Æskan - 01.01.1963, Blaðsíða 10

Ár í heimavistarskóla.
Páll og Nancy hafa róið ut í
vitann til þess að leita Robins
Wood, sem týndur er.
Páll batt bátinn vandlega meðan
Nancy heilsaði Barney — en það hét
vitavörðurinn — og svo gaut hún aug-
unum forvitnislega til aðstoðarmanns
hans, mannsins, sem hún vonaði fast-
lega að væri hinn horfni Robin Wood.
„Þetta er aðstoðarmaður minn, hr.
Storm,“ sagði vitavörðurinn, og aftur
athugaði Nancy unga manninn gaum-
gæfilega. Hann var mjög alvörugef-
inn og þreytulegur að sjá, en þegar
hann brosti, varð hún aftur viss um,
að þetta væri maðurinn, sem hún
hafði séð mynd af í stofunni hjá frú
Wood.
ER ÞETTA ROBIN?
Vitinn var traustlega byggður á
klettunum, en það fór um börnin við
tilhugsunina um það, að freyðandi,
svartgrænar öldurnar gátu risið hátt
upp yfir hamrana.
Þau skoðuðu allt, sem skoðandi var,
og þegar þau stóðu uppi í ljósklefan-
um, sagði Nancy loksins:
,,Má ég spyrja um dálítið, vita-
vörður? Hvað heitir Storm að for-
nafni?“
Hann leit dálítið undrandi á hana
en svaraði síðan:
„Tja . . . það get ég eiginlega ekki
sagt þér... sannleikurinn er sá, að
hann hefur alveg gleymt nafni sínu!“
„En hann heitir Storm? Veit fjöl-
skylda hans ekki...?“
„Þetta er löng saga, og nú skal ég
segja ykkur hana,“ sagði Barney vin-
gjarnlega.
„Nú eru umliðin rúm fimm ár. Það
var um jafndægur á vori, einmitt þeg-
ar verstu veðrin geisa, að skip strand-
aði hérna í grenndinni. Áhöfnin
drukknaði — aðeins einum marini
varð bjargað. Það var Storm, sem þið
hafið séð.“
„Settist hann þá strax hér að,“
spurði Páll.
„Já. Það vildi svo til, að hann fékk
mikið höfuðhögg og þjáðist svo mikið
þessa nótt, að hann missti minnið,
hann hafði gleymt öllu — bæði hver
hann var og hvaðan hann kom. Það
var skrifað um jietta í blöðin, en eng-
inn gaf sig fram með upplýsingar um
hann. Og þar sem mér leizt prýðilega
á manninn, réði ég hann sem aðstoð-
armann minn, af því að maðurinn,
sem áður var hjá mér, hafði veikzt og
varð að hætta.“
„Ég held . . . ég held, að hann hljóti
að vera Robin!“ hrópaði Nancy og
augu hennar geisluðu.
„Hvað áttu við?“ spurði vitavörður-
inn. Og nú sögðu börnin honum upp
alla söguna.
„En ef hann er í rauninni sá, sem
þið haldið, hvers vegna ætli foreldrar
hans hafi þá ekki gefið sig fram? Það
var skrifað mikið um þetta í blöðin
á sínum tíma,“ sagði vitavörðurinn.
Þessu gátu börnin ekki svarað, en
það var þó undarlegt.. .
Þegar þau voru komin niður aftur,
kallaði Nancy allt í einu:
„Robin! Ó, Robin!"
Storm hrökk við. Hann hafði ein-
mitt verið að leggja á borðið, því að
þau ætluðu að borða úti í vitanum.
Hann leit ráðvilltur í kringum sig
og strauk hendinni yfir ennið. Svo
sagði hann:
„Hvað sagðirðu? Hvers vegna kall-
aðirðu á — á Robin?“
„Ó, ég hélt, að litli fuglinn þarna
væri rauðbrystingur," sagði Nancy og
benti á svölu. Hún vissi, að í Englandi
er rauðbrystingurinn kallaður robin,
svo að skýring hennar var ekki ó-
sennileg, en hún hafði haft vakandi
auga með Storm og tekið eftir fátinu,
sem kom á hann er hún kallaði.
„Ég Iiélt, að þú værir að kalla á
einhvern — það er undarlegt — ég
hélt fyrst, að þú værir að kalla á mig,“
sagði hann og horfði enn ráðvilltur á
liana.
„Þekkirðu fjölskyldu, sem heitir
Wood?“ spurði nú Páll, sem vildi
koma systur sinni til aðstoðar. „f
henni er ungur maður, sem heitir
Robin Wood.“
Þegar Fíi sá l>að, sagði Iiann:
„Bíðið dálítið. Ég skal reyna að gera þetta á 15 niínútum!“
Og það gerði liann. Hann negldi og limdi og saumaði, Iiann skar og klippti, og
þegar liann var búinn, burstaði hann skóna, svo að þeir urðu gljáandi svartir.
„Jæja,“ sagði hann. „Nú eru þeir eins og nýir!“ Og síðan rétti hann ánægðuin
viðskiptavinunum skóna.
„En Fíi froskur," sagði Maja, þegar þau voru að fara aftur, „hvers vegna vildirðu
fyrst láta okkur bíða svona Iengi?“
„Það var aðeins ein ástæða til þess,“ sagði Fii froskur. „Það er svo leiðinlegt að
sitja hér aleinn og bíða eftir ]>ví að fólk ltomi inn með skóna sína. Það væri miklu
skemmtilegra ef einhverjir vina minna sætu hér lika og biðu með mér.“
Kláusi og Maju þótti þetta dálítið leiðinlegt vegna Fía frosks. En um leið og þau
fóru, mættu þau tveimur köngulóm og einni bjöllu með sína 20 skó, ]>vi að þessi
þrjú dýr höfðu 20 fætur til samans.
„Setjizt niður," heyrðu þau að Fii froskur sagði við viðskiptavinina nýju. Hann
virtist hinn kátasti. „Það tekur liklega um það bil eitt ár að gera við þá.“
:><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
Raggeit í 10 mín-
útur,
í siðustu lieimsstyrjöld tók
írskur hermaður til fótanna og
flýði, þegar til átaka kom. Fyr-
ir það fékk hann ámæli hjá fé-
lögum sínum. En hann varð
ekki orðlaus og sagði, að ]>að
væri ]>ó hetra að vera raggeit
í 10 mínútur en steindauður
alla ævi.