Æskan - 01.01.1963, Blaðsíða 15

ÆSKAN
DAVÍÐ
COPPERFIELD
Eftir CHARLES DICKENS -
Hið kynlegasta, sem ég heyrði um Creakle, var þó það,
að í skólanum væri einn drengur, sem hann þyrði ekki
að blaka við, og það væri Steerforth. Það sögðu allir
drengirnir, og Steerforth sagði sjálfur, að Creakle ætti
bara að reyna það, ef hann þyrði.
„Hvað mundurðu þá gera?“ spurði einn af drengjun-
um feimnislega.
„Þá mundi ég fleygja blekbrúsanum beint í hausinn
á honum,“ anzaði Steerforth rólega.
Hinir tlrengirnir höfðu verið að smátínast í rúmið, og
loks fórum við Steeríorth líka að hátta.
„Góða nótt, Copperfield minn,“ sagði þessi nýi vinur
minn, „ég skal vera þér hliðhollur."
„Þakka þér kærlega fyrir. Það er reglulega vel gert af
þér,“ anzaði ég þakklátur.
Og síðan lögðumst við til svefns, en ég lá lengi vak-
andi og hugsaði um Steerforth, og einu sinni reis ég upp
til að líta á hann. Mér er enn sem ég sjái hann, þar sem
hann lá í tunglsljósinu, og hið fagra höfuð hans hvíldi
á öðrum handleggnum. í mínum augum var hann afar
mikill maður, og ég bæði elskaði hann og leit upp til
hans.
SJÖUNDI KAFLI.
Skúlinn tekur til starfa.
Daginn eftir, þegar við vorum allir komnir inn í skóla-
stofuna að loknum morgunverði, komu þeir dyravörð-
urinn og Creakle inn til okkar. Það varð samstundis
dauðaþögn, og drengirnir stóðu eins og myndastyttur
hver á sínum stað.
„Jæja, piltar,“- kallaði dyravörðurinn og lamdi með
stafnum sínum í borðið, „nú byrjar skólinn, og látið
þið nú sjá, að þið lærið lexíurnar ykkar samvizkusam-
lega. Annars getið þið reitt ykkur á, að gamanið mun
grána. Og ekki skal ég draga af mér!“
Að svo mæltu haltraði hann út úr skólastofunni, og
Creakle tók að kanna liðið.
Hann kom fyrst til mín.
„Nú, þarna ert þú. Það er bezt ég spjalli dálítið við
þig!“
Hann brá spanskreyrnum og staðnæmdist við lilið mér.
„Svo þú ætlar að bíta ... eða hvað? En þó þú sért ef
til vill vel tenntur, þá er ég þó enn þá betur tennturl
Hvað segirðu um þessa hérna? Er þetta ekki beitt tönn?
... Og þessi hérna? . . . Er hún ekki mögnuð? ... Og
þessi hérna? ... Og þessi hérna?“
Og í hvert skipti sló hann mig bylmingshögg með
spanskreyrnum. Ég engdist sundur og sarnan og hágrét,
en ég verð að kannast við, að það voru fleiri en ég, sem
fengu álíka útreið. Að minnsta kosti helmingur af drengj-
ununr var lúbarinn þennan morgun.
Það var hið mesta yndi Creakles að lemja okkur; hann
naut þess mjög að horfa á þjáningar okkar.
Mér svellur enn þá blóð í æðum við að lrugsa um
þennan bannsettan þorpara.
nialtbrauf5, Lornbrauð og rúsínubrauð,
bollur og vinarbrauð og Gunnsusnúða,
rjómatertur og rúllutertur, tvíbökur og
hagldabrauð, það verður of margt upp
að telja.
Kaupmaður: Ég hef allt, sem nöfnum tjáir
að nefna, og alltaf er nógu úr að velja,
sykurinn, kaffið, súkkulað, silki og perl-
ur, já nóg um ]>að.
Epli, vínber og appelsinur, einnig hrís-
grjón og rúsínur, brúður og ótal barna-
gull, en betra finnst mér að pyngjan sé
full.
Horgarstj.: Já, margs þarf búið við og bær-
inn okkar. Við ]>urfum að liafa skósmið
og skraddara, prentara og prentsmiðju,
blaðamenn og bóksala, lyfsala, lækna og
iögregluþjóna, sjúkrahús og sitthvað
fieira, síma og útvarp og ennþá meira.
Áheyrendur: Nú, líklega vantar okkur lika
kirkju, prest og kennara.
Kennarinn: Eg kenni litlu börnunum að
lesa og skrifa og líka að reikna og teikna
og liegða sér og lifa. Ég keuni þeim um
dýrin, um fjarlæg lönd og lýði, leikfimi,
söngmennt, hannyrðir og smíði.
Lögregluþjónn:
Eg er lagavörður
i litla bænum nýja
og lít eftir öliu
stóru og smáu.
Að allt sé i reglu,
það er mín krafa,
því allir vilja ró
og friðsæld liafa.
Horgarstj.: Þetta er ]>ó allt saman orð að
sönnu, og ykkur ég þakka, góðurn mönn-
um.
Skáldið: Ég er skáidið,
sem skemmtir ykkur,
skritinn t'ugl
og ýmsum kær,
að mér margur
maður hlær.
Ég í skyndi i>jó til brag,
börnin syngja hann í dag.
BÆRINN OKKAR.
Já, hér vil ég lifa og hyggja mitt bú,
og bæinn minn elska af dyggð og af trú.
Ef höldum við saman og hjálpumst vel að
mun hamingjan æ fylgja þessum stað.
Húrra, fyrir okkar hlessaða bæ,
hann l>lómgist og vaxi sí og æ.
13