, hver það var, en er dauf
birtan frá kertisstubbnum féll á manninn, hrópaði
hún upp: „Ólafur, er það virkilega þú . . . og —
og ekkert drukkinn . . .“
„Nei, ekkert fullur,“ greip hann fram i, um leið
og hann kom inn fyrir og lokaði á efíir sér. Hann
staðnæmdist við dyrnar, laut liöfði og sagði
klökkur: „Margrét, ég fyrirverð mig. Getur þú
hugsað þér að fyrirgefa mér þá miklu sorg, sem
ég hef valdið ykkur? í morgun, þegar ég vaknaði
í kránni, var þar fyrir maður, og liann sagði mér
frá öllu, er gerðist í gær. Þá opnuðust augu mín og
ég mundi það allt eins og það hefði skeð nú. Ég
vissi ekki, hvernig ég átli að fara að bæta þér þetta
stóra afbrot mitt, en maðurinn benti mér á eina