Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 37

Jólablað Æskunnar 1955
Elsa litla og renndi sér niður á gólfið úr fangi
mannsins. Maðurinn við borðið leit upp og horfði
rauðum, þrútnum, sljóflegum augum á hana.
»Elsa,“ sagði liann, „hvað ert þú að gera hérna?“
„Ó, pahhi minn, ég er að sækja þig,“ lirópaði hún
og greip með litlum höndunum um handlegg föður
síns.
„Sækja mig?“ drafaði í föðurnum. „Hvaða vit-
leysa er í þér stelpa? Snáfaðu bara undir eins
heim, þar áttu að vera.“
Fliss og hlátur lieyrðist úr hinum enda krái’-
innar.
„Sífullur vill ekki tala við stelpuna,“ hrópaði
einhver.
„Ó, pabhi minn, elsku hjartans pahhi nxinn, viltxx
ekki kom nxeð mér lieiixi? Ilún mamma híðxxr eftir
þér. Hún grætur svo nxikið, ef þú kemur ekki.“
Yesalings litli sakleysingiixn teygði upp liexxd-
Urnar sínar til að taka utan um hálsinn á föður
sínum.
„Slepptxi nxér stelpa,“ drafaði í föðurixum.
»Hvaða óþekkt er þetta í þér? Ég er búinn að
segja þér að snáfa strax heim. Þú veizt, að þú átt
að gegna, þegar ég skipa þér.“ Hann ýtli lxarkalega
við henni, svo að liún datt á gólfið.
„Ó, pabhi minn, pahbi ixiinn,“ kveinaði vesalings
barnið og grét sárt. Það var allt í einxx orðið stein-
hljótt í veilingakránni. Enginn liló lengur eða
kallaði grófleg gamanyrði til lillu stxilkunnar.
Hróp hennar, eins og sársaxxkafull neyðaróp, liöfðxi
snortið alla viðstadda óþægilega. Margir þxirftu
óeðlilega oft að snýta sér og aðrir stóðxi xxpp, borg-
uðu og flýttxi sér út.
Maðurinn, sem vísað liafði telpxmni inn til föðxxr
hennar, þurrkaði nxeð handai’bakiixxi burtu tár, senx
hrökk niður veðurbarið andlit hans. Hann reisti
Htlu stúlkuna upp og tólc hana í fang sér.
„Ó, pahhi nxinn, gerðu það fyrir nxig og nxömmu
að koma,“ kveinaði vesalings harnið hástöfunx. En
faðir liennar hafði lagzt franx á borðið og sofnað
•þxingunx hrennivínssvefni, svo að hann heyrði ekki
hin átakanlegu liróp dóttur sinnar.
„Hættu að gráta, barnið nxitt,“ sagði Síverts og
strauk nxeð hrjúfri hendinni unx koll Elsu litlu.
^h’nið hafði runnið algjörlega af honunx við þenna
alakanlega sorgarleik. „Faðir þimx sefxir,“ hélt
liann áfram, „nú skaltu fara lieinx til þín og ég skal
fyigja þér. A nxorgun skal ég svo tala við föður
þinn. Þú nxált vera viss unx, að liann kemur þá
heim.“
„Ó, þú ert svo góður maður,“ sagði Elsa litla nxeð
harnslegunx innileik og þurrkaði hurtu tárin. Hún
teygði sig upp og lcyssti á hrjúfan vanga hans.
Honunx fannst sem logandi eldur snerti sig og laut
höfði innilega hrærður. Hann gekk nú með henni
út úr kránni og sveipaði frakkanum sínunx um
liana, svo henni yrði síður kalt á heimleiðinni.
Móðir liennar mætti þeinx í dyrunum. Þrátt fyrir
veikindin hafði hún ætlað sér að fara af stað og
leita dóttur sinnar, því hún var farin að óttast um
hana og iðraði þess að láta hana fara. Hún faðmaði
hana þvx að sér, er hún kom lxeil á liúfi, en Siverts
talaði við liann nokkur orð og fór síðan . . .
„Klulckan er hálf tólf, elsku harnið mitt, nú skaltu
fara að liátta.“
„Ó, mamma mín, livar er stóri maðxirinn?“ svar-
aði Elsa litla utan við sig. „Hann er farinn fyrir
nokkru, barnið mitt,“ sagði nxóðir hennar. „Konxdxi
nú vina nxín, þú ert orðin svo þrevtt.“
„Já, mamma mín, nú kenx ég,“ svaraði Elsa litla
og gekk til hennar. Móðir hennar gaf lienni bita,
því næst þvoði Elsa litla sér og lagðist að þvi húnu
í rúmið. Þær fóru með kvöldbænina, svo sagði Elsa
litla: „Góða nótt, elslcu nxanxnia mín. Gráttu nú
ekki, því á nxorgun kemur pabhi lieim. Það sagði
góði maðurinn nxér.“ — „Góða nótt, barnið mitt,“
svaraði móðir hennar klökk. „Við skulum vona, að
hann komi á morgun.“ Þegar nxóðir lxennar var
farin, settist Elsa litla upp, spennti greipar og hað
nxeð barnslegum innileik:
„Elsku góði guð. Þú, senx ert á himnum. Viltu ekki
láta . . . Nei, viltu elcki hjálpa stóra manninum —
þú manst — þessum, sem lxjálpaði nxér svo vel í
dag. Hjálpa lionum að tala við pahba minn, svo
að liann lcomi ekki drukkinn heim á nxorgun. Elsku
guð minn, ég ætla líka að hiðja þig að láta lxana
mömmu mína ekki gráta mikið, af því að það er
svo leiðinlegt, þegar hún grætur. Ég heiti Elsa, og
pabhi minn heitir Ólafur, sumir vondir nxenn kalla
liann Ólaf sífulla, en það má ekki. Hún nxamnxa min
heitir . . . ja, það þarf nú víst ekki að segja þér
það, því lnin lalar svo oft við þig og lxefur áreiðan-
lega sagt þér, livað liún heitir . . . í Jesú nafni,
Amen.“
Elsa litla signdi sig og lagðist út af á koddann.
Að stuttri stxindxi liðinni var liún sofnuð vært.
Moi'guninn eftir, aðfangadagsnxorguninn, voru
þær mæðgurnar snenxnxa á fótum. Þær horðuðu
nxorgunmatinn. Margrét, móðir Elsu, var lystar-
laus, en Elsa litla boi'ðaði sig nxetta. Dagux’inn leið,
en ekkert hólaði á Ólafi. Klukkan var orðin finmx,
og þær mæðgurnar sátu við litla borðið. Margrét
saunxaði rauðan kjól, senx átti að verða jólakjóllinn
á Elsxi litlu, en Elsa sat á kollóttuixx stól og skoðaði
rifið nxyndahlað. Annað slagið leit móðirin upp frá
saumunuin og hlustaði, livort ekki heyi'ðist fótatak
137