Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 18

Jólablað Æskunnar 1955
— Sækir hann gullhestinn og sezt á bak.
stórskorinni. Þegar þau hittast, ávarpar hún hann
og segir:
— Sæll vertu, Sigurður lati. Illa gerðir þú, þegar
þú drapst bæði föður minn og móður, en nú skaltu
fá makleg málagjöld, og um leið ræðst hún á
Sigurð. Þótti Sigurði verst að fást við stelpuna,
því að hún var liðugri en karlinn og kerlingin.
Þó kom þar að lokum, að hann gat yfirunnið hana.
Leitaði liann síðan á henni og fann gulllykil, sem
hún bar um hálsinn í gullfesti. Tók hann lykilinn
og heldur síðan áfram göngu sinni. Gengur hann
lengi, lengi, þangað til hann kemur að helli einum
stórum. Fer hann inn í hellinn og sér þar á einum
stað í hellisveggnum koparhurð. Dettur honum þá
i hug koparlykillinn. Tekur hann lykilinn, stingur
honum í skrána og opnar hurðina. Þar sér hann
inni koparhest og koparreiðtygi. I>ykist hann vita,
að þetta muni hafa verið reiðhestur risans. Lokar
liann síðan hurðinni og heldur lengra inn eftir
hellinum, þangað til hann rekst á silfurhurð. Tekur
liann þá silfurlykilinn og stingur í skrána og opnar
118
síðan hurðina. Þar inni sér hann silfurhest með
silfurreiðtygjum. Þykist hann vita, að skessan muni
hafa átt þennan hest. Lokar hann hurðinni og
lieldur enn lengra inn eftir hellinum. Keinur hann
þá að gullhurð. Opnar hann hana með gulllvklin-
um. Þar inni stendur gullhestur með gullreiðtygj-
um. Þykist hann vita, að stelpan muni hafa átt
þennan hest. Lokar hann hurðinni og fer siðan til
svína sinna og heim í kóngsríki um kvöldið.
Kóngur átti dóttur, er Ingibjörg hét. Var hún í
afar háum og rammgerðum kastala. Þau kóngur
og drottning geymdu lykilinn að kastalanum, og
komst enginn inn í hann, nema þau og þeir, sem
þau leyfðu inngöngu. Upp úr kastalanum var hár
turn, og efst á honum var pallur. Þar uppi var
kóngsdóttirin alla daga, og hafði kóngur látið
það hoð út ganga, að sá, sem.gæti náð dóttur sinni
af pallinum, skyldi eignast hana fyrir konu. Ilöfðu
margir tignir menn spreytt sig á þraut þessari, en
engum tekizt að vinna til kvonfangsins. Datt þá
Sigurði í hug að vera mætti, að hann kæmist upp
á turninn á einhverjum hestinum úr hellinum.
Sækir hann koparhestinn og þeysir á honum að
kastalanum, en ekki komst hann lengra en upp á
kaslalann. Fer hann þá og sækir silfurhestinn. Á
honum kemst hann upp í miðjan turninn. Sneri
hann þá með hann heim í hellinn og sækir gull-
hestinn, leiðir hann út og sezt á halc. Þýtur liann
af stað sem fugl flygi, og á svinstundu er hann
kominn upp á pallinn til kóngsdóttur. Tekur hann
hana og setur fyrir framan sig á hestinn og þeysir
siðan heim í hellinn aftur.
Þegar kóngur sá, að dóttir hans var horfin af
pallinum, varð hann mjög aumur yfir þvi að vita
eigi, hver hefði tekið hana, og nú væri hann harn-
laus eftir. En það er frá Sigurði að segia, að þegar
hann er kominn i liellinn, se0Ír hann kóngsdóttur
unp alla sögu. Biður kóngsdóttir hann þá að lofa
sér að sjá alla hestana og giörir Sigurður það, En
þá brá svo við, að hestahamirnir detta af þeim, en
eftir standa þrir ungir og gervilegir menn, og eru
þar komnir hræður kóngsdóttur, þeir er horfið
höfðu. Risinn og skessan höfðu stolið þeim og flutt
þá heim i helli sinn og höfðu viliað láta þá eiga
dóttur sina, en þegar þeir vildu ekki þekkjast hoð
karls og kerlinnnr. þá höfðu þau la0t á þá. að þpir
skvldu verða að he«tnm o« aldrei úr heim álö«nm
komast, fyrr en systir þeirra sæi þá saman alla i
einu.
Sigurður skilur þau nú öll eftir i hellinum og
heldur heim i ríkið. Voru þá kóngur og drottning
orðin úrvinda af harmi, og hafði kóngur látið það
hoð út ganga, að hann skyldi gefa þeim manni