Æskan - 01.04.1965, Blaðsíða 11

Vlnur,“ sagði herra Micawber. „Ég held, að svona
PP geti komið fyrir á beztu heimilum, ... en ef ég
Pfún varð himinlifandi, þegar hún sá, hvernig ég hafði
u< mig undir móttöku þeirra, og hélt sig lengi inni
SV£fnherberginu. Þegar hún kom út þaðan, var hún
°rðln býsna snyrtileg.
^ ið settumst að borðum, og það var komið inn með
‘Uiibasteikina. En það var nú sjón að sjá. Utan á kjöt-
Var þykkt brunalag, en innan undir því var það
. ^blóðhrátt. Svipuðu máli var að gegna um hinn
lettinn; liann var skaðbrenndur og hálfgert óæti.
* að var hvorki meira né minna en að veizlan fór alveg
ú t ^
UlI< þúfur, og ég hefði verið stórlega hrelldur, ef
fti' ntinir hefðu ekki verið í jafngóðu skapi og raun
Dar vitni.
^Blessaðir, verið þér ekki að setja þetta fyrir yður,
óhö
þám §estur yðar mætti leyfa mér að ráða yður heilt,
^ vddi ég mega segja, að úr þessu lambaketi mætti
sk l] ^ a^bragðsgóða rifjasteik! ... Ef þér hafið rist, þá
^um við kippa þessu í lag á svipstundu."
Uin ^ Vai ^ndum seinni að ná í ristina, og síðan skipt-
s , Vl® nieð okkur störfum. Traddles brytjaði ketið í
s lta’ eg stráði krydcli á bitana, og herra Micawber
jyj. snóggklæddur við eldstóna og steikti þá, meðan frú
nawber bjó til ídýfuna í skaftpotti.
að • Vorum öll í bezta skapi, og okkur kom saman um,
Vlð hefðum aldrei bragðað betri rifjasteik. Við sátum
aQ SnæðÍngi með uppbrettar ermar, og meðan við vorum
eta íyrstu bitana, stiknuðu þeir, sem eftir voru, á
]e • 0l' ^að var varla hægt að hugsa sér öllu skemmti-
^1 veiz]u en þetta, fannst mér.
0g j®ar gleðskapurinn stóð sem liæzt, opnuðust dyrnar,
j 'ltllnier, þjónn Steerforths, gekk hægt og hljóðlega
11 1 stofuna.
”^Va® er nú á seyði?“ varð mér að orði, er ég sá hann.
’ \g yður einvirðulega fyrirgefningar," mælti hann,
^'•ll Clclíi (
vænti eg, að húsbóndi minn sé hér staddur?"
^ei- Hefur hann sagt yður að hitta sig hér?“
}1;( ’ Cl’ berra minn . . . ekki beinlínis, ... en þá kemur
Me^!!a!aUSt á morgun-“
l]rn ittimer sagði þessi orð, svipaðist hann rólega
að * J3eSar hann varð þess var, að ég ætlaði að fara
bátíð] 1 Steiblnni. tók hann gaffalinn af mér og mælti
ga •
„Nei, það sómir sér alls ekki, herra minn, að þér
séuð að þessu. Setjizt þér niður og lofið mér að gera
það.“
Ég kom mér ekki til að hafna þessu boði og settist;
hitt fólkið settist líka.
Við hefðum ekki verið feimin, þó að Steeríorth hefði
komið sjálfur, en í návist þessa æruverðuga þjóns var
okkur ómögulegt að vera með galsa og kátínu. Við sátum
hátíðleg og þögul, þar sem við vorum komin, og átum
rifjasteikina, sem Littimer rétti okkur, en hún smakkaðist
ekki nærri eins vel og áður en hann kom. Frú Micawber
hafði nú sett upp glóíana sína og hagaði sér nú rétt eins
og hún væri tigin greifafrú. Herra Micawber horfði á
okkur með yfirlætissvip gegnum einglyrnið sitt. Traddles
strauk sér feimnislega um hárið, sem reis eins og burst
á höfði hans, og ég sat þarna heima hjá mér eins og
feiminn skólapiltur! Mér fannst eins og allar lireyfingar
Littimers bæru það með sér, að honum íyndist ég vera
svo ósköp mikið barn.
Þegar við höfðum lokið rifjasteikinni, tók Littimer
leifarnar af borðinu, bar fram brauð, ost og ölföng,
hneigði sig með miklum íjálgleik og bauð góða nótt.
Það var eins og fargi væri létt af okkur, þegar hann
fór, og við urðum aftur kát og fjörug.
Herra Micawber fór í óða önn að tilreiða aldinsafa,
og aldrei hef ég séð réttari mann á réttari stað heldur
en hann, þegar hann var að bauka við þetta. Nauðrakað
andlit lians Ijómaði af gleði og áhuga, og hann iðaði í
skinninu af íjöri, meðan hann var að kreista sítrónurnar
og hræra í sykurvatninu.
Þegar hann var loks búinn að þessu, vorum við svo
hrifin, að við hrósuðum honum hástöfum, og enginn
listamaður hefur haft meiri rétt til að miklast af handa-
verkum sínum en Micawber af því, sem hann hafði af-
rekað í þessari veizlu. Þegar við kepptumst um að hrósa
honum, stóð hann á fætur og hélt átakanlegar, innblásn-
ar ræður fyrir minni okkar Traddles.
Við undum okkur þarna góða stund og sungum nokk-
ur lög. En allt í einu tók frú Micawber til máls og tjáði
okkur, að hún hefði ráðlagt honum Micawber að helga
hæfileika sína ölgerðinni, þar sem svona hefði tekizt
til bæði með kola- og kornverzlunina. Ekki taldi hún
nein tormerki á, að bráðum mundi rætast úr fyrir þeim
hjónunum. Hún sagðist vera viss um, að enginn maður
CHARLES DICKF.NS
davíð copperfield