Æskan - 01.09.1965, Qupperneq 17

c. ANDERSEN:
LJÓTI
aridarunginn.
Myndir eftir
(SÚiur
'ðnutÝo
Andamamma flýtti sér i burtu.
„Ég skammast mín fyrir að láta sjá mig með honum. Ég vildi óska, að
hann hlypist í burtu — eða hyrfi á einn eða annan hátt!“
Og svo þrammaði hún áfram, og hvorki hún né hinir andarungarnir
fjórir urðu þess vör, að undarlegi unginn féll í forarpoll.
„Svei!“ sagði undariegi unginn, „svei!“
Skömmu seinna, er hann skreið upp úr poilinum allur ataður í leðju,
voru andamamma og ungarnir fjórir horfin.
„Hamingjunni sé lof, að hún er horfin!" stundi óhreini, iitli unginn upp.
Andamamma hafði vappað fyrir hornið á geymsluskemmu, sem var í
leiðinni, og þá mætti hún gæs og kalkúnhænu.
„Nei, eru þetta börnin þín!“ hrópaði gæsin. „En hvað þau eru yndisleg!“
„En eru þeir ekki nema fjórir?“ spurði kalkúnhænan. „Ég var búin að
frétta, að þú ættir fimm!“
„Jú, ég á einn enn,“ sagði andamamma og sneri sér við. Undarlegi ung-
inn sást ekki. „Nú, já-já!“ sagði hún og dró andann léttar.
Og af því að hún bjóst við, að vinkonur hennar mundu ekki fá að sjá
þann fimmta í þetta sinn, sagði hún þeim frá honum.