Æskan - 01.01.1963, Blaðsíða 21

ÆSKAN
Gleðilegt ár!
QQOGGQGGGQGGQGQG
Kæru lesendur.
Þá höfum við kvatt
gamla árið og göngum
móti því nýja. Nýja árið
er .enn sem óslcrifuð bók.
Við vitum elcki hvað muni
standa á næstu blaðsíð-
um. Reynið öll að lifa
þannig að þið þurfið ekki
að skammast ykkar fyrir
það sem verður skrifað í
hina óskrifuðu bók ársins.
Gleðilegt ár!
QQQQQQQQQQQQQQQQ
HEILABROT
Það lá gamalt gufuskip í
höfninni. Frá borðstokknum lá
kaðalstigi niður að sjávarflet-
mum. Það voru 28 ]>rep í þess-
um stiga á flóði og voru 25 cm
milli þrepanna. Þennan dag
liækkaði sjórinn á flóði um 4
m. Hve mörg þrep urðu þá á
milii borðstokksins og sjávar-
flatarins?
Þann 15. maí árið 1930 var ung stúlka að nafní Ellen Churcft að fá sér kaffisopa á
flugvellinum i Oakland, Kaliforniu, þegar hún heyrð á tal tveggja manna, sem sátu við
borð fyrir aftan hana.
„Já, nú ganga þeir alveg fram af mér!“ sagði annar geðvonskulega. „Stelpukrakkar í
flugvélum!“
„Eins og við höfum eltki nóg á olckar könnu,“ samsinnti hinn. „Hvað skyldum við eiga
að gera, þegar þær verða hræddar?"
Elleu fann hvernig blóðið hljóp fram í kinnarnar á henni. Það var auðheyrt, að þetta
voru flugmenn. Hún stóð upp í flýti og skundaði út. En tíu minútum seinna, þegar hún
kom út að flugvélinni, þekkti annar flugmannana hana aftur.
„Svo þú ert þessi siúlka, sem á að hjálpa okkur að fljúga,“ sagði bann illkvittnislega.
„Þú minnir mann nú meira á kennara, til dæmis, eða hjúkrunarkonu.“
„Satt að segja,“ sagði Ellen stillilega, „þá hef ég lært hjúkrun."
„Jæja, þú um það. Mér er sama, livað þú hefur lært. En hlustaðu nú á mig andartak.
Láttu okkur í friði í stjórnklefanum. Ef j>ú þarft endilega að ónáða einhvern, þá geturðu
látið það bitna á farþegunum.“
Ellen kinkaði rólega kolli. Hana liafði alltaf langað til að fljúga. Og úr því United
Air Lines hafði loks fengizt til að ráða liana, þá gat liún ekki vérið að láta það á sig fá
þótt þessi flugmaður hefði horn í síðu hennar. Hún leysti skyldustörf sin af hendi af
vandvirkni og natni, útbýtti dagblöðum, gekk um beina og leysti úr spurningum far-
þeganna. Nokkrir dagar liðu. Þá gei-ðist sá atburður, scm gerbreytti á einni svipstundu
lífi hennar sem flugfreyju.
Flugvélin var á leiðinni frá Cheyenne lil Salt Lake City, þegar einn af farþegunum veiktist
skyndilega. Ellen stumraði stundarkorn yfir honum, gekk síðan ákveðnum skrefum fram
í stjórnklefann.
„Einn farþeganna er liættulega veikur," sagði bún. „Við verðum að lenda i Rock
Springs “
„í áætluninni stendur, að við eigum að fljúga til Salt Lake City,“ sagði fluginaðurinn
stuttlega. „Ég vil þess vegna ráðleggja þér að liafa hemil á þér og vera ekki að ímynda
þér, að neinn voði sé á ferðum, þó einn farþegi verði svolítið loftveikur."
„Þetta er engin loftveiki,“ sagði Ellen. „Maðurinn er með bolnlangabólgu.“
„Okkur var sagt að skila þessum farþega af okkur i Salt Lake City! Ég hef ekki liugsað
mér að láta liræðslugjarna stelpu segja mér fyrir verkum!“
„Ég hef lært hjúkrun,“ sagði Ellen ákveðin. „Ég lit svo á, að maðurinn sé hættulega
veikur. Þér kunnið að hafa líf hans á samvizkunni, ef þér lendið ekki hið fyrsta i Rock
Springs og sjáið svo um, að læknir verði viðbúinn á flugvellinum!“
Flugmaðurinn, sem nú var orðinn áhyggjufullur, lét undan. Og læknirinn bjargaði lífi
farþegans með því að leggja hann tafarlaust á skorðborðið. Eftir þetta lét flugmaðurinn
Ellen i friði. Hann bað hana meir að segja afsökunar á framkomu sinni.
„Það var mikið lán, að þú skyldir vera með okkur,“ sagði hann. „í framtiðinni hreyfi
ég mig ekki, án þess að hafa flugfreyju um borð.“
Til þess kom aldrei. Upp frá þessum degi hafa flugfreyjur þótt eins nauðsynlegar i
farþegaflugvélum eins og vængirnir og hreyflarnir.
19