Æskan - 01.02.1967, Síða 26

HELEN
KELLER
Flest hafið þið sjón og heyrn, sem betur ier. Eflaust
mun ykkur þó virðast, að þið getið einungis séð
það, sem í kringum ykkur er og lieyrt þau hljóð,
sem að eyrum ykkar berast. En til þess að bæta þetta
upp, eigið þið lifandi hugsun og frjósamt-ímyndunarafl.
Þið getið látið hugann reika með leifturhraða um lönd og
álfur í nútíð og fortíð. Þið getið einnig sveimað um
undraheima ævintýranna, og þar getið þið fundið til á
mannlegan hátt í gleði og sorg eins og í ykkar raunveru-
lega lífi.
Frá ómunatíð á öllum öldurn hafa uppi verið menn
og konur, sem gnæft hafa hátt upp yfir fjöldann, vegna
mikilla vitsmuna, óvenjulegra mannkosta og þrotlausrar
vinnu. Líf þessa fólks og einnig minningin um það, er
sem lýsandi vitar á hinu mikla hafi mannlífsins. Það auðg-
ar líf okkar og hugarfar að skyggnast inn í ævi þessara
manna og kvenna.
Þjóðirnar, múgurinn, hefur því sezt við fótskör þeirra
og leitazt við að læra af þeim og tileinka sér hin æðstu
verðmæti lífsins, ýmist af vörum Jreirra eða verkum þeirra.
Ég ætla nú að biðja ykkur að koma með mér í ferð.
Við förum öll saman, látum hugann reika vestur yfir hið
víðáttumikla Atlantshaf, til hinnar stóru álfu í vestri,
Ameríku. Eftir andartak nemum við staðar í stærstu borg
Ameríku, milljónaborginni New York. Við höldurn heim
að húsi konu einnar, sem býr þar í borginni, en hana ætl-
um við að heimsækja. Við göngum inn. Við komumst öll
inn, hversu mörg sem við erum, því að það fer lítið fyrir
okkur á svona hugarferðalagi. Það er grafarhljótt. Hús-
freyja þessara heimkynna tekur á móti okkur, hávaxin
og fyrirmannleg. Óvenjidegur friður og kærleiki stafar út
\
Helen Keller hefur verið blincl og heyrnarlaus frá því hun
var um það bil hálfs annars árs að aldri.

ym
"9-

1

Örlagaþrungnasti dagur ævi minnar var dagurinn,
kennari minn, Anna Mansfield, kom til mín.
sem