Æskan - 01.09.1965, Qupperneq 23

að hugsa um, að nú heiði hún þó að
Inqminnsta kosti eitthvað almennilegt til
•' "að klæðast. Ég hélt mér i'rá götunni
hennar í nokkra daga, og ég brosti
með sjálfum mér, þegar ég var að
gera mér í hugarlund, að nú hefði
hún farið í kirkju í nýju fötunum og
látið marra í nýju skónum sínum,
þegar hún gengi inn kirkjugólfið. En
þegar ég mætti henni daginn eftir, á
mánudegi, varð ég undrandi, því að
hún var í garnla, slitna kjólnum sín-
um og berfætt í gönrlu skógörmunuin,
með litla drenginn í fanginu.
„Hvar eru nýju fötin þín?“ hróp-
aði ég ósjálfrátt.
Hún varð eldrauð í framan og
sagði: „Þau voru þá frá þér,“ og eftir
litla þögn bætti hún við án þess að
líta á nrig: „Ég varð að veðsetja þau,
því að enginn matur var til heima,
og litli bróðir varð að fá mjólkina
sína.“
Ég leit á hana og þagði. Mér varð
Ijóst; að hún nrundi alltaf fórna sér,
gefa allt sem hún ætti til systkina
sinna og litla bróðurins, sem henni
þótti svo vænt unr. Hún var svo grönn
og veikluleg þarna senr hún stóð, að
ég fann heita bylgju meðaunrkunar
rísa í sál nrinni. Næsta dag gekk ég á
fund föður Walsh, en haxrn var prest-
ur í þessum hluta borgarinnar. Það
birti yfir andliti hans, þegar ég fór
að tala um Rósu litlu við hann. Þegar
ég kom með tillögu mína, sat lranxr
írokkra stund hugsi, eir síðair hneigði
hann höfuð sitt seinlega til samþykkis.
„Það veiður ekki létt verk að fá
haira til þess, sem þú ætlar," sagði
hairn og brosti út í annað munnvik-
ið, þegar hairn fylgdi mér til dyra.
„Hún er móðir af allri sinni sál, og
það er það sem veitir henni þennair
mikla styrk og vilja.“
Þegar ég viku seinna lrafði skrifað
nauðsynleg bréf til að koma þessu
áfornri nrínu í kring, gekk ég ákveð-
imr út í Loughrangötu, til Rósu
litlu. Börnin sátu kringum borðið r
eldhúsiiru og horfðu á Rósu, sem var
að skera brauð hairda þeim og gefa
þeim í svanginir. „Þú veiður að ferð-
ast burtu, Rósa,“ sagði ég.
Hún starði á mig skilningslausum
augum. „Til vina minna, sem lreita
Carioll og búa í Galway," hélt ég
áfram rólega. „Mánaðartími á bóirda-
bæ, þar sem þú átt ekki að gera anxr-
að en fóðra kjúklinga og hlaupa um
græna bala og drekka nrjólk eins og
þú getur í þig látið.“
Það brá Ijóma gleði og eftirvænt-
283