Æskan - 01.02.1967, Page 8

HRÓI
HÖTTUR
„Vægið mérl“ æpti karlinn, um leið pg hann sleppti
stafnum, „og takið óhræsis hnífinn burt. Hví farið þið
svona með mig? Ég er ekki annað en fátækur förumaður,
og hef aldrei gert nokkrum manni minnsta mein“.
„Það er sjálfsagt ekki, þorparinn þinn“, svaraði Vil-
hjálmur. „Þú sem hefur því nær drepið hinn bezta mann,
sem nokkru sinni hefur stigið fæti sínum í þennan skóg.
Nú skaltu fara aftur til hans, og áður en sól er af lofti,
skaltu fá þína hegningu“.
Förumanninum varð ekki um sel við þessa hótun. Hann
hafði misst eina vopnið sitt og hugðist nú á elliárum
varla mundu megna við þremur hraustum ungum mönn-
um. Þótti honum nú óvænlega horfa, og lá við að fall-
ast hugur, en þá kom honum skjótlega ráð í hug. „Hraust-
ir drengir", mælti hann, „hvers vegna viljið þið úthella
blóði örvasa aumingja. Þið verðið eigi ríkari að heldur.
Ef þið nú leyfið mér að fara í friði og lofið að láta mig
óáreittan, skuluð þið eiga hundrað gullpeninga, sem ég
hef í mjölpokanum þeim arna“. Skógarmennirnir tóku nú
tal með sér hljóðlega, og urðu ásáttir um að fá peningana,
síðan gætu þeir ráðið málalyktum. „Komdu þá með pen-
ingana, karl“, sagði Vilhjálmur, „svo getum við séð til,
hvernig fer“. Förumaðurinn leysti belti sitt, tók pokann
og lagði hann á jörðina, en skógarmennina langaði í gull-
ið, og lutu þeir niður að honum, til að taka við pening-
unum. Bragðarefurinn lézt leita vandlega á botni pokans
og tók nokkrum sinnum hnefafylli af mjöli og lagði í
hrúgu hjá sér. Því næst greip hann snögglega fullar lúk-
umar af mjölinu og kastaði framan í skógarmennina.
Þeim kom þetta alveg á óvart og varð það fyrst fyrir að
fara að núa augun. Þá spratt förukarlinn upp í skyndi,
þreif staf sinn og lét höggin ríða þung og þétt á háls þeim
og herðar. „Ég hef gert fötin ykkar mjölug", sagði hann,
„en hérna hef ég prik til að bursta þau aftur hrein“, og
áður en þeir höfðu náð sér eftir fátið, sem á þá kom, hafði
karlinn barið þá svo óþyrmilega, að hann var seinast
orðinn uppgefinn og feginn að taka sér dálitla hvíld.
Skógarmennirnir reyndu eigi til að hefna sín, enda voru
þeir hálfblindir af mjölinu. Þeir sáu því þann kost bezt-
an að hafa sig á burt, og það gerðu þeir. Karlinum var
heldur en ekki dillað, er bragð hans heppnaðist svo vel,
en flýtti sér þó burt sem mest hann mátti.
Þegar Vilhjálmur og félagar hans komu aftur til Hróa
hattar, gat hann ekki, svo þjáður sem hann var, stillt sig
um að skellihlæja að þeim, svo sneyptir og niðurdregnir
voru þeir á að sjá. Þeir neru augun, og mjölið á klæðum
þeirra sýndi ljóslega, hve illilega hafði verið á þá leikið.
„Hvernig tókst viðureignin við förukarlinn?" spurði
Hrói. „Þrír aðrir eins fullhugar og þið eruð hafið þó
líklega getað staðið honum á sporði“. Vilhjálmur varð
fyrir svörum, og sagði upp alla söguna, hversu atförin við
hann tókst heppilega í fyrstu, og að karl lofaði fé til
lausnar sér, en þegar kom að mjölinu og höggum þeim,
sem þeir höfðu fengið, hló Hrói, svo að hann sárkenndi
til í öllum limum sínum. Þótt hann hefði feginn viljað
hafa haft hendur í hári karlsins, gat hann þó ekki ann-
að en dáðst að kænskubragði hans, og strengdi þess heit,
að ef hann kæmist aftur í kast við þetta heljarmenni,
skyldi hann fá hann nauðugan viljugan í skógarmanna-
félagið í Barnesdal.
Frá leikum skógarmanna
Margar fagrar grundir, vaxnar grasblómum og sóleyj-
um, breiðast út fram með hinu straumþunga Trentfljóti,
og skógarnir, sem kveða við af fuglasöngnum, lykja víða
svo fast að því, að slútandi greinar trjánna baðast í vatn-
inu, sem er fagurt eins og spegill.