Æskan - 01.04.1965, Blaðsíða 10

lesið ])að mjög hreykinn fyrir fjölda fólks
og kom svo til liennar. Við að heyra ])etla
nafn varð ég ákafiega hryggur. Ég fann,
að hún hafði verið að gera gys að mér og
skáldverki minu, sem allir höfðu hrósað.
Ég sagði móður minni ]>etta af miklum
trega. „Þetta segir hún hara af ])vi, að
sonur hennar hefur ekki ort ]>að,“ sagði
hún, og l)essi orð voru mér næg liuggun.
Ég hvrjaði samstundis á nýju leikriti. Það
átti að verða skáldverk.
★
Vinna í verksmiðju.
Sonur nágrannakonunnar var i klœða-
verksmiðju og vann sér með ]>ví inn
nokkra skiidinga i viku hverri, en ég gerði
aftur á möti ekkert annað en slæpast, og
móðir mín ákvað að ég skyldi líka vinna
í verksmiðjunni. „Það er ekki peninganna
vegna,“ sagði hún, „Iieldur tii ])ess að ég
viti hvar ]>ú ert.“ Amma gamla fylgdi mér
á vinnustaðinn og var innilega lirygg.
Hún sagðist ekki hafa hugsað að hún ætti
eftir að lifa ]>að, að ég færi í vinnu með
öllum jiessum litilmótlegu strákum. Marg-
ir þýzkir sveinar unnu þarna. Þeir sungu
og voru kátir, og margt grátt gaman
þeirra vakti mikinn fögnuð, en ég lilust-
aði á ]>að og lærði af því. Ég hafði þá
einkennilega skæra og fagra sópranrödd,
sem ég hafði þar til ég var orðinn 15 ára.
Eg vissi að fólki þótti gaman að heyra
mig syngja, og þegar ég var spurður að ]>ví
í verksmiðjunni, hvort ég kynni nokkrar
vísur, þá fór ég strax að syngja og
skemmti það mönnum mæta vel, svo vel
að aðrir drengir voru látnir vinna mitt
verk. Þegar ég var búinn að syngja, sagði
ég að ég gæti líka leikið, ég mundi heila
þætti úr leikritum Holhergs og Shake-
speares og sagði fram. Sveinar og stúlkur
kinkuðu kollinum til mín, lilógu og klöpp-
uðu mér lof i lófa. Vegna þessa l'undust
mér fyrstu dagarnir á vinnustað mjög
skemmtilegir, en einu sinni þegar ég var að
syngja og farið var að tala um hvað rödd
min væri cinkcnnilega Jiá og skær, ]>á
sagði'einn af sveinunum: „Þetta er áreið-
anlega ekki strákur, heldur bara stelpa“.
Hann tók í mig og ég hljóðaði og veinaði
og bar mig oumlega, en iiinuin sveinun-
um fannst þetta klúra gaman hin l>ezta
skemmtun. Þeir héldu mér föstuin og ég
æpti eins og feimin telpa og þaut út er
ég losnaði og heint heim til mömmu. Ég
lofaði sjálfum, mér því að stíga aldrei
framar fæti í verksmiðjuna.
s
★
Að verða klæðskeri.
Móðir mín giftist aftur ungum skósmið.
Stjúpfaðir minn var ungur, kyrrlátur mað-
ui, móeygður, og alltaf í góðu skapi. Hann
kvaðst ekkert skipta sér af uppeldi inínu,
og lét mig ráða mér sjálfum. Ég hélt þvi
áfram að dunda við brúðuleikhúsið mitt
og varð mér einhvers staðar úti um tals-
vert af mislitum tuskum, svo ég gat saum-
að brúðunum skrautlega búninga. Mamma
liélt þvi fram, að þetta væri góð æfing
fyrir mig, ef ég yrði klæðskeri, því lienni
fannst ég ætti að læra ]>á iðn, ég liefði svo
góða liæfilcika til ]>ess, sagði liún, en ég
sagðist aftur á móti vilja verða leikarn
en móðir mín var algjörlega andvig ]>vl’
því hún þekkti ekki aðra leikara en ti'úða
og umferðarleikara og hafði allt mögU'
lcgt út á ])á að setja.
„Þá verðurðu barinn", sagði liún, „og l)il
verðurðu sveltur, svo l>ú verðir nógu létt'
ur á ]>ér, og þér verður gefin olía, svo ])U
verðir nógu liðugur í skrokknum. Nul>
skraddari verðurðu að vera. Sjáðu baf®
hve golt hann Stegmann skraddari heful
það 1“ Það var kunnasti klæðskeri bæjul“
ins. — „Hann býr við sjálfa Krossgötuní*
og lijá honum eru stórar rúður í gluggu111,
en sveinar hans sitja og sauma uppi 11
borðunum. Já, bara að ]>ú gætir konii^
svo vel áfram."
Eina huggun min í öllu ]>essu klæðskei'U'
tali var sú, að þá gæti ég fengið tusku1
og afganga, lil þess að sauma úr á brúð'
urnar mínar.
★
Hitti Kristján prins.
Lestrarlöngun mín, hinir mörgu leik'
ritakaflar, sem ég kunni utanbókar, og h111
háa, skæra rödd mín vakti allt á mér ut'
hygli hjá ýmsum heldri fjölskylduin 1
Odense og var mér iðulcga boðið til þein'U'
Allur hinn einkennilegi persónuleiki iniu11
vakti áhuga og athygli, og meðal alh'11
þeirrá, sem ég heimsótti, var Höegh Gulú'
berg ofursti sá, sem sýndi mér mcsta11
velvilja. Já, liann talaði meira að segja U111
mig við Kristján prins, síðar Kristján átt'
unda, sein l)á hjó í Odense-höll og svo f0’
Guldbcrg með mig ]>angað til konungs'
sonarins einn daginn.
„Ef prinsinn spyr yður, til Iivers y®°1
iangi mest,“ sagði hann, „þá skuluð ]>el
segja, að yður langi ekki eins mikið t*
neins eins og að komast í menntaskóla'
Og þetta sagði ég undir eins við prinsin11’
þegar hann spurði. En hann sagði, að vissu
lega væri það ágætt að kunna að syngja
vera skáldhncigður, en það væri þó ekk1
fyrir öllu, og ég yrði að inuna, að mennta
brautin væri löng og erfið, og námið k°s*
aði mikið fé, en liann skyldi styrkja nút’
ef ég lærði einhverja gagnlega iðn, svo st'111
eins og rennismiði. Mig langaði nú ulls
ekki til þess, og var þess vegna dálu1
hnugginn, þegar ég fór, en síðar, ei' Cn
þroskaðist, og timiiin leiddi bctur i ÉÍoS
hvað í mér hjó, þá var liann síðar 11111
hyggjusamur og góður mér alla sina a’
Hér er skáldið
í skrifstofu sinni.