Æskan - 01.01.1963, Blaðsíða 7

'TT’INU SINNI fann lítil, hvít Geit
vatnsból inrist í hjarta frumskóg-
arins í Indlandi, þar sem apar blaðra
í trjátoppum og slöngur lilykkjast í
gegnum hávaxið grasið og Veiðimað-
urinn læðist hljóðlega með net sitt og
boga. En Geitin litla þorði ekki að
beygja höfuðið niður að vatnsborð-
inu og drekka.
En það voru þrjú önnur dýr við
vatnsbólið: gljásvartur Hrafn, sem
sat á trjágrein, bjarteyg Rotta, sem
sat óhult' í holu sinni á bakkanum,
og Skjaldbaka, sem svamlaði um niðri
í vatninu.
Þau sáu öll, að litla Geitin þorði
ekki að fá sér að drekka, og þau vildu
gjarna hjálpa lrenni. Hrafninn, sem
sat svo hátt uppi, litaðist vandlega
um í allar áttir og kallaði svo til
Skjaldbökunnar: „Það er enginn ó-
vinur sjáanlegur. Segðu litlu Geitinni,
að henni sé óhætt að fá sér að drekka.“
Skjaldbakan stakk því höfðinu upp
úr vatninu og skýrði Geitinni frá því,
sem Hrafninn hafði sagt, og þá gat
litla Geitin svalað Jrorsta sínunr óhult.
Rottan bjarteyga skreið út úr holu
sinni og spurði Geitina, hvers vegna
hún væri svo hrædd við að fá sér að
drekka.
„Ég er nýsloppin frá Veiðimannin-
inum,“ svaraði hún, „og ég óttaðist,
að hann læddist aftan að mér með net
sitt meðan ég lyti niður að vatninu."
Þá sagði Skjaldbakan: „Þú sérð, að
Hrafninn, Rottan og ég erum góðir
vinir. Hvers vegna geristu ekki félagi
okkar? Það er betra en að lifa aleinn í
frunrskóginum.“
Geitin varð himinlifandi glöð og
varð góður vinur þeirra, og í nokkurn
tíma héldu vinirnir fjórir hópinn,
glaðir og ánægðir.
En dag nokkurn biðu Hrafninn,
Rottan og Skjaldbakan árangurslaust
við vatnsbólið eftir Geitinni.
„Ég óttast, að eitthvað lrafi konrið
fyrir vin okkar,“ sagði Hrafninn loks
dapur í bragði.
„Ef til vill heíur hún rekizt á Veiði-
manninn,“ sagði Rottan.
„Við verðunr að reyna að finna
hana,“ nrælti Skjaldbakan. Og Hrafn-
inn breiddi rir gljásvörtunr vængjun-
unr, flaug lrátt yfir trjátoppana og
leitaði hvarvetna að litlu Geitinni.
Loksins sá irann hvítan depil langt
fyrir neðan. Og Jregar hann settist á
jörðina, sá hann, að Geitin var föst
í neti Veiðimannsins.
„Hjálpaðu mér,“ veinaði Geitin.
Við vatnsbólið stóðu: Geit, Hrafn, Itotta og Skjaldbaka, sem svamlaði um niðri í vatninu.
Ævintýri frá
INDLANDI
„Veiðinraðurinn skildi nrig eftir í neti
sínu, meðan hann fór til að veiða
fleiri dýr. Þegar hann kenrur aftur,
drepur hann mig.“
Hrafninn varð nrjög hryggur, er
lrann sá vandræði Geitarinnar. „Ég
ætla að iljúga aftur til hinna og
spyrja þau ráða,“ sagði lrann.
Hann sneri aftur til vatnsbólsins og
sagði Rottunni og Skjaldbökunni frá
Jrví, senr konrið hafði fyrir Geitina.
„Vinur okkar, Rottan, gæti nagað
sundur möskva netsins," sagði Skjald-
bakan.
„Þetta var góð hugmynd," varð
Rottunni að orði. „Hrafninn getur
borið mig í klónum til Geitarinnar."
Og Hrafninn flaug á braut með
Rottuna hangandi í klónum. Geitin
litla varð alls hugar fegin, er hún sá
Jrau, og Rottan réðst þegar á netið
með sterkum og beittum tönnunr sín-
unr. Hún lrafði rétt lokið við að naga
í sundur síðasta nröskvann, þegar
Skjaldbakan kom skríðandi á vett-
vang.
Vinirnir Jrrír urðu óttaslegnir, er
Jreir sáu hana.