Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 33

Jólablað Æskunnar 1955
Þetta var venjulega jólagjöfin til Einars frænda.
Hann var nú svo sem ekki náskyldur þeim
hann Einar gamli, en eitthvað var hann þó í ætt
við móður þeirra, en það var víst nokkuð langt
fram. Hann var gamalmenni og einstæðingur, bjó
einn í kvistherbergi og matreiddi handa sér og sá
um sig sjálfur. Það voru eklci' margir, sem komu
til lians eða létu sér annt um hann. Það var áreiðan-
lega synd, að hann fengi ekki jólagjöfina sína.
Mamma mundi lika án efa spyrja eftir því, og
ekki var skemmtilegt að verða að segja henni, að
þau hefðu alveg gleymt Einari gamla frænda.
Eina ráðið væri að reyna að komast á lætur
eldsnemma í fyrramálið, ekki seinna en klukkan
fimm og skjótast niður i Strandgötu, þangað sem
Einar bjó. Hann ælti að geta náð í morgunlestina
samt sem áður.
Hann tók velcjaraklukkuna, flutti litla vísinn
á löluna fimm, sneri sér síðan til veggjar og sofn-
aði loks sætt og vært.
Einar frændi hafði beðið og vonað allt kvöldið.
En enginn kom. Hann sat á gamla stólnum sinum
við ofninn og íhugaði málið fram og aftur. Þau
höfðu auðvitað gleymt honum í ]>etta sinn. Þau,
sem alltaf liöfðu verið honum svo framúrskarandi
góð. Hann var orðinn vanur þessari heimsókn á
Þorláksmessukvöld og liafði lilakkað innilega lil
hennar. Peningana hafði hann svo notað til þess
að kaupa sér eitthvað gott til hátiðahrigða á að-
fangadagsmorgun.
Það er ekki gaman að verða gamall og gleymdur
öllum, liugsaði Einar. Maður er engum til gagns,
einungis öllum öðrum til óþæginda — jú, víst er
um það!
Ekki gat það svo sem lieitið undarlegt, þó að
þau yrðu þreytt á honum að lokum, víst elcki nema
von. En fram að þessu liöfðu þau ævinlega munað
eftir honurn — og liann hafði vonast eftir að Ted
kæmi eða móðir lians. Nú fann hann til sárra von-
hrigða.
En hvað var nú að tarna? Var hann farið að
dreynia? Hann sat á stólnum sínum og frammi
fyrir honum stóð Ted með fangið fullt af bögglum.
Þetta lilaut að vera draumur!
— Frændi, hrópaði Teódór. — Ertu lcominn á
fmtur svona snemma?
—~ Kominn á fætur! Ég, sem er ekki háttaður
enn þá. Ég sat og beið eftir því, að þú kæmir, eða
eitthvert ykkar — og svo liélt ég, að þið hefðuð
gleymt mér.
■— En það er lcominn morgunn, Einar frændi.
Það er aðfangadagsmorgunn. Þú lilýtur að hafa
sofnað í stólnum. Hurðin var ólæst, svo að ég geklc
inn, án þess að drepa á dyr.
— Ég er svo sem öldungis liissa. Já, ég lilýt að
liafa sofnað. Ég er orðinn gamall, það sér á. Og
þið gleymduð mér þá ekki heldur í þetta skipti.
Andlit gamla mannsins ljómaði af gleði.
— Ég skal segja þér, Einar frændi. Við áttum
svo geysilega annríkt í gær — þess vegna kem ég
svona snennna í dag.
— Ég svaf yfir mig, þó að ég léti klukkuna
vekja rúmlega fimm. Þegar ég loksins vaknaði,
var liún farin að ganga sjö. Ég skal segja þér, að
við Lilja ætluðum að fara alla leið upp í Guð-
brandsdal í dag — mamma er búin að vera þar
í margar vikur. En Lilja varð að fara ein með
morgunlestinni — og það munaði minnstu, að liún
yrði of sein að ná í hana. En þetta er allt í lagi,
mamma þarf ekki að óttast um okkur fyrst að
Lilja komst.
— Var það mín vegna, að þú hætlir við að fara
um leið og Lilja? spurði gamli maðurinn hrærður.
— Þú máttir til að fá jólagjöfina þína. Ég kemst
133