Æskan - 01.11.1955, Blaðsíða 27

JóIablaS Æskunnar 1955
Og loks fer skógarskuggunum að létta.
Þar skýzt úr grasi dvergur, ljótur kall!
Og lengst í fjarska opnast óraslétta,
og úti á henni miðri er dimmblátt fjall.
Þar Klettagreifinn sæti á svölum hefur
Jneð sítt og marglitt dvergajöfursskegg,
og eins og hlekkjahundur gjammar refur
við hallarinnar gljáa klettavegg.
Þá skellihlærð þú tannhvít undir trjánum
°g tekur stökk og endaveltir þér,
með báða lófa á bjúgum drengjahnjánum
bú berst í dansi á hvað sem fyrir er —
svo togar þú af afli í ermi mína,
°g ef ég svifaþungur spyrni við,
I*á kemur skuggi af þykkju á brána þína —
svo þrömmum við upp greifans hallarrið!
Svo heilsar þú með hæversklegri prýði:
»Sko, hérna er ég, og þetta er pabbi minn.
Hann segist vera sár úr lífsins stríði,
nú sýnirðu okkur jurtagarðinn þinn!
Eg ætla sjálf um ekki neitt að kvabba
nema aðeins nokkur ribs- og kirsiber,
'—1 en gef mér einhver grös, sem lækna pabba,
'— þau gróa víst í lundinum hjá þér!
Þá kinkar greifinn kolli, og tár hans skína.
Hann kveður töframann til hjálpar sér,
og gleraugu upp þeir sctja og ræða og rýna
og rita skrítinn seðil handa mér,
og læknisdvergur skarlatsskrýddur réttir
mér skrítna smáhönd — þína um leið tek ég,
og gegnum boga í klettagrind á ettir
í garðinn öll við höldurn sama veg.
Hér vagga í blænum bjartir pálmar krónum
og blómum fagurtignum veita skjól,
af rósum, liljum, ilmreyr, anemónum
ber angan milda um garðinn fylltan sól,
og kólibríin sindra í sveimi breiðum
um sumarloftið rautt með hægum þyt,
en grófar jurtir gróa á skuggaleiðum
með græðgisþef og undirheimalit.
Og blómi úr jurtaflækju, er þarna er fólgin,
hinn fróði læknir mér að höfði snýr.
Hún vefst um ennið, sýgur þyrst og sólgin
í sig þá kvöl, sem inni fyrir býr,
svo fer hún, sem í flogi, að stappa og trampa,
í fylgsnum moldar, kippir rót úr jörð —
hún engist öll sem djöflakló með krampa,
og kynngiplantan visnar niðr í svörð!
Nú hef ég fengið heilsu og fró í taugum
og hvelfi brjóstið, fylltur gleði og ró.
Og Erla mín, þú starir stórum augum
um stund í þessum undrapálmaskóg,--------
svo hverfum við úr garði hins tigna greifa,
— í geislum kveldsins logar sléttan breið —
í kveðjuskyni ég skáldahatti veifa —
um skóginn svo við dönsum heim á leið!
Og, Erla, er landið gyllta og græna er kannað
við greinum fyrst, að það, sem okkur dró
af stað, var svæfilsver og ekkert annað,
sem einhver töfrakvistur breytti í skóg.
Og raunaleg við rökkurbjarmann mjúka
við rjálum hljóð við okkar leyndardraum.
Nú mátt þú óhrædd yfir laufið strjúka,
nú er það bara garn í myndasaum.
127