Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 19

Jólablað Æskunnar 1955
Fagnaðarfundur.
Fyrir nokkrum árum var Bandaríkjamaður
nokkur, Welles að nafni, forstöðumaður trúboðs-
skóla í Tliailandi i Suðaustur-Asiu. Bjó hann þar
nieð fjölskyldu sinni, konu og tveim uppkomnum
börnum, pilli og stúlku. Þarna er loftslag mjög
heitt og gróður geypimikill og dýralíf fjölbreytt.
Fjöldi apa er i skógunum, og ber mjög á þeim,
sem nefndir eru gibbonar. Þeir eru rófulausir, afar
útlimalangir, margir dökkir eða svartir að lit, en
nieð Ijósan liærukraga kringum snjáldrið. Welles-
fjölskyldan tók í fóstur gibbonunga, og hann varð
heimagangur hjá henni, þegar hann óx upp. Litli
apakötturinn varð eftirlæti allra á heimilinu, enda
var liann bráðskemmtilegur, uppfullur af órum
og skringilátum. Hann var glettinn og erlinn, en
aldrei meinlega hrekkjóttur, liann beitti ertninni
aðeins til þess að fá fólkið til að leika sér.
Bimbó — en svo var apinn kallaður, var afar
afbrýðissamur við Kela, kött heimilisins. Hann var
vanur að velja sér bæli á veggsvölunum, þar sem
helzt var gustur og forsæla, og ef Bimbo sá liann
þar, kom hann eins og hvirfilbylur og stóðu á
honum hárin af æsingi. Keli skauzt þá bak við
rimlahurðina, skaut upp kryppu og skirpti, en
Bimbó hoppaði og dansaði fyrir utan.
Bimbó virlist vera meinilla við öll lcvikindi, sem
höfðu rófu eða skott. Ef til vill var það öfund, af
því að hann liafði ekki sjálfur þessa likamsprýði.
Meðan Bimbo var að vaxa upp, var fjölskyldan
einu sinni um sumartíma í kofa upp til fjalla. Þar
þótti ekki þorandi að láta liann ganga lausan,
þegar hann var úti. Löng og létt festi var læst í
dóttur sína, sem kæmi með hana og bræður hennar.
Gekk þá Sigurður fyrir kóng og spurði, hvort hann
vildi gera sér sömu kosti, og játti hann því. Fer þá
Sigurður lil hellisins, sækir kóngsbörnin og leiðir
þau fyrir föður þeirra. Urðu þau kóngur og drottn-
ing frá sér numin af gleði, eins og nærri má geta,
°g spyrja Sigurð, hvernig hann hafi náð þeim, en
hann segir allt af létta. Þegar frásögn lians var
fokið, sagði lcóngur, að nú væri liann orðinn meiri
niaður en svo, að við ætti að kalla hann Sigurð
lata, og skyldi hann liér eftir verða kallaður Sig-
urður prúði. Fékk Sigurður ríkið, þegar gamli
kóngurinn dó, en kóngssynirnir kvæntust þrem
lcóngsdætrum. Lifðu þau öll vel og lengi og áttu
börn og buru.
(Þjóðs. Ó. D.)
liring um hálsinn á lionum, en hinn endinn í háa
og gilda bambusstöng, sem rekin var niður og
rammbyggilega fest við húshliðina. Við topp stang-
arinnar var fest matarílátið, og Bimbó las sig
þangað upp, þegar liann langaði til að fá sér eitt-
livert góðgæti. Rétt hjá stönginni óx afarstórt tré.
Systkinin fundu dálítinn kassa og festu hann vel
og vandlega milli greina Iiátt uppi. Lokið var vatns-
lielt, en gátt var opin á annarri hliðinni. Það voru
dyrnar. Minna op var á öðrum gaflinum. Það var
gluggi. Þetta var íbúðarhús Bimbós. Þarna svaf
liann á nótturn, og þarna skauzt hann inn, þegar
rigningardemba kom. Þá lá hann við gluggasmug-
una til þess að sjá, hvenær stytti upp.
Fljótlega lærði Bimbó að varast að flækja fest-
ina. Hann gerði liana upp eins og reipi og hélt á
henni í annarri hendi og sleppti niður lykkjunum,
ef liann þurfti að lengja hana. Þegar hann var
orðinn vel stálpaður og elskur að heimilinu, var
reynt að lofa honum að ganga laus. Ekki datt
honum í hug að strjúka, heldur notaði hann þvert
á móti tækifærið til þess að gera sig heimakominn
inn um allt íbúðarhúsið og þótti þá heldur vilja
færa hlutina til eftir sínum eigin smekk. Samt
varð það úr, að hann fékk að vera laus við tjóðrið
einn dag i viku, svo að liann væri ekki alltaf fangi.
Þegar aftur var komið heim í skólasetrið eftir
119