Æskan - 01.01.1963, Blaðsíða 8

Hrafninn flaug með Rottuna hangandi
í klónum.
„Ó, ól“ stundi Geitin. „Brátt kem-
ur Veiðimaðurinn aftur, og hvernig
kemstu þá undan honum? Hrafninn
getur flogið ujap í trén; Rottan getur
skriðið niður í holu; ég get hlaupið
hratt í burtu, en þú getur aðeins
skriðið og það hægt. Þú getur ekki
sloppið.“
í sama bili heyrði hin næma Rotta
íótatak Veiðimannsins, sem var að
koma gegnum frumskóginn. Þau
flýttu sér öll strax í burtu eins hratt
og þau gátu.
Hrafninn ílaug upp í hátt tré, Rott-
an skreið niður í holu og Geitin þaut
svo hratt í burtu, að að andartaki
liðnu var hún horfin. En vesalings
Skjaldbakan gat aðeins skriðið hægt,
mjög hægt í áttina til grastóar.
Veiðimaðurinn varð mjög reiður,
er hann sá, að netið var sundurtætt
og Geitin lrorfin. Hann leit í kring-
um sig og kom brátt auga á Skjald-
bökuna, sem mjakaðist svo hægt til
grastóarinnar.
„Ha! Feit skjaldbaka er betri en
ekkert,“ hrópaði hann. Hann þreif
upp Skjaldbökuna, stakk henni ofan
í poka og stikaði í burtu.
Rottan gæðist út úr holu sinni, sá
ltvað varð um Skjaldbökuna og sagði
Hrafninum og Geitinni frá því.
„Nú verðum við að bjarga Skjald-
bökunni," mælti Hrafninn. „Hvernig
förum við að því?“
„Það er bezt, að ég hlaupi fram
fyrir Veiðimanninn," stakk Geitin
upp á. „Þá sleppir hann pokanum, til
þess að hann eigi auðveldara með að
elta mig, og þá getur Rottan frelsað
vin okkar, Skjaldbökuna.“
Hrafninn og Rottan samþykktu
þessa ráðagerð, og Geitin lagði af stað.
Brátt kom Veiðimaðurinn auga á
hana milli trjánna. Hann lagði frá
sér pokann og lientist af stað á eftir
henni. Rottan hljóp í snatri að pokan-
um og nagaði í sundur snærið, sem
bundið var íyrir hann. Skjaldbakan
skreið út full þakklætis og faldi sig í
gróðrinum í kring.
Á meðan lét Geitin Veiðimanninn
elta sig krókavegu í gegnum skóginn
og að lokum missti hann alveg sjónar
á henni.
Honum fannst hann þá hafa nóg
Rottan nagar netið í sundur.
Veiðimaðurinn var mjög reiður, er hann sá,
að pokinn var opinn og Skjaldbakan horfin.
að gert þennan daginn og sneri við
til pokans, sem hann liafði skilið eftir.
„Þar á ég þó að minnsta kosti feita
og góða skjaldböku," hugsaði hann
með sér. „Hún verður góð í kvöld-
matinnl"
En þegar hann fann tóman pokann,
ætlaði hann varla að trúa sínum eigin
augum. „Það hljóta að vera galdrar
að verki í þessum skógi,“ sagði hann
upphátt. „Fyrst sleppur íótfráa geitin
frá mér og síðan hin hægfara skjald-
baka!“
Hann varð allt í einu yfir sig hrædd-
ur og hljóp burtu úr skóginum eins
hratt og hann gat, þótt veiði hans
væri engin eftir allan daginn.
En Hrafninn, Rottan, Skjaldbak-
an og Geitin hétu því að hjálpa alltaf
hverju öðru, þegar á lægi. Og þannig
lifðu þau í frumskóginum, örugg og
hamingjusöm, árum saman.
★