Æskan - 01.01.1963, Blaðsíða 20

Finström-kirkjan, sem er frá miðöldum.
Finnlands, þar sem hún þekkist ekki.
Álandseyjar hafa sína eigin lögreglu
og sínar eigin númeraplötur á bif-
reiðum.
Það er líka athyglisvert, að Finnar
og aðrir „útlendingar" verða að hafa
dvalizt að minnsta kosti 5 ár á eyjun-
um áður en þeir verða fullgildir þegn-
ar og mega eignast fasteignir.
Álasund er paradís ferðamannsins.
Það er fyrst og fremst skerjagarðin-
um að þakka, því hann eykur bað-
strandalífið svo mjög. Síðan má þakka
það hinu stöðuga og sólríka sumar-
veðri. Loitslagið er dásamlegt, og það
getur orðið mjög heitt á sumrin.
Ekki eru mörg hótel á eyjunni en
aragrúi „pensionata" og einkaher-
bergja, sem leigð eru út. Skipaferðir
til móðurlandsins og til Svíþjóðar eru
ótölulegar. Fjölmörg útgerðarfélög
halda uppi reglubundnum ferðum
á milli og meðal annars er skíða-
ferja í förum milli Stokkhólms og
vesturhafnar Maríuhafnar (skíðaferja
er þannig byggð, að niður úr henni
ganga eins konar skíði, svo að sjálfur
skipsskrokkurinn lyftist upp fyrir
sjávarflötinn, þegar skipið er komið
á ferð, þannig að mótstaðan verður
sáralítil). „Sírena“ siglir með 70 km
hraða á klst. til Stokkhólms og er að-
eins tvo og hálfan tíma á leiðinni
„Skandia" hin nýja ferja Siljaútgerð-
arfélagsins siglir leiðina frá Norr-
tálje í Svíþjóð og um Maríuhöfn til
Ábo. í þessari ferju er meðal annars
finnsk baðstofa (sauna), kvikmynda-
hús, verzlanir og margt fleira. Finnska
flugfélagið flýgur oft á dag til og frá
Maríuhöfn.
Maríuhöfn er vel skipulagður bær.
Göturnar eru lieppilega lagðar — þær
eru breiðar og liggja allar frá norðri
til suðurs eða austri til vesturs. Þar
eru aðeins örfáar „ská“götur. Númer-
un húsanna er alltaf frá norðri til
suðurs eða austri til vesturs. Bænum
er skipt í tvo hluta, Austurhöfn og
Vesturhöfn. Austurhöfn er miðstöð
bæjarlífsins með ráðhúsinu, Societets-
húsinu, aðalgötunni og verzlununum.
Vesturhöfn er í rauninni komu- og
brottfararhöfn ferðamanna. Á mörk-
um bæjarhlutanna liggur mikið breið-
stræti, Esplanadgatan, og við hana
miðja er gömul stafkirkja.
Álasund er hreinasta paradís fyrir
ferðamenn. Þar eru forkunnarvel
ræktaðir garðar, rómantískar göngu-
leiðir, „Litli Hólmur", sem er bað-
staður með fjölskrúðugu dýralífi, m.
a. páfagaukum, sem fljúga frjálsir um
á meðal gestanna, mikil tækifæri gef-
ast til að fara í stuttar ferðir, og þar
getur maður, ef hugur stendur til þess,
látið setja sig af á einmitt því skeri
eða óbyggðri ey, sem maður kann að
hafa valið sér.
í Vesturhöfn Maríuhafnar er skóla-
skipið „Pommern", sem Álendingar
eru svo stoltir af, en nú liggur það
við festar framan við siglingasafnið
og er hluti þess. Seglskipið liggur
þarna svo fallegt og stílhreint eins og
tákn bæjarins og minnir Álendinga
og ferðamenn á forn siglingaafrek.
Nú eru aðeins minjarnar um þá
glæstu tíma eftir, og segja má að íbú-
arnir lifi að mestu af ferðamönnum
— sérstaklega sænskum gestum, sem ár
eftir ár flykkjast til eyjanna í æ rík-
ara mæli.
Verðskulduð laun
„Heppnin hefur vissulega ver-
ið mér hliðholl pessa þrjá mán-
uði, siðan ég opnaði veitinga-
hús mitt,“ sagði veitingamað-
ur nokkur við vin sinn, þegar
þeir mættust, kvöid nokkurt.
„Eg hef grætt hér um bil sex
þúsund ltrónur."
Maður nokkur sem stóð rétt
iijú heyrði þessi orð og liann
gekk til vinanna og spurði:
„Má ég segja nokkur orð?“
„Gjörðu svo ve],“ sagði veit-
ingamaðurinn dálítið hissa.
„Þér hafið áreiðanlega gjört
mikið meira en það, að græða
sex þúsund krónur á þessum
mánuðum," sagði maðurinn og
sneri sér að veitingamanninum.
„í fyrsta lagi hafið þér gjört
tvo syni mína að drykkjumöim-
um, og eyðilagt líf annars
þéirra. Þér fylltuð hann í veit-
ingaliúsi yðar, og svo lenti hann
í slagsmálum og varð örkumla
maður af þeim sökum.
Og móðir sona minna er nið-
urbrotin kona vegna veitinga
yðar.
Þér hafið komið miklu meiru
af sams konar hlutum í verk á
þessum þrem inánuðum.
En setjið þetta á yður. Þér
munuð fá þau laun sem þér
hafið verðskuldað — einlivern-
tima.“
Veitingamaðurinn varð þög-
ull.
Herópið.
☆
Aðeins einn.
Hinn kunni franski speking-
ur Voltaire þáði heimboð frá
Friðriki mikla Prússakeisara.
Einu sinni ætluðu þeir að
láta róa sér á smábáti yfir ána
Havel. En þegar þeir voru
komnir í bátinn urðu þeir þess
varir, að báturinn lak. Voltaire
flýtti sér undir eins upp úr
bátnum.
En keisarinn sat kyrr og
brosti liáðslega, og sagði við
gest sinn: „Herra minn, eruð
þér svona hræddir um líf yð-
ar?“
„Já“, svaraði iiimi franski
spekingur. „Þvi að þótt til séu
margir keisarar í lieiminum, þá
er þó ekki til nema aðeins einn
Voltaire".
18